Het moederschap - Shiva83

Moederschap. Iets waarvan ik altijd dacht dat het niet bij mij past, iets dat niet bij mij hoort. Dat dit gevoel veranderde nadat ik mijn man leerde kennen, was mij al voorspeld. Helaas veranderde het gevoel van 'niet passen' in 'niet voor mij weggelegd'. 

Omdat mijn man zijn zaad het best vergeleken kan worden met de 50+ amateurs voetbalclub die op zondag na het biertje en de bitterballen ook nog even snel een balletje gaan trappen, maar met 22 man nog het juiste doel niet kunnen vinden en mijn baarmoeder een immigratiebeleid voert waar Amerika jaloers op is, leek een zwangerschap buiten ons bereik.

Maar met jaren geduld en heel wat hulp van de wetenschap is het gelukt! Ons wondertje is er! 

De zwangerschap verliep lichamelijk geweldig. De bevalling prima (geweldig gaat mij te ver.  Het blijft een immens hoofd uit een te klein gaatje) maar ik riep eigenlijk direct al dat ik dit best nog eens kon doen. 

Helaas was het ook een zwangerschap met een enorme donkere wolk.  Nog voor de 12 weken overleed jamiro.  De 17 jarige zoon van mijn man.  Te vroeg te onverwacht.  De hele zwangerschap werd toch overschaduwd door een immens verdriet.  Hoe ontzettend onze omgeving zijn best ook deed voor ons!

En nu.  Wij zijn bijna 1 1/2 jaar verder nu.  Ons leven gaat door het is zwaar geweest en dat is het nog.  Maar het moederschap is echt het mooiste wat mij is overkomen.  Het past mij geweldig!  Ik geniet! 

Natuurlijk is het soms pittig.  Maar het weegt niet op tegen het geluk dat ons zoontje ( die wij nolan jamiro Cornelis hebben genoemd) ons brengt. 

Maar hierbij kwam ook het schuldgevoel!  Richting jamiro en richting mijn man. 

Maar wat blijkt.  Mijn man voelt hetzelfde.  Er zijn schuldgevoelens en een intens verdriet.  Maar het vaderschap is iets wat hem zo ontzettend gelukkig maakt!

Zo gelukkig dat hij vroeg of we misschien toch weer terug naar het ziekenhuis konden  (Tja makkelijk voor de voorlichting straks... kindjes komen bij ons toch echt uit buisjes)

Lang  hoef ik er niet over na te denken.

Compleet zullen wij nooit meer zijn.  Maar er is genoeg ruimte in ons huis en hart om ons gezin uit te breiden. 

Dus daar gaan wij weer.  De medische molen in! 

De intake staat voor volgende maand gepland.  Ik neem jullie (Nou ja diegene die het interessant vinden dan) met liefde mee op onze reis in het ziekenhuis en de weg naar hopelijk nog zo'n mooi kindje!