Het laatste deel van mijn zwangerschap in een moeder kind huis.

In deze blog vertel ik hoe mijn laatste deel van mijn zwangerschap verliep in een moeder kind huis. Wil je weten hoe mijn zwangerschap verliep in een jeugdinstelling? Lees dan even mijn vorige blog.

Ik was 32 weken zwanger en ik verhuisde naar het moeder en kind huis. Eindelijk had ik rust en kon ik me focussen op mijn buikbaby en bevalling. Dacht ik. Het moeder kind huis was net pas opgericht en ik was de eerste bewoonster. Iedereen had een eigen studio, dus één kamer met een wc en badkamer. Verder was er nog een kantoor voor de begeleiding, een gespreksruimte, een speelkamer en een plek waar je je kinderwagen kwijt kon. 

Officieel was het moeder kind huis nog niet geopend, maar gezien de situatie kon ik al eerder terecht. Fijn was dit niet, het moeder kind huis lag in een afgelegen dorp en ik was daar soms helemaal alleen. Er waren 33 studio's en het gebouw was een vroeger een kelder. Dus om daar alleen rond te lopen was niet heel prettig. De begeleiding was op het begin maar 1/2 uurtjes per dag aanwezig. Soms kwamen ze helemaal niet. Het was een instelling waar 24/7 begeleiding aanwezig zou moeten zijn.

De weken kropen langzaam voorbij, alles ging goed met mijn buikbaby en ondanks de slechte start in het moeder kind huis voelde ik mezelf psychische heel goed. Ik had geen black-outs meer, geen paniek aanvallen, ik at zoals het hoort (misschien een beetje teveel) en ik was helemaal klaar voor de komst van mijn kleine spruit. Het bedje stond naast mijn bed, de kleertjes gewassen in de kast en ik had al uren geoefend met de draagdoek en een pop. 

Na ongeveer 3 weken kwam er een een tweede bewoner in het moeder kind huis. Emma was moeder van twee kindjes. Haar oudste dochter van 4 was uit huis geplaatst en haar baby was net 3 maanden oud. Ik was het liefst de hele dag bezig met de baby van Emma. Flesje geven, luier verschonen en kijken bij het in badje doen. Emma had ernstige borderline problematiek dus ik vond het vaak moeilijk om met haar om te gaan. (Als je borderline hebt, worden momenten van intens geluk ineens afgewisseld door momenten waarin je diepbedroefd bent. De stemmingswisselingen zijn onvoorspelbaar en grillig. Mensen met een bordline persoonlijkheid stoornis zijn vaak impulsief en kunnen slecht relaties onderhouden.) Maar aangezien Emma de enige was die op dat moment ook in het moeder kind huis woonde waren we vaak hele dagen samen. 

In de tijd dat ik zwanger was werkte er maar één begeleider. Door mijn verleden had ik een behoorlijke muur opgetrokken en zij deed geen moeite om die muur af te breken. Er was totaal geen klik en we begrepen elkaar ook slecht. Ik voelde me daardoor erg alleen. Ik miste mijn vorige begeleiders die al aan mijn ogen konden zien wat er aan de hand was. Ik huilde die periode veel. Vast ook door de hormonen maar ook omdat alles eruit kwam. Ik moest de afgelopen maanden echt verwerken en bleef het gevoel houden dat ik eigenlijk nergens tuis hoorde. Ik voelde me onbegrepen en wees alle praktische hulp af. Ik wist prima hoe ik moest afwassen. Ik had behoefde aan een luisterend oor, en die had ik daar niet. Ik had eigenlijk nog heel veel behoefte aan liefde en nabijheid. Ik was vanbinnen zelf nog een klein, bang en erg beschadigd meisje. Een klein meisje dat op het punt stond om moeder te worden. 

Ik was 36.4 weken zwanger toen mijn weeën begonnen. Direct voelde ik een oerkracht opkomen. De weeën kwamen steeds sneller achter mekaar. Emma was bij me en ik belde mijn moeder. Toen mijn moeder aan kwam had Emma de verloskundige al aan de telefoon. Het leek er toch echt op dat ik ging bevallen. De weeën waren pijnlijk en kwamen snel achter mekaar. Ondanks dat voelde ik me sterk. Ik zou mijn dochter gezond op de wereld zetten. De verloskundige kwam en concludeerde dat de bevalling inderdaad begonnen was en dat ik al ruim 3cm ontsluiting had. Pas toen ze zei dat het helemaal niet de bedoeling was dat ik ging bevallen kwam er bij mij het besef dat het inderdaad nog te vroeg was. Mijn oerkracht sloeg om naar paniek "ik wil helemaal nog niet bevallen". We moesten naar het ziekhuis, iets wat ik heel erg vond want ik had trauma's in het ziekenhuis en wilde thuis bevallen. Maar gezien mijn zwangerschapstermijn kon dat natuurlijk niet. 

In het ziekenhuis aangekomen waren mij weeën zo goed als weg. Waarschijnlijk door alle stress, maar dit was achteraf maar goed ook. Ik moest een nachtje blijven slapen ter observatie en de volgende ochtend mocht ik naar huis. Mijn bloeddruk werd nog even gecontroleerd en ik merkte zelf op dat hij aan de hoge kant was. Ik had mijn hele zwangerschap namelijk een hele lage bloeddruk. Ik kreeg controles en moest in afwachting daarvan nog in het ziekenhuis blijven. Gelukkig bleef mijn moeder erbij want door mijn ziekenhuis trauma's voelde ik me constant paniekerig. Ik wilde gewoon zo snel mogelijk naar huis. Als de buikbaby nog twee dagen bleef zitten mocht ik fijn thuis bevallen. In plaats van één verpleegkundige kwamen er 4 artsen binnen. Ik had pre eclampsie en mijn zwangerschap werd medisch. Ik mocht niet meer thuis bevallen, kreeg strenge controles en moest medicatie slikken. Ik moest ontzettend huilen en werd tegen alles en iedereen onredelijk boos. Waarom kan er niks zonder stress?

De peridode daarna vond mijn lichaam het zwanger zijn steeds minder leuk. Ik werd steeds zieker, kreeg vaak voor weeën, en hield opgeven moment super veel vocht vast. Zoveel dat ik aan het eind van mijn zwangerschap bij mijn moeder ging logeren zodat ze mij kon helpen met bijvoorbeeld douchen. Later kon ik ook niet meer lopen en moest ik in een rolstoel naar buiten. Ik werd steeds zwaarder en we moesten regelmatig naar het ziekenhuis. 

 

Samen met het ziekenhuis besloten we de bevalling in te leiden met 39 weken. Mijn lichaam was op en ik kon niks meer zelf doen. Ook vond ik het psychisch steeds zwaarder worden.

Maandag 09 Maart mocht ik samen met mijn moeder naar het ziekenhuis. Deze keer zouden we niet weggaan met een lege Maxicosi. Benieuwd hoe mijn Bad bevalling verliep? Dat lees je in mijn volgende blog.  

*Bovenstaande namen zijn schuilnamen i.v.m. hun privacy.