Het moment was daar Deel 1

In het rustige weekje na de vruchtwaterpunctie probeerde ik zo min mogelijk te doen. Toch die angst als je teveel zou doen dat er dan iets toch nog mis kon gaan met de meiden.. Na een paar dagen ging ik in de regen de hond uitlaten en wat nooit gebeurd, gebeurde die dag wel, net in de tijd dat ik rustig aan moest doen gleed ik uit in de regen en viel ik keihard neer op de grond.. het eerste wat door mijn hoofd ging was WAUW dit is me in jaren nog niet gebeurd waarna ik heel hard begon te huilen omdat dit niet goed was voor de kleintjes. Op een heel voorzichtig tempo ben ik naar huis gelopen en heb ik de rest van de dag plat gelegen in angst dat er iets mis zou zijn. De volgende dag was nog altijd alles goed en ben ik weer rustig wat dingetjes in huis gaan doen om mijn gedachten even weg te krijgen van het voorval de dag ervoor. Jeetje wat had ik een angst op dat moment.

Op die dag kregen wij ook telefoon van het Leidsche Universitaire Ziekenhuis in Leiden binnen.  Of wij op donderdag 2 april 2020 naar het ziekenhuis konden komen, met de voorbereidende woorden dat we misschien een nachtje moesten blijven. Zo gezegd zo gedaan en daar gingen we op donderdag ochtend vroeg richting Leiden twee en een half uur rijden als ik het mij goed herinner. 

Aangekomen in het ziekenhuis moesten we ons helemaal inchecken en alle gegevens bij de balie invullen omdat we helemaal nieuw waren in het ziekenhuis. Daarna werden wij doorgestuurd naar de afdeling gynaecologie voor onze controle afspraak. Het wachten leek opnieuw heel lang te duren maar we waren toch heel snel aan de beurt, maar heel lang had de gynaecoloog niet nodig met het echo apparaat om te kunnen zien dat ons kindje helaas zoals het ziekenhuis in Maastricht al aangaf niet levensvatbaar zou zijn na de bevalling en de angst er is dat onze kleine meid al in de buik zou komen te overlijden. We barsten in tranen uit waarmee de gynaecoloog even de kamer uit stapt en ons even de tijd geeft om tot rust te komen. Als de gynaecoloog weer terug de kamer in komt, komt ze met het zware nieuws voor ons, het advies om de zwangerschap van baby nr 2 stop te zetten en het liefst vandaag nog. Opnieuw veel tranen maar na het hele verhaal aangehoord te hebben dat ze bang zijn dat er iets kan gebeuren met baby nr 2 wat dan ook het leven zou kosten van baby nr 1 leek het onszelf ook het beste om te doen.We werden naar de verloskamers begeleid omdat ze de ingreep op de afdeling zelf konden doen en niet in een operatiekamer hoefde plaats te vinden. We waren rond 12 uur op de verloskamers en om 16.00 zou de ingreep plaatsvinden.En hoe zou die ingreep gebeuren wat gingen ze nu precies doen? Een navelstrengcoagulatie en wat is dit dan precies? Er word een kleine camera in de buik/baarmoeder/placenta naar binnen gebracht die uitkomt bij het zieke kindje, met het echoapparaat zoeken ze de navelstreng van de kleine op en wanneer deze in beeld is brengen ze bij de camera nog een klein tangetje in waarmee de navelstreng vastgepakt kan worden, vervolgens wordt met behulp van warmte de navelstreng dicht gebrand en overlijd het zieke kindje.

Het was zover 16.00 en we werden opgehaald om mee te gaan naar de behandelkamer op de afdeling, deze is daar speciaal ingericht voor deze soort ingrepen en andere kleine ingrepen waarvoor een volledige operatie kamer niet nodig is. We komen binnen en onze gynaecoloog, nog een gynaecoloog, een anesthesist en 2 verpleegkundigen zijn aanwezig in de ruimte. Van te voren was er al een infuus op mijn eigen kamer geplaatst waardoor ik meteen verzocht werd op de tafel te gaan liggen. Ik kreeg al een pijnstillende en een kalmerende medicatie ingebracht via het infuus, ik was nog best rustig toen ik was gaan liggen en probeerde het over mij heen te laten komen. Ik weet nog dat ik vroeg hebben jullie nu al iets om te  kalmeren gegeven? ik merkte er weinig van en merkte aardig veel spanning en adrenaline in mijn lijf. Zonder dat ik het door had voel ik ineens in een immense pijn rechts onderin in mijn buik waarop ik helemaal in paniek raakte en niet meer wou blijven liggen en zo gauw mogelijk van de tafel af wou. De gynaecoloog zei dat het alleen de verdovingsspuit was die ze had gezet zodat ik niet veel van de kleine incisie zou voelen.. maar jeetje wat deed dit een erge pijn en ik die zo bang is voor naalden en alles was nu, na alles wat er al gebeurd was even over mijn grens heen van wat ik aan kon. Ik wou van die tafel af en ik wilde dit allemaal niet meer, ik wilde niks meer en begon te schreeuwen hierop hebben ze mij extra kalmerende middelen gegeven waardoor ik wel besefte dat dit moest voor de kleintjes.. maar toch ik wilde al die pijn niet en bleef overstuur waarop de anesthesist nog wat kalmerends gaf en ik voor mijn geheugen/gevoel helemaal weg was en vanaf dat moment ook niks meer heb meegekregen tot ik wakker werd op mijn eigen kamer in mijn eigen bed op de afdeling.

Mijn man probeerde zich groot te houden toen ik wakker werd maar het is voor hem ook allemaal erg heftig geweest en dan weet ik nog altijd niet wat hij allemaal precies heeft gezien. Hij mocht bij de ingreep blijven om mijn hand vast te houden en vanaf het moment dat ik ´weg was´ heeft hij wel alles meegekregen via de echo hoe ze baby nr 2 in beeld kregen, hoe ze de navelstreng deden doorbranden en hoe vervolgens het hartje stopte met kloppen.. Ik kan mij niet voorstellen hoe zwaar dit moet zijn geweest om dit allemaal echt te zien en ben ergens blij dat ik dat zelf niet ook nog had hoeven meemaken. Ik vraag mij af of ik dat nog wel erbij had aangekund. Toen ik een goed wakker was (20.00 s´avonds) vertelde mijn man dat hij toch ook wel tranen had laten lopen tijdens de behandeling zowel om hoe ik mij voelde als om wat er met ons meisje gebeurde. 

Om onze afleiding bij elkaar te vinden op die ziekenhuiskamer gingen we op de telefoon spelletjes doen die we konden koppelen, zo een stompzinnige spelletjes maar we hebben ons wel rot gelachen met zijn twee waardoor even alle ellende op een apart plankje werd gezet. 

En zo kwam de avond in zicht om te gaan slapen en zijn we door de gezelligheid heel fijn in slaap gevallen.

vervolg komt..