Het leed dat diabetes heeft

Ik ben zwanger van de tweede en ging deze zwangerschap in met meer kilo's dan bij de vorige. Ik wist dat dit een uitdaging zou kunnen zijn. Nooit had ik stil gestaan bij het idee dat ik zwangerschapsdiabetes zou kunnen krijgen. Als snel na mijn eerste afspraak met de verloskundige kwam dit ter sprake. Ik zou in week 27 dan een suikertest krijgen. Ik was er niet zo mee bezig en ondertussen gebeurden er van allerlei andere dingen tijdens mijn zwangerschap. Toen ineens was het dan toch zo ver. De suikertest. Nuchter sinds de avond ervoor op naar de suikertest. Eerst bloedprikken en daarna 75 gram aan suiker opdrinken. Ik las verschrikkelijke verhalen over deze test dus zag er best erg tegenop. Eerlijk gezegd viel de test me mee. Begrijp me niet verkeerd zoveel suiker op een lege maag zal nooit een hobby van me worden, maar oké. Het was te doen. 2 uur wachten en dan nogmaals bloedprikken. Binnen 24 uur na de test zou ik gebeld worden door de verloskundige als het niet goed was en als de test toch goed was kreeg ik bericht via de mail. Na de test was ik dus super relaxed. Ik was er namelijk van overtuigd dat ik het niet had. Dus dacht er verder niet bij na. De volgende dag terwijl ik mijn dochter van school haal gaat de telefoon en ik word nooit gebeld dus dacht meteen: 'KUT! Ik heb zwangerschapdiabetes'. En toen ineens stortte mijn wereld in. Hoe dan? Ik? Maar? Nee! Een heleboel informatie aan de telefoon, maar ik sloeg weinig op. Het kwam erop neer dat het ziekenhuis het over zou nemen en ik in een diabetes molen zou komen. Ik hing op en toen stortte ik volledig in. Ik kon niet meer stoppen met huilen...

Volgende keer vertel ik graag verder over mijn diabetes reis tot nu toe. Vervolgens ga ik mijn ontwikkelingen bijhouden. Voor nu hoop ik dat ik jullie weer terug zie.