Het is nu of nooit zei de arts

Het moment dat we samen besluiten na de eerste om voor een tweede wondertje te gaan. We weten al dat het niet vanzelf sprekend is dat het meteen raak is. Omdat ik door mijn nieraandoening minder vruchtbaar ben. Eerst voor we kunnen starten moet er eerst een goedkeuring komen van mijn nerfroloog. We Maken een afspraak om alles te checken voor een verantwoord zwangerschap. Immers geen risico lopen tijdens de zwangerschap. Al weten we wel dat we iets sneller kans hebben op complicaties. Vorige zwangerschap was een droomzwangerschap. Ging zo goed luisterde goed na me lichaam. Wat gewoon heel belangrijkste is. Spannend afpsraak is gemaakt. Over een paar weken heen en voor controle eerst een potje inleveren en bloedprikken. Dan is het echte aftellen begonnen. Met de vraag mogen we nog een keer zwanger worden. Wel in ons achter hoofd dat de kans bestaat dat het niet mag. Dan is het zo we hebben al een prachtig meisje we voelen ons al rijk met haar. Een week voor de afspraak slaat het noodlot toe. Ik voel me beroerd kan alleen maar veel slapen. Als sta of zit doet het zo pijn. Het is vrijdag de huisarts gebelt. Mag langs komen met een potje urine. Met een paar onderzoekjes niks aan de hand. Geen blaasonsteking niks. Maar waarom voel ik mij zo ziek. Voelde me totaal niet serieus genomen. Weer na huis. Einde van de dag voel ik me steeds slechter worden en ga na de toilet. Zie dat ik bloedplas. Dat is niet goed. Dienst doende arts gebelt en mag meteen langs komen. Bleek urine toch niet schoon te zijn. Er word direct na nerfroloog gebelt om te overleggen. Kreeg de zwaartste ab kuur mee na huis en moest de urine na het ziekenhuis brengen voor een kweek. Zaterdag leek het wat  beter te gaan. Voelde me fitter en kon weer voor me meisje zorgen. Voelde ik me elendig dat ik afgelopen dagen niet voor haar  kon zorgen . Zondag sloeg noodlot weer toe was nog zieker dan vrijdag. Weer dienstdoende arts gebelt. Mocht meteen komen. We wisten al dat ik dan gelijk na ehbo zou gaan. Bij de arts aan gekomen worden we gelijk ingestuurd. Bij de eerste hulp werd er gelijk bloedgeprikt en is nu wachten op de uitslag. Dat duurde uren. Enige wat ik dacht ik wil na huis en bij me meisje zijn. Wat vond ik dat erg. Toen kwam de arts binnen met de mededeling we gaan je opnemen je ontstekingswaardes zijn toren hoog en je hebt inmiddels bloedvergiftiging erbij gekregen. Dat was echt een domper. Omdat me zo ziek voelde heb ik eerste dagen van de opname weinig van mee gekregen. Nadat ik weer een beetje bij de positieve was schoten er wel een hoop vragen in mijn hoofd. Hoe staat het met mijn nieren? Kan onze laatste wens nog invervulling gaan? Hoelang mag ik blijven? Wat is er allemaal aan de hand? Zo nog vele vragen. In de  volgende blog zal je antwoord op de vragen weten en hoe verder.