Het langverwachte streepje

"Oké ik mag volgende week vrijdag pas een test doen. Voor die tijd word ik toch wel ongesteld dus dan hoeft de teleurstelling niet weer benadrukt te worden door het ontbekende streepje."

De week naar de vrijdag toe werd ik heen en weer geslingerd tussen "Hey zo'n krampje heb ik nog nooit gevoeld" en "Het zal wel niet, ik wil het te graag. Ik moet het loslaten." Om vervolgens de volgende dag hijgend bovenaan de trap te staan, achter mijn oor krabbend omdat ik dacht dat mijn conditie op peil was.

Donderdagavond. "Nee, ik doe het niet. Ik vertik het om mezelf weer teleur te stellen met een test terwijl s'avonds mijn hoogzwangere vriendin langskomt. Dat wil ik echt voorkomen. Ik doe het niet."

Vrijdagochtend. "Aah snel uit bed, ik heb trek." Dit was dus echt geen direct symptoon. Het zit in de familie dat ik vrijwel altijd zin heb om iets te eten en dus ook wakker word met een gezonde dosis eetlust. Bagel in de toaster, jam pakken. *pling* "Oeh heet" Bagel op het bord, besmeren, snel aan tafel met iemands nieuwe vlog. Ik neem mijn eerste hap. "Ik heb er eigenlijk niet zo'n zin in.... wait a minute! Dat is wel nieuw. Misschien toch een test." 

Ik heb nog 10 minuutjes voor ik weg moet. Plassen moet ik toch. Snel naar boven, test tevoorschijn. "Oh ik heb er nog 2, snel weer bijhalen." Het bekende wikkel scheur ik eraf en ongeduldig plas ik over het staafje heen, inmiddels meer om het uit te sluiten omdat ik er niet bij kon dat het echt zo zou zijn. 

Test neerleggen. Make-up checken. "Heb ik alles om zo weg te kunnen gaan? Telefoon, pasjes, sleutels. Good to go. Oh ja, even de test checken en dan weggooien."

Maar deze heb ik nooit weggegooid.