Het 'leed' dat mola heet

Toen wij er in december 2016 achter kwamen dat we zwanger waren waren we blij, heel blij! Onze zoon en dochter zouden er nog een broertje of zusje bij krijgen. Echter meteen na de eerste echo sloeg dit stille geluk meteen om in spanning.

3 januari was het zover, volgens mijn berekeningen zou ik nu zo'n 8 weken zwanger zijn. En we mochten naar de verloskundige voor onze eerste echo. Tijdens de echo was meteen te zien dat ik nog geen 8 weken zwanger was, met mijn onregelmatige cyclus niet zo gek. We kwamen uit op 6 weken 2 dagen, en zagen een kloppend hartje!!  Maar naast dit kloppende hartje zag mijn verloskundige ook iets anders. Ze dacht mola te zien in mijn baarmoeder. Lichte witte vlokjes die dwarrelden naast het kindje, ik had ook al erg veel ruimte in mijn baarmoeder rondom het kindje. Ze vertrouwde het niet en wou graag dat haar collega verloskundige mee keek. Op een ander echo apparaat kon ik meteen diezelfde avond nog kijken. Hij zag niet iets wat op mola leek, ik had immers een kindje in mijn buik met hartactie. Dus dat sloot hij eigenlijk vrij snel uit. Wel had mijn baarmoeder de grootte van 10 weken zwangerschap, en zat er veel placenta weefsel voor die termijn. We moesten echt wachten, het kindje de tijd geven om te groeien. Om te kunnen kijken wat er eventueel mis was. Wel kregen we de boodschap mee dat dit wel eens heel goed zou kunnen eindigen in een miskraam.. De 3 spannendste weken van ons leven op dit moment gingen in.... Intens verdrietig, en enorm bang voor wat komen zou gingen we naar huis... 

3 weken verstreken, ik was vanaf moment 1 al extreem misselijk. De hele dag gaf ik over, van smorgens tot het na bed gaan. Maar elke dag misselijk, was er weer 1. En dat was voor mij het gevoel dat ik nog zwanger was en dat het goed zat! 26 januari kregen we dan de tweede echo. We zouden nu 9 weken en 2 dagen onderweg zijn. Alles wat we de eerste keer misten zat er nu, een compleet kindje met armpjes en beentjes. Maar mijn man en ik zagen gelijk dat er iets miste... We misten een kloppend hartje, het hartje van ons kindje was gestopt met kloppen met 8 wkn en 5 dagen. En was dus net een paar dagen overleden. 'Nu ik dit schrijf bekruipt me het gevoel van dat moment weer, intens verdriet'. Onze zwangerschap zou eindigen in een miskraam, en we gingen naar huis om de miskraam af te wachten. 

Ondanks dat ik wist dat ons kindje niet meer leefde, voelde mijn lijf dat niet zo. Ik bleef misselijk, ik bleef moe en had zelfs het gevoel dat ik bleef groeien. Dagen gingen verder en er gebeurde niks, waarom deed mijn lijf niet wat het moest doen? Wanhopig werd ik er van. Ik trok het niet meer. Zeker niet met de zorg voor onze twee kleintjes daarbij. 

Ik besloot te overleggen met mijn verloskundige of ik tabletten kon krijgen om de miskraam op te wekken. Ze gaf meteen aan dat ze dacht dat de gynaecoloog hier niet aan zou beginnen omdat de kans op bloedingen erg groot was omdat ik al zoveel placenta weefsel had. De volgende dag kon ik al naar het ziekenhuis. Voor mezelf al de beslissing gemaakt om gecuretteerd te willen worden, wou het risico niet lopen om een bloeding te krijgen waar onze twee kinderen bij waren. Helaas dacht deze gynaecoloog er anders over. Zij vond het allemaal niet zo spannend, behandelde ons op z'n zachts gezegd niet netjes. We werden naar huis 'gestuurd' met tabletten want een curettage kon nog wel een dikke week duren. En dat trok ik echt niet meer!! Ik voelde me zo in en in verdrietig, en zo onbegrepen door de gynaecoloog. Uit wanhoop begonnen met de tabletten omdat dit diezelfde avond nog kon. Maar deze tabletten deden helemaal niks......

Uiteindelijk 4 dagen later kon ik toch gecuretteerd worden. En waar we bang voor waren gebeurde, op ok vlak na curettage kreeg ik een hevige bloeding. Verloor haast een liter bloed, en die dagopname werd een 3 dagen durende opname. Eenmaal thuis kon ik nog een week haast niks. Alle prikkels waren me teveel, het verdriet de uitputting en de spanning van de laatste weken en de bloeding. Het werd me teveel... En toen was de ellende nog niet eens compleet.. 

'Nu ik het van me af schrijf besef ik hoe veel het is geweest wat we de afgelopen maanden hebben moeten doorstaan.. En toen kwam de uitslag van de patholoog'

Na curettage word het weefsel onderzocht, hier kregen we na 2 weken uitslag van. Mijn zwangerschap bleek een partiële mola zwangerschap. Iets zeldzaams, wat mijn gynaecoloog op deze manier niet vaak had gezien.. Maar alle ellende van de afgelopen maanden viel op z'n plek... Die mola vulde de grote lege ruimte in mijn baarmoeder, mijn verloskundige had het in eerste instantie wel goed gezien! Ook mijn extreme misselijkheid kwam door de mola, mola maakt tig keer meer hcg hormoon aan dan een gewone zwangerschap. En van hcg word je misselijk. Ook zette mijn miskraam niet door, omdat de mola bleef vermenigvuldigen waardoor mijn lichaam dacht de baarmoeder groeit dus het hoeft er niet uit. Ook het grote placenta weefsel had ik te danken aan de mola, die ook de bloeding heeft veroorzaakt. Ondanks dat ik 'blij' was dat ik wist wat de oorzaak van alles was storte ik op dat moment compleet in....

Via lezen van de meest recente folder uit 1999 !! Ja 1999!! Kwam ik erachter wat een partiële mola was, en wat de gevolgen konden zijn. Weer een nasleep. Mola kan terug groeien, en als het terug groeit word dit behandeld met chemotherapie. Dit beangstigende me zo erg, ik was de grip totaal kwijt. Over mijn lijf en over mijn gedachten en emoties... Iedere week moet ik nu hcg waardes laten prikken om te kijken of de waardes dalen.... En zolang mijn waardes nog niet op 0 staan heb ik het gevoel er nog midden in te staan. Ik kan nog niet verder voor mijn gevoel. En daarnaast is ook nog het verlies. We weten dat dit kindje nooit levensvatbaar was geweest, het miste namelijk de helft van de cellen (een deel heeft zich tot mola gevormd) en dit was ook goed te zien op de laatste echo. Het was bijzonder dat het nog tot bijna 9 weken heeft doorgegroeid, mijn gynaecoloog had dat nog niet eerder gezien. Vaak stopte de groei al veel eerder... Ergens voel ik dan wel trots dat ons kindje wel zo sterk was!! 

Op dit moment zijn de meest recente hcg waardes 31, ze dalen dus erg goed! We zitten bijna bij de 0, ik hoop voor mezelf het punt om verder te kunnen gaan met verwerken. Ook deel ik mijn verhaal om het een stukje te kunnen verwerken, ben benieuwd of er meer mensen zijn die dit hebben meegemaakt... Er 'heerst' veel onbekendheid over de partiële mola..... Teveel onbekendheid...