Het leed dat zwangerschapsmisselijkheid heet

Ik weet nog goed dat ik zwanger was van Lowen en riep: "nou ik heb nog nergens last van". Het was natuurlijk de goden verzoeken en nog geen week later begon het spugen. Al snel hield ik niks meer binnen en was een bezoekje aan de huisarts nodig. Ik had uitdrogingsverschijnselen en er werdt getwijfeld of ik niet opgenomen moest worden voor een infuus. Ik mocht met medicatie naar huis maar als het zou verslechteren moest ik meteen aan de bel trekken. Na 2 dagen begon de medicatie gelukkig te werken en kon ik weer iets binnen houden op een dag. Het was niet veel en kon echt alleen maar kleine beetjes eten steeds, want anders kwam het er zo weer uit. Ik spuugde nog steeds maar vele malen minder dan ik daarvoor deed. Dit duurde voort tot zeker 16 weken en pas bij 20 weken begon ik me weer mens te voelen. Ik was 8 kilo afgevallen in de eerste weken en pas in ~week 24 weer op start gewicht. Ik grap weleen dat zwanger zijn het beste dieet is dat ik ooit gevolgd heb alleen niet zo motiverend aangezien je buik nog wel blijft groeien🤣.

Naderhand kreeg ik de diagnosis hyperemesis gravidarum. Zelf probeerde ik vooral blij te zijn dat ik in tegenstelling tot andere vrouwen met HG niet de gehele zwangerschap zo misselijk bleef en moest spugen. En dat ik het redelijk kon onderdrukken met medicatie. Dus ik noem het zelf eerder de HG light versie, maargoed het blijft een nare ervaring. Eentje welke mij helaas ook niet bespaard blijft bij deze 2e zwangerschap en dit keer in heftigere maten helaas. Ik had me er al enigzins op voorbereid en zag er enorm tegenop om weer weken te moeten spugen en me zo beroerd en misselijk te voelen, maar als de wens voor een 2e zo groot is dan zit er helaas niks anders op dan er weer doorheen te gaan. Ergens hoopte ik dat het dit keer makkelijker zou gaan. Ik was ook beter voorbereid en vanaf het moment dat ik de positieve zwangerschapstest vast had begon ik meteen met vaker op de dag te eten. Voor het opstaan meteen een crackertje en drinken van gemberthee. Het ging ook echt even een tijd goed, maar in week 8 begon ik toch echt weer overmatig te braken en hield ik zelf een slokje water niet binnen. Dus begonnen we weer met medicatie. Helaas duurde het dit keer wel een week voordat het aansloeg. Ik heb in vergelijking tot de vorige zwangerschap veel vaker slechte dagen waarbij ik echt nog meerdere keren per dag moet spugen. Inspanningen en weinig slapen resulteren direct in spugen. Ik zit nu op week 14 en ik hoop enorm dat ik weer net als vorige keer toch nog kan gaan genieten, want dat is nu helaas toch wat lastig.

Ik blijf het lastig vinden om te zeggen dat ik HG heb. Het voelt als overdrijven, want veel vrouwen ervaren toch spugen en misselijkheid tijdens hun eerste trimester? Daarnaast merk ik dat ook onze maatschappij dat ons ook aanleert. Als ik mensen vertel dat ik zo misselijk ben krijg ik nog steeds weleens de reactie "tja dat hoort er nou eenmaal bij". Maar weet je of het er nu wel of niet bij hoort en in welke mate je er ook last van hebt, ziek zijn, misselijkheid en braken is gewoon NIET leuk. Net als elk ander zwangerschapskwaal. Laten we beetje lief zijn voor elkaar en onszelf hierin. Zwanger zijn is niet altijd alleen maar op een roze wolk zitten, met een zwangerschapsgloed en een mooie volle bos haar (zoal misschien lijk op de meeste foto's), het is soms ook met een knot op je hoofd boven de WC hangen, slapen, liggen omdat je bekkeninstabiliteit hebt en ga zo maar door. Het is het bijzonderste wat jouw lijf kan doen, maar soms, soms ook rete zwaar.

Photocredits: @willemine.fotografie