Het leed dat Hyperemesis Gravidarum heet

Een emmer als beste vriend, medicatie tegen de misselijkheid, weinig tot geen licht en geluid kunnen verdragen en opgenomen worden in het ziekenhuis. Nooit gedacht dat dit een samenvatting zou zijn van het grootste gedeelte van mijn zwangerschap. Dit is wat vrouwen met HG (Hyperemesis Gravidarum) meemaken. Hyperemesis gravidarum, een hele mond vol, die voor veel vrouwen een hele zware periode in hun leven betekent. Zo ook voor mij. Ik ben mijn gehele zwangerschap ziek geweest en uiteindelijk met 38 weken ingeleid omdat mijn lichaam op was.

In december 2018 bleek ik zwanger, na een miskraam te hebben gehad was dit alles wat we wilden. Met nog geen 6 weken zwangerschap begon ik me slechter te voelen, beetje duizelig en misselijk, maar ik kon er niet goed de vinger op leggen. We gingen net na de kerst naar Londen dus ik dacht: "even doorbijten het gaat wel over." Maar eenmaal daar aangekomen, werd het alleen maar erger. Ik kan je vertellen dat een bootreis niet aan te raden is wanneer je je zo misselijk en slecht voelt.

Met oud op nieuw zijn we even de stad in geweest, maar lang hield ik dat niet vol. Eenmaal terug in de AirBnb kon ik alleen maar huilen, ik voelde me zo belabberd en wilde zo graag naar huis. Mijn toenmalige vriend gaf aan dat we dat dan maar moesten regelen en zo gingen we een dag eerder dan gepland naar huis. Ik heb me meteen ziek moeten melden op het werk, het enige wat ik kon was op bed liggen. Licht en geluid werden steeds moeilijker te verdragen. Zelfs iemand knuffelen was er niet meer bij. Met 9 weken lag ik in het ziekenhuis, omdat ik was uitgedroogd van al het overgeven en omdat ik van de misselijkheid gewoonweg niet meer kon drinken. Ik hoop niet dat je in beelden denkt, want dan is dit geen prettig verhaal om te lezen.

Naast dat HG lichamelijk heel zwaar is, doordat je weinig tot niets binnen houdt, weinig prikkels kunt verdragen en weinig meer kan dan in bed liggen, is het ook psychisch een hele aanslag. Hoe je omgeving met jouw ziekte omgaat, kan het verschil maken. Opmerkingen als "ik was ook misselijk toen ik zwanger was en ging wel gewoon werken", "je bent zwanger, niet ziek", "na 12 weken gaat het echt beter" horen vrouwen met HG aan de lopende band. Begrijp me niet verkeerd, de meeste mensen in mijn omgeving bedoelden het goed. Maar sommige opmerkingen kunnen heel kwetsend zijn. Ja, ik weet dat ik blij mag zijn dat ik zwanger ben, maar dat betekent niet dat ik niet verdrietig mag zijn over hoe ik me voel. Ja, ik weet dat het 9 maanden doorbijten is, maar 9 maanden zijn lang wanneer je ziek thuis bent en je iedere dag weer de minuten aftelt totdat de dag om is. Nee, gember werkt niet, en ja ik heb alles al geprobeerd en nee, het gaat ook niet over na 12 weken.

Wat zou het voor dames met HG een verschil maken wanneer mensen in de omgeving iets meer begrip zouden tonen, je kunt niet altijd zien hoe iemand zich voelt. Er is nog steeds weinig bekend over het ontstaan van deze ziekte, veel mensen in mijn omgeving hadden er ook nog nooit van gehoord. Als je wil helpen vraag dan of ze ergens hulp bij nodig heeft, biedt een luisterend oor, pas een paar uur op eventuele kinderen die er al zijn of kook voor de rest van het gezin. Niet iedere zwangerschap is hetzelfde.

Ondanks dat ik ontzettend blij ben met mijn dochter, heb ik het trauma van mijn zwangerschap en bevalling echt moeten verwerken. Dit gun ik niemand en daarom is het mijn missie om vrouwen met HG tijdens hun zwangerschap te ondersteunen.