8 jaar geleden
Het lijkt al zo lang geleden sinds de miskraam
De weg is lang geweest. Maar het lijkt allemaal een plekje te krijgen. Al weet ik niet of het de juiste plek is.
Die foto, het had de zwangerschapsaankondiging geweest online. Nu zie ik hem alleen dagelijks op mijn mobiel.
Al een paar weken lopen we ergens tegen aan. Onophoudelijke huilbuien. Iedereen vraagt hoe het gaat... maar het gaat goed ! Al zijn er dagen dat we daar anders over denken. Dat ben ik zelf deze week ook gaan inzien. Ik ben trots op mijn lijf, hoe sterk ik nu ben! Maar de emotie zit er nog. Ik kan maar niet vergeten dat we een miskraam hebben gehad. Mijn vriend zegt doodleuk dat ik er niet elke dag over moet praten want dan blijf ik er ook elke dag aan denken. Dat is voor mij omgekeerde psychologie maar oke. Ik denk er elke dag aan DUS ik wil er elke dag over praten. Ik keek voor de zwangerschap altijd programma's over baby's en zwanger zijn.. Echt een TLC verslaafd eigenlijk. Beroepsgewijs vind ik elk programma met kinderen ook interessant (ik vergelijk mij met Jo Frost). Maar ik krijg sinds de miskraam zo een vieze nasmaak van al die programma's. Ik word er toch zo ontroostbaar van. En dat soort dagen zijn echt onmenselijke zwaar. Ik kon het van de week ook verwoorden naar mijn moeder.. Het is alsof je depressief bent. Maar dan manisch. Want ik lijk last te hebben van extreme huilbuien en ineens over het algemeen ongelukken zijn en dan plotseling een dag later ben ik ZO HAPPY DAT IK WEL WIL ZINGEN SCHREEUWEN EN DANSEN. Soms maak ik die omschakeling al savonds. En wat denk je, ik weet hoe zo een dag begint. Het begint in mijn droom. Want zoveel nachtmerries als ik heb voel ik mij eigen weer een kind van 7! Met nachtelijk zweten en schreeuwen aan toe. Sneu voor mijn vriend eigenlijk. Soms merk ik hetzelf niet eens en dan word ik alleen wakker van een "schrik" terwijl mijn vriend mij aait over mijn rug. Ik weet waar alles vandaan komt, het is de miskraam die ik aan het verwerken ben.. maar ik wil mij helemaal niet zo voelen. Ik laat de tranen toe, ik praat erover en TOCH blijft dit rot gevoel. Waarom is dat zo?!
Ondertussen zijn we al in een nieuwe maand, oftewel de 2de ronde sinds de miskraam( voor de miskraam pas in ronde 10 raak) Het maakt het extra spannend allemaal. Want wat als ik nu zwanger ben ... Wie zegt dat ik geen miskraam krijg of geen bbz? Je weet maar nooit na een curettage.. 29 mei is de dag dat ik 25 word, dat is ook de dag dat ik kan testen -al lijk ik geen eisprong zelf meer te hebben gevoeld, hij moest rond 17 mei zijn geweest.
Elk pijntje maakt me onzeker, steekje in mn lies, steekje bij mn schaamstreek (zit daar je eierstokken of je baarmoeder?) Ik voel alles. Niet kunnen uitplassen.. Het zijn zulke vege tekens die ik niet kan negeren. Nog altijd angst voor bloed, zelfs mn menstruatie is eng sinds de miskraam. Het wc papier syndroom is het .. zelfs zonder zwangerschap.
Kon ik het maar loslaten allemaal.
Ps. Geen verhoging in waarde van het kwaadaardige stofje in mn bloed gevonden van de cyste die ze onderzochten ????
Anoniem
allereerst veel sterkte. Ook ik heb in 2009 een miskraam gehad. En heb ook een curettage ondergaan. Ze zeggen dat je de periode daarna op je vruchtbaar bent en bij mij klopte dat want ik was 5 weken daarna weer zwanger. En deze zwangerschap is perfect verlopen en ik ben nu trotse mama van een bink van bijna 6. ik hoop dat het voor jou ook weer snel raak is en wens je een top zwangerschap toe!
Anoniem
Heel herkenbaar. Zelf heb ik een miskraam gehad met 9 weken. De woensdag ervoor leefde het nog want toen had ik me eerste echo en zaterdagnacht zat ik in het ziekenhuis en hoorde ik dat het niet meer leefde. Ben nu 6 jaar verder en heb nu een zoon van 3,5 . Maar een miskraam vergeet je nooit. Sterkte!
Anoniem
Zo herkenbaar!! We hebben zelf ook zo die strijd moeten leveren. Zwanger worden is al een verhaal opzich maar zwanger blijven was nog een ander verhaal bij ons. Ik herken je strijd na een miskraam met dat je zo word getrokken tussen de werkelijkheid en wat het had kunnen zijn!! Een bezwaard hart, en dat maakte mij zo zwaarmoedig in alles, terwijl je echt je best doet om het elke keer weer positief en opnieuw probeert te bekijken vooral als je net ongesteld bent, want immers begint dan weer een nieuw eitje te vormen terwijl je net een grote teleurstelling aan het verwerken bent. Als vrouw zijnde gaat je gevoel van hoog naar laag en voor mannen ben je dan zo niet te pijlen!! Uiteindelijk na jaren strijd en met behandelingen zijn we een dochtertje rijker!! Liefs van ons
Anoniem
Heel heftig. Heb hetzelfde mee gemaakt 2 jaar geleden en merkte dat het mij erg hielp om juist te praten over mijn ervaring. Waarom? Vrouwen hebben geen idee dat een miskraam ook een optie is als je zwanger wilt worden en wat dat allemaal.met je lijf en mind kan doen. Echter betekend het niet dat je meteen begrio krijgt, maar heb nu 2 dames die het okk zelf hebben meegemaakt en zij gaven allebei aan het fijn te hebben gevonden om iig te weten dat ze niet de enige waren. Het is zo'n taboe, echter gebeurd het zo vaak. Merk je dat met vrienden praten niet werkt, ga dan langs je huisarts en zoek bij hem.het vertrouwen op. Hoe meer gespannen je nu bent, hoe meer onrust je krijgt als een 2e zwangerschap begint. Heel erg veel sterkte en blijf in alles bij jezelf.