Het kindje dat er niet mocht komen

Eigenlijk was het vanaf het begin al een bijzondere situatie. Ik testte voor de 3e maand op rij, de vierde dag voor mijn menstruatie met de vroege zwangerschapstest. Het was vroeg in de ochtend want ik ging die dag fotos maken op een bruiloft. Ik plaste, legde de test op de wastafel en douchte snel. Test was negatief dus hop de prullenbak in. Ik deed hem wel eerst terug in het doosje want Igor werd gestoord dat ik bleef testen. Ik dacht dat hij het zo minder snel zou zien🥲. Savonds op de terugweg was ik een beetje moe, maar dat was niet zo gek na een dag foto's, maken. Toen ik thuis kwam zei ig we moeten zo even praten.. dat klonk natuurlijk niet heel top dus ik zei: "nou zeg het maar meteen". Dus ig zegt: "Je had vanmorgen een zwangerschapstest gedaan en ik zag daar twee streepjes op, dat is toch zwanger? Waarom zei je dat niet?" Ik zeg nou vanmorgen heb ik er helemaal niks op gezien... ik liep naar boven en inderdaad 2 streepjes. Ik besloot de volgende ochtend opnieuw te testen en ja hoor positief! Wat een surprise en te grappig dat Igor het eerder wist dan ik.

Wel belde die week voor een afspraak voor de eerste echo. In de tijd die we aan het afwachten waren leek het in eerste instantie allemaaal prima te gaan. Normale zwangerschapsklachten tot ik na een week of 2 elke keer als ik moest plassen minuscule bloedsliertjes bij mijn urine zag. Ik was er niet helemaal gerust op... ondanks dat vertelde wij toch al onze naasten dat er een mini baby zat aan te komen. De verloskundige had namelijk gezegd dat zolang ik geen heftig bloedverlies had het waarschijnlijk geen kwaad zou kunnen. Het bloedverlies kwam er niet..

Sinds de meisjes wisten dat ik zwanger was wilde ze elke dag aan mijn buik luisteren en zeiden ze: "mam de babypraat, hij zegt ja". Tot de dag van de eerste echo toen zei Esmee: "mam, de babypraat niet ". Op dat moment verder niet bij stilgestaan maar achteraf zo bijzonder alsof ze iets voelde aankomen.

De eerste echo

Vol vertrouwen gingen wij naar de eerste echo. Vanaf de buik zag ze weinig. Ik kreeg een inwendige echo waarop een intacte zwangerschap werd gezien maar nog zonder enige vormen van een embryo. Na de echo kleedde ik mij weer aan waarop de verloskundige, een jonge meid, droog zei: "Het kan twee kanten op". Geen enkele emapathie. Of je bent nog vroeger in je zwangerschap dan je dacht of het wordt een miskraam. Tuurlijk weet je dat er een kans is op een miskraam maar je verwacht nooit dat dit jou zult overkomen. Na een middagje huilen op de bank, telde we een beetje terug en kon het inderdaad zeker nog wat vroeg in de zwangerschap zijn. Opnieuw raapte wij onze positiviteit bij elkaar en zouden wij de aankomende 2 weken positief aankijken. De bloedsliertjes werden niet erger en ook niet minder. Je moest echt heel goed kijken om het te kunnen zien. Na twee weken kwamen wij opnieuw voor echo. Na een diepe zucht maakte ze de echo die hetzelfde liet zien als 2 weken terug. Er was geen babytje gegroeid. De zwangerschap zou met een week of 5 niet goed gegaan zijn. We reden terug naar huis waar ik de hele middag enorm moest huilen. Ons babytje wat meer dan welkom was mocht er toch niet komen.

Het voordeel dat iedereen om ons heen als wist dat ik zwanger was maakte het verdriet wel makkelijker deel- en bespreekbaar. Een van mn vriendinnen stond meteen met Ben en Jerry's op de stoep. Het lastigste moest nog komen...

Hoe gingen wij de meisjes nou vertellen dat er geen baby kwam💔...