Het leed dat miskramen heet……

Toen mijn vriend en ik erachter kwamen dat wij voor het eerst in verwachting waren, waren wij door het dolle heen! Wij gaan eindelijk papa en mama worden! Vanaf kleins af aan was dit al mijn grootste wens. Ik ben nooit echt carrière tijger geweest. Ik wilde gewoon moeder worden, punt.

Alles was nieuw voor ons en het enige wat wij op dat moment wisten was: positieve zwangerschapstest = er komt een baby aan!

Snel schreven wij ons in bij de dichtstbijzijnde verloskundige praktijk. Het wachten op tot wij de eerste echo zouden krijgen duurde eindeloos en alle zwangerschapskwaaltjes waar ik weleens van gehoord had, had ik. (Haha)

Ik had me inmiddels aangemeld voor alle gratis zwangerschapsboxen en de entree kaartjes voor de negenmaandenbeurs waren besteld. Op mijn voorhoofd stond met grote knipperende letters geschreven: “ik ben in verwachting maar ik mag nog niks zeggen!”

Alles ging goed totdat ik 8 weken zwanger was en wakker werd met ontzettende krampen. Ik kreeg de schrik van mijn leven toen ik constateerde dat ik ook aan het bloeden was. In paniek belde ik mijn verloskundige. Zij reageerde alles behalve steunend of geruststellend. Ik moest maar gewoon afwachten. Zij had geen tijd voor mij en miskramen horen er eenmaal gewoon bij. Miskramen horen er gewoon bij??? Wat? Was dit wat er gebeurde? Kreeg ik een miskraam? Maar dat was toch iets wat bij andere gebeurd en niet bij ons? En moest ik maar gewoon afwachten? Waarop?

Ik wist dat er bij 8 weken al een kloppend hartje te zien kon zijn en dat zij via een echo mij kon vertellen wat er aan de hand was. Hier werd geen gehoor aan geven. Omdat ik het afwachten killing vond hadden wij besloten die zelfde dag bij een particuliere echopraktijk tegen betaling een echo te laten maken en daar bleek inderdaad dat ik een miskraam kreeg. Onze wereld stortte in en ik was echt ontroostbaar. Dit was niet het plan. Het plan was dat ik moeder zou worden. Dat had immers de test toch echt aangeven.

Gelukkig duurde het niet lang voordat wij weer een positieve test in onze handen hadden. Alleen deze keer waren wij wat terughoudender in onze enthousiasme.

Ik belde onze verloskundige met het blije nieuws en gaf aan dat ik nu toch eigelijk wel een wat vroegere echo wilde. Al was het alleen maar voor een beetje geruststelling. Dit was niet mogelijk. Ik moest maar gewoon op mijn beurt wachten. Dit deden wij vervolgens netjes. Na 9 lange weken mochten wij dan eindelijk komen voor onze beloofde echo. Vol spanning ging ik op de bank liggen en pakte ik Jethro’s hand vast. Nu gingen wij dan echt ons kindje voor het eerst zien.

Maar het bleef stil. In spanning keek ik de verloskundige aan maar ze zei niks. Ik mocht weer van de bank afkomen en aan haar bureau gaan zitten. Al stotterend en met een rood aangelopen gezicht vertelde ze ons dat ze geen kloppend hartje kon zien en dat wij maar gewoon (je raad het al) moesten afwachten en over een week maar terug moesten komen. Ze had geen tijd voor verdere vragen. Wij stonden dus met 5 minuten weer buiten. Verslagen keken wij elkaar aan. Met 9 weken moest er toch een hartje te zien zijn? Wij besloten om die dag weer een afspraak te maken bij de particuliere echo praktijk. Het kleine beetje hoop wat wij nog hadden werd ons daar gelijk ontnomen. “Meneer en mevrouw, dit is helaas geen goede zwangerschap en u gaat een miskraam krijgen”. Natuurlijk waren wij intens verdrietig maar dit was tenminste wel een antwoord. Wij hoefden nu niet weer maar “gewoon” af te wachten en konden gelijk gaan beginnen met ook dit verlies te gaan verwerken.

Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis en onderging daar een curettage.

Toen ik na 2 dagen ontzettend ziek werd en hoge koorts kreeg voelde ik gelijk dat het niet goed was. Weer naar het ziekenhuis en daar bleek dat de curettage niet goed gegaan was en dat mijn baarmoeder ontstoken was geraakt en vol zat met bloed. Toen mijn menstruatie daarna uitbleef kwamen ze erachter dat ik door de curettage verklevingen had opgelopen. Die moesten verwijderd worden. Inmiddels waren wij een jaar verder en voelde wij ons van het kastje naar de muur gestuurd. Een kindje krijgen is toch niet zo makkelijk als eerder gedacht. Er hadden dat jaar al vaker verschillende artsen tussen mijn benen gekeken dan mijn eigen tandarts mijn hele leven in mijn mond.

Wat ik het ergste vond naast alle onzekerheden was dat ik mij zo alleen voelde. Het voelde echt alsof wij de enige waren die dit mee maakte. Het praten over miskramen is blijkbaar zo een taboe. De slechte communicatie door onze verloskundige verergerde dit gevoel.

Toen ik uiteindelijk opnieuw zwanger raakte wisten wij niet of wij blij moesten zijn of dat wij weer een hele donkere en eenzame periode in zouden gaan. Wel hadden wij besloten om ons aan te melden bij een andere verloskundige praktijk.

Wij merkten al snel dat wij dit veel eerder hadden moeten doen. Wat een wereld van verschil! Wij werden duidelijk voorgelicht en bij onzekerheden gerustgesteld of in elk geval serieus genomen. Laat ik even duidelijk zijn: een miskraam kan een verloskundige niet tegen houden of voorkomen maar je goed en eerlijk door het proces heen helpen kan wel en moet ook!

Deze zwangerschap bleek wel goed te zijn en ik ging na een enige tijd elke keer met veel plezier naar mijn afspraken. Het voelde als een warm bad. Er werd tijd voor ons gemaakt en als ik onzekerheden had kon ik bij ze terecht. Wat ik ook erg prettig vond was dat hun lijntjes met het ziekenhuis AMC (waar ik zou gaan bevallen) heel kort waren en ik gelijk bij de juiste personen terecht kwam.

Ik vertel ons verhaal omdat ik het zo verdrietig vind als ik hoor of lees dat vrouwen zich eenzaam, niet gehoord voelen of in de steek gelaten voelen door hun eigen lichaam. Ik herken dit namelijk zo. Het is voor mij inmiddels een paar jaar geleden en wij zijn nu trotse ouders van 3 kinderen (💙💙💫💜🌈) maar die periode vergeet ik nooit meer en heeft mij ook echt veranderd. Niet gelijk in slechte zin maar ben wel in 1 klap een stuk volwassener en minder dromeriger geworden. Realistischer.

Mijn advies is dan ook: praat/schrijf/lees maar vooral deel erover. Het is in eerste instantie goed voor je eigen verwerkingsproces. Vind je het lastig om het voor jezelf te doen, doe het dan voor alle vrouwen die dit jammer genoeg nog mee gaan maken. Laten wij deze taboe doorbreken met zijn alle! Schaam je niet. Het is waar dat het er helaas bijhoort maar dat maakt het niet minder verdrietig.  En als laatste: zoek een goede verloskundige praktijk die je goede en eerlijke begeleiding kan bieden. Waar je je gehoord en begrepen voelt. 

Want mama en papa worden is prachtig maar in vele gevallen komt er toch echt meer bij kijken dan alleen het bijtje die het bloemetje ontmoet.

Dank je wel alle toppers van :

Verloskundige praktijk Bijlmermeer!

https://verloskundigenpraktijkbijlmermeer.nl

https://instagram.com/verloskundigenbijlmermeer