Het leed dat ziekenhuis heet

De minuten gaan langzaam voorbij en eindelijk stap ik samen met mijn man in de auto om op weg te gaan naar het Isala ziekenhuis te Zwolle. De weg er naar toe voel ik me anders alsof mijn hele lijf wil zeggen; 'dit is echt niet goed'! Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis meld ik me eerst aan om me in te laten inschrijven. Ik ben namelijk nog nooit in het Isala ziekenhuis geweest. Na de gelukte inschrijving krijg ik een uitgeprint blaadje met daarop mijn afspraak. Totdat ik goed kijk.. namelijk afspraken. Mijn voorgevoel begint steeds meer te kloppen. Drie afspraken heb je niet zo maar, dan moeten er van alles worden onderzocht. We lopen samen naar de afdeling gynaecologie en nemen daar plaats in de wachtruimte. Dat wachten.. het lijkt echt eeuwen te duren en zelf zou ik willen dat ze mij meteen vertellen wat er aan de hand is. Toch snapt mijn realistische kant dat dit niet zo werkt. Op de wachtkamer zelf is niets op te merken, wel word ik geconfronteerd met andere zwangere dames die blij zijn en waarbij alles goed gaat. Dat doet me die ochtend een beetje pijn.

Eindelijk.. ik word opgehaald. De eerste afspraak is bij een mannelijke gynaecoloog. Hij ziet er vriendelijk uit en stelt zich aan ons voor. Als we eenmaal in zijn kamer zitten begint hij met het volgende 'Wat zullen jullie in een onwerkelijke droom zitten'. Met deze woorden is direct de toon gezet. Hij begint ons uit te leggen dat er drie trisomies zijn, trisomie 21, 18 en 13. Trisomie 21 is bij ons niet aan de orde omdat dit zou inhouden dat onze zoon het sydroom van Down heeft. Dit kan niet omdat er andere dingen zijn gezien op de echo die niet overeenkomen met trisomie 21. De gynaecoloog heeft het sterke vermoeden dat het trisomie 13 of 18 is. Beide trisomies zijn niet verenigbaar met het leven. Bam! In your face, dat komt keihard aan, als een baksteen, recht in mijn hart. Mijn moederhart huilt, even.. want ik word direct teruggestuurd naar de realiteit. 

Daarna gaan we over op een uitgebreide echo, zoals bij de 20 weken. Hij meet zijn hoofdje, kijkt naar zijn handen, voeten en merkt een aantal dingen op. Zo zit er vocht bij zijn hersenen, heeft hij een bol buikje en lijken de aders naar de twee hartkamers niet op juiste plek te zitten. Hij denkt nu vooral dat het trisomie 18 is. Om het zeker te weten stelt hij voor om een vruchtwaterpunctie te doen. Eigenlijk hoeven we hier niet lang over na te denken. We willen graag weten wat het echt is. Natuurlijk zitten er risico's aan. Maar het feit blijft dat er geen gezonde baby in mijn buik zit, een baby die niet verenigbaar is met het leven.. 

Voor de vruchtwaterpunctie was al een afspraak ingepland, maar helaas moeten we daar nog een paar uur op wachten.. wordt vervolgd.