Het eerste trimester - de roze wolk valt in duigen

Mijn geluk kan niet op wanneer ik op Eerste Paasdag 2021 een positieve zwangerschapstest in mijn handen heb. We mogen van geluk spreken dat het ons zo snel gegund is. We hebben in totaal 3 maanden geprobeerd voor het me lukte zwanger te raken. 

Op dit moment ben ik ongeveer 4 weken zwanger, super pril nog. Dave en ik hebben een paar dagen na de positieve test geregeld binnen pretjes wanneer we op bezoek zijn bij mensen. Het is zo leuk om dit geheim bij je te dragen. Ik doe een week later nog een test, omdat ik graag de bevestiging wilde hebben dat het nog goed zit. En ja hoor, de test bevestigd dat ik inderdaad een weekje verder zwanger ben. Ik meld me hierna aan bij de verloskundige en wacht redelijk ongeduldig af tot de eerste echo.

Het is maandag en ik betreed mijn 6e week van de zwangerschap. Wanneer ik wakker word, voel ik mij voor het eerst misselijk. Het is gelijk best een heftige misselijkheid, maar ik denk er op dit moment nog niks van. ''Het zal er wel bij horen'', denk ik. Hoe ik die week overleeft heb op mijn werk, is nog steeds een raadsel. Vanwege de pandemie werken we nog 1 dag in de week thuis. Voor mij is dit op vrijdag. ''Gelukkig maar'', denk ik. ''Dan kan ik misschien even op adem komen''. 

Die dag gaat het helemaal mis. In de ochtend geef ik voor het eerst over. Ik vind het vervelend, maar heb het gevoel dat ik er maar beter vanaf kan zijn. Alleen stop ik niet met overgeven. Keer op keer moet ik weer naar het toilet rennen. Tussendoor probeer ik uiteraard wat te eten en te drinken, maar dit komt er allemaal direct weer uit. Zelfs een klein slokje water. 

In de avond bel ik de spoedlijn van de verloskundige praktijk, omdat ik het gevoel heb dat er iets niet goed is. Aangezien het avond is, kunnen ze momenteel weinig voor me doen. Ik krijg een aantal tips voor de misselijkheid en het overgeven. Als het niet beter gaat tegen de volgende ochtend moet ik direct terugbellen. 

Het is zaterdag 24 april 2021 wanneer ik in de ochtend terug bel naar de spoedlijn van de verloskundigenpraktijk. Kom maar even naar de praktijk", waren de woorden van de verloskundige. "Als het je lukt, probeer ook wat urine op te vangen, dan kunnen we dit ook even bekijken".

Daar gingen we dan, Dave en ik. Mijn urine wordt getest en vervolgens krijgen we een echo om te kijken hoe ver ik ben. Ik blijk 6 weken en 5 dagen zwanger te zijn en we zien een kloppend hartje. Alles ziet er super goed uit, maar aan mijn urine kunnen ze zien dat ik uitgedroogd ben. Ik ga niet meer naar huis vandaag en kan direct met de lift naar de eerste verdieping om opgenomen te worden in het ziekenhuis.

Ik word aan het infuus gelegd. Via deze weg ontvang ik vocht, vitamines en medicijnen tegen de misselijkheid. Terwijl ik in het ziekenhuisbed lig, besluiten we onze ouders te videobellen en ze het nieuws te vertellen. Dit is immers moeilijk geheim te houden op deze manier. Ook mijn manager op het werk besluiten we te informeren. Hierna voelde ik mij gesloopt en verdrietig. Het voelde allemaal zo onpersoonlijk en gehaast. Totaal niet de leuke zwangerschapsaankondiging die ik in mijn hoofd gepland had en waar ik al jaren over fantaseerde.

Hierna volgen hele lange weken. Ik voel me na mijn opname even redelijke oké, maar al snel gaat het weer bergafwaarts. Op zaterdag 22 mei 2021 word ik weer opgenomen in het ziekenhuis. Ik ben dan 9 weken zwanger en al bijna 10 kilo afgevallen. Toen ik op Eerste Paasdag, begin april, de positieve test in mijn handen had, had ik niet gedacht dat alles zo zou lopen. Op dit punt heb ik al zo vaak gesmeekt om verlichting. Gesmeekt dat dit gevoel op zou houden. Ik krijg goed bedoelde beloftes van mensen om me heen dat ik het af moest wachten tot 12 weken. Dan zou het minder worden.

Maar het wordt niet minder. Het gehele eerste trimester ben ik in strijd met mijn eigen lichaam. Fysiek en mentaal. Mijn lichaam is zwak en wordt maar niet sterker ondanks het vele rusten in bed of op de bank. Mentaal ben ik continue in gevecht met mijn gevoel over ons kindje. Ik kan niet genieten van het idee en ben in constante rouw over het beeld dat ik zou hebben bij mijn eerste zwangerschap. Het verdriet om alle momenten die aan mij voorbij gaan, hetgeen wat ik kon hebben, maar niet heb. 

Tegelijkertijd het grootste schuldgevoel over mijn negatieve gevoelens. Ook het schuldgevoel naar Dave, omdat hij nu buiten zijn fulltime baan, 100% voor mij moet zorgen en het hele huishouden. Daarnaast ook het idee dat ik ondankbaar ben, want ik kan tenminste een kindje krijgen. 

''Wanneer houdt het op? Wanneer mag ik nou eindelijk gaan genieten'', snik ik. Mijn roze wolk valt helemaal in duigen.