Het begin van onze medische rollercoaster

Het was mei 2019 toen wij voor het eerst in het ziekenhuis kwamen voor onze kinderwens. Het begin van de rollercoaster, dat fertiliteitstrajecten wordt genoemd.

Na het eerste gesprek met de arts, waarin we heel veel vragen hebben doorgenomen o.a. over onze gezondheid, werden wij ingepland voor de eerste onderzoeken. Voor mij hield dat o.a. in bloedprikken. Dit moest op specifieke momenten tijdens de menstruatie, maar ook tijdens mijn ovulatie. Zo konden ze precies zien of ik ook een eisprong zou hebben. Dit bleek gelukkig het geval te zijn. Mijn vriend had een zaadonderzoek en ook daar bleek gelukkig niks geks mee aan de hand. Daarnaast heb ik ook een HSG onderzoek (in de volksmond: doorspuiten van je eileiders) gehad en geloof mij dat ik dit echt nooooit meer wil.

HSG-onderzoek

Ik weet dat ervaringen van dit onderzoek heel verschillend zijn, maar ik dacht echt dat ik out zou gaan van de pijn tijdens het onderzoek. Van tevoren had het ziekenhuis mij alles behalve voorbereid op het feit dat het zo veel pijn kon doen. Mijn vriend zat tijdens het onderzoek te wachten in de wachtkamer en nadat ik klaar was en naar hem toe liep, kon ik de tranen niet meer tegen houden. In de auto stortte ik in en kon ik niks anders meer dan huilen. Ik vond dat ik veel te weinig was ingelicht over wat ik kon mee maken tijdens dit onderzoek… Achteraf was dit het eerste scheurtje in mijn vertrouwen met dit ziekenhuis. Wat ik toen nog niet wist, was dat er nog vele scheurtjes zouden volgen, totdat het echt niet meer ging, maar daar ga ik volgende blogs meer over vertellen.

Uit alle onderzoeken bleek dat wij gezond waren! Yes! We kunnen zwanger worden. Ontzettend dankbaar dat het dus toch kan. Geloof mij als ik zeg dat dat voor ons beiden een grote opluchting was en toch vond ik dit ook een beetje lastig om te horen. Hoe kan het dan zijn dat we gezond zijn en nog nooit in 3 jaar tijd zwanger zijn geweest… Ik vond dit dus ergens ook enorm frustrerend om te horen. Stiekem had ik gehoopt op een snelle oplossing om snel zwanger te worden, maar dat was er dus niet.

Je bent nog zo jong…

We kregen te horen dat het ziekenhuis het 50% kans zou geven dat wij, toen, binnen een jaar alsnog natuurlijk zwanger zouden worden. Hun advies…nog een jaar zelf proberen thuis. En aangezien we nog zo jong waren was er geen haast bij. Wat het ziekenhuis naar mijn idee niet helemaal door had, was hoe ik er psychisch enorm mee struggelde dat het zwanger worden niet lukte en nog een jaar zelf proberen… ik wist gewoon dat ik dat niet zou trekken. Continu kwam mijn leeftijd naar voren. Ik was toen 26 en ‘moest geen haast hebben’, ‘nog even genieten van mijn jonge jaren’ enz. Het ziekenhuis wilde perse wachten met het starten van de iui trajecten. Mijn ‘jonge’ leeftijd was en zou in de toekomst nog vaak onderwerp van gesprek worden. Voor mij is dat een gevoelig onderwerp geworden.

Uiteindelijk kwamen we overeen dat we nog 3 maanden zouden wachten na het HSG onderzoek. Het schijnt namelijk dat je vruchtbaarder bent na dit onderzoek en de eerste 3 maanden na het onderzoek zouden de kans het grootst zijn op een natuurlijke zwangerschap.

De planning zou worden dat we in november 2019 zouden starten met onze eerste iui behandeling. 7 maanden nadat we de eerste afspraak in mei hadden in het ziekenhuis. Achteraf vind ik het bizar om te lezen dat we er zo lang mee bezig zijn geweest om tot een behandeling te komen. Helaas zal later blijken dat we niet in november zouden gaan starten… Verre van zelfs.

Volgende week zal ik jullie hier meer over vertellen.

Photo by @beyoutifulfotografie