Het leed dat zwanger zijn heet... Deel II

Ben ik weer, ik doe het even in verschillende blog berichten omdat het anders wel erg lang wordt allemaal!

De vorige blog was ik geëindigd met de tweede miskraam...

Tweede dochter

Toen onze oudste ongeveer 1,5 jaar was ben ik wederom gestopt met de pil, een spannende periode brak aan... De vorige twee miskramen nog vers in ons geheugen is het genieten van toch wel ver te zoeken. Ik was gelijk zwanger! We wisten al dat ik met vruchtbaarheid geen probleem had en het wachten op de eerste echo begon. Die was helemaal goed. Het genieten begon ook! Omdat ik de zorg voor mijn oudste dochter had, had ik veel minder tijd om na te denken over kwaaltjes pijltjes etc. Ook geen bekkeninstabiliteit dit keer gelukkig! En tot een week of 28 genootschap volop van mijn zwangerschap.

De eerste wolkjes verzamelen zich

Rond 28 weken begon de jeuk en al snel werd deze ondraaglijk. De verloskundige zei eerst kijk het maar aan, het hoort erbij... Totdat ik rond de 31ste week ook jeuk op mijn voetzolen en handen kreeg... Naar de gynaecoloog voor bloedonderzoek. Het bloedonderzoek liet op zich wachten, donderdags een afspraak met de gynaecoloog, en ik hoorde opeens dat ik de maandag na het weekend ingeleid zou worden! Maar ik genoot ondanks de jeuk nog best van mijn zwangerschap dus het kwam hard aan... Ook mijn babyshower had ik nog niet gehad, het klinkt stom maar dat was voor mij heel belangrijk omdat mijn babyshower bij de oudste echt niets voor mij was, heel eerlijk vond ik het verschrikkelijk! Mijn schoonzusjes en zusje wisten dit en hadden iets heel leuks gepland... Helaas wel pas rond de 37 weken... Veel te laat dus eigenlijk.

Oppas was gelukkig al geregeld en maandag stonden we om 7 uur in het ziekenhuis niet inleidbaar dus begonnen met oraal pillen slikken om alles week te maken... Ik had een 'leuke' verpleegkundige die gelijk de eerste ochtend vertelde dat mocht het niet snel genoeg lukken ik met 39 weken maar terug moest komen! Achteraf stom natuurlijk want ze moest geboren worden, het was niet meet veilig in mijn buik. Maar extra stress gaf het wel... De pilletjes leken niet te doen, en dinsdagochtend kwam de verloskundige, nog steeds niets... Ze heeft wel geprobeerd te strippen (eigenlijk was dat tegen het beleid in omdat de gynaecoloog er niet in geloofde) want alles beetjes helpen zei ze, verder raadde ze frambozenbladthee aan dus manlief naar de natuurwinkels en ik heb denk ik wel 3 liter van dat spul gedronken met in mijn achterhoofd de opmerking van de 'leuke' verpleegkundige. In de namiddag kwam de verloskundige terug om te voelen en ik had net geen 1 cm dus er was wel iets gebeurd! Thee ben ik blijven drinken, man kon helaas niet blijven. Toen hij weg was moest overgeven en liep alles overal uit... Of dit de thee was of het begin weten we nu nog niet, de hele nacht onregelmatige weeën en een paar keer aan de CTG... De volgende ochtend 1,5 cm ontsluiting en de vk besloot mijn vliezen te breken! Dat lukte. Mijn kon komen en ik ging naar de verloskamer voor weeënopwekkers.

De bevalling 

Man was gearriveerd om een uur of 8 had ik 2 cm ontsluiting en een antibiotica infuus gehad tegen streptokokken B, de kraan van de opwekkers werd volop open gedraaid. Helaas kon onze dochter er niet tegen haar hartslag dipte soms zelfs tot stilstand, er werd gesproken over een keizersnede... Toen kwam mijn reddende engel die ooit eens had gehoord over vocht in de baarmoeder spuiten waardoor de baby meer ruimte kreeg... Zo gezegd zo gedaan! En het werkte! Voor de hartslag dan, de ontsluiting was (weet de precieze tijden niet meer) rond half 12 nog steeds maar 2. Ik kreeg eindelijk pijnstilling en voor de uur hebben man en ik genoten van de rust en met zijn tweetjes grapjes gemaakt, dingen als lekker chillen op Facebook geplaatst, wat toen echt heel grappig was omdat ik een pompje had en alles grappig vond (alleen mijn ouders wisten dat wij in het ziekenhuis waren en waarvoor ;)).

Toen uit het niets rond kwart voor 1 kreeg ik persdrang, ik riep dat mijn man de verloskundige moest halen en de minuten leken uren te duren... Mevrouw U kunt niet binnen een uur tijd van 2 naar 10 cm gaan... Het is vast de baby die ergens op drukt... En toen kwam mijn oerkreet en begreep ze dat ze moest opschieten. Inderdaad volledige ontsluiting! Ik was doodsbang want ik herinnerde mij de vorige keer anderhalf uur persen en vooral hoe het eindigde nog! Dus die berg werd groter en groter tot ik na de tweede keer persen hoorde stop met persen, maar dat kan ik niet! En hoppa daar werd onze tweede dochter gelanceerd! Dat ging makkelijk... Voor ons een echt kleintje, 3100 gram 47 cm... Maatje 44-48... 1 hechting en 2 dagen ziekenhuis omdat ze niet wilde plassen en door de streptokokken B testen...

Al met al in vergelijking met de vorige keer een heerlijke bevalling... Weer borstvoeding proberen natuurlijk, maar na 3 dagen opgegeven omdat er weer niets uit kwam en deze dochter was al klein en afgevallen tot onder de 3 kilo en ook nog eens ongeduldig... Dus ik had er vrede mee om flesvoeding te geven. Ik voelde mij perfect! Euforisch, de tweede dag uit het ziekenhuis ben ik 2 km heen 2 km terug naar het winkelcentrum gewandeld! De derde dag zat ik met mijn te vroeg geboren kleine dochter die haar temperatuur nog niet vast kon houden op de fiets met haar in de bakfiets!

En de kraamverzorgster vond alles leuk en aardig en prima en zag geen problemen... Mijn man vond het een hele verbetering met de depressieve vrouw die ik de eerste keer was geweest... Achteraf gezien zat ik tegen of in een psychose... Ik was mezelf niet zou zoiets nooit gedaan hebben als ik bij mijn volle verstand was!

Mijn redding? Trombose en longembolie

Ik had al vanaf de bevalling kramp en een pijnlijke kuit... Zowel de kraamverzorgster als de verloskundige zagen geen probleem, een gescheurd of gekneusd spiertje zal het wel zijn... De kraamverzorgster was weg het was dag 10 dus officieel nog onder begeleiding van de verloskundige... Ik kwam de trap niet meer op... De pijn werd ondraaglijk, steeds erger en ik kreeg verhoging. Dus de verloskundige gebeld... Geen zorgen zal wel een verkoudheidsvirusje zijn. Ik voelde me zo beroerd en werd benauwd, ik had met op een forum gelezen van iemand die was overleden een paar dagen na de bevallig aan een longembolie... Ik werd bang, echt heel bang! Dus hup met mijn schoonzusje naar de huisartsenpost... Koorts, een veel te hoge hartslag en bloeddruk dus meteen naar de SEH. De waarden waren iets verhoogd, maar in de zwangerschap is dat altijd zo, de longfoto liet niets zien, maar voor de zekerheid moest ik een scan. Alleen het apparaat was stuk, dus ik werd opgenomen op de longafdeling...

Daar lig je dan, een baby van 10 dagen oud bij papa thuis want die mocht niet op de afdeling... Ik was kapot van verdriet... Toen was daar de verpleegkundige en de geweldige gynaecoloog die in mijn dossier schreef dat ik borstvoeding gaf waardoor ik verzekeringstechnisch mocht worden opgenomen op de kraamafdeling met mijn pasgeboren meisje. Ik kreeg een privé kamer en de volgende dag een echo en een scan. De echoscopist zei dat ze niets zag dus ik had niet verwacht dat ze oogde scan iets zouden zien... Helaas een grote embolie in kijk rechterlong en wat kleintjes in mijn linker... Op de echo was wel degelijk trombose gezien dus dat had de echoscopist niet mogen zeggen...

Verdwaasd terug naar mijn dochter, met beidde benen op de grond gezet, van kijk roze wolk die eigenlijk niet zo roze was afgedonderd... Wat maar goed was ook, doordat ik zo nuchter werd, klapte ik uit de beginnende psychose en bleef ik na 4 maanden alleen achter met een depressie die goed behandelt kon worden met antidepressiva. Maar de echte klap moest nog komen, 6 maanden lang bloedverdunners slikken, ik ben jong dus raakte niet ingesteld zat eigenlijk altijd te hoog dus veel bloedneuzen en 3x per week een buisje bloed laten prikken... Na 1 week de trombose dienst thuis te hebben gehad vonden ze het tijd dat ik zelf naar de prikpost zou gaan. Het was zo'n 3 weken na de bevalling ik moest lopend naar het winkelcentrum met 2 kleintjes om in een bejaardentehuis te prikken tijdens de dutjestijd van mijn dochters... Je begrijpt het al, alleen maar gehuil en gestress...

Ik heb gevraagd of er zoiets bestond als thuis meten of je inr (de dikte van je bloed) goed is... Ja maar dan moest ik 3 dagdelen naar Groningen, we woonde in assen voor een cursus... Het is compleet gericht op ouderen, dus eigenlijk was het een computercursus... Maar ik kon geen vrijstelling krijgen... Ik had geen oppas en lichamelijk was ik niet in staat om 3 dagen naar Groningen te gaan met de bus.

Totdat ik zelf op zoek ging en uitkwam bij de nationale trombosedienst. Dat is mijn redding geweest. Ik kon de cursus thuis online doen en in 10 minuten was ik geslaagd. De volgende dag kwam er iemand thuis om uit te leggen hoe ik mbv een vingerprikje! (En dus niet een heel buisje bloed elke keer) zelf kon meten en het in kin vullen online. Dan kreeg ik een advies over de mail hoeveel pillen ik moest slikken. Nog raakte ik niet ingesteld, maar ik begon door te krijgen hoe mijn lichaam reageerde op de pillen, dus besloot voor de vakantie ook de module zelf instellen af te sluiten. Nu kon ik zelf mijn doseer schema opstellen, dit werd gecontroleerd door de arts. En ik kreeg gelijk, ik kende mijn lichaam het best, dus ik raakte redelijk constant ingesteld.

Helaas wel pas in de laatste maand, maar wat heb ik genoten die laatste maand!

Toen begonnen alle onderzoeken naar stolling etc. Daar vertel ik in mijn volgende blog over.

Tips! 

1. Heb je pijn in je kuit tijdens of na je zwangerschap? Laat het altijd checken, ik had bijna mijn dochters niet zien opgroeien!

2. Als je ooit bloedverdunners moet slikken ga naar nationaletrombosedienst.nl en doe de modules zelf meten!

3. Heeft je omgeving het idee dat je te enthousiast bent en teveel doet in je kraamweek laat ze op tijd aan de bel trekken bij de verloskundige.

4. Heb je zoiets eerder meegemaakt schrijf jezelf tijdens een volgende zwangerschap een brief waarin je uitlegt dat je naar je omgeving moet luisteren en sommige dingen die jij normaal vindt dat niet zijn...