Het begin van het eind

Waar zal ik eens beginnen? Het begon eigenlijk 8 jaar geleden, ik had een man getroffen waar ik 2 kinderen mee kreeg. Mijn jongste zoon was niet gepland en mijn ex (de vader van mijn BEIDE kinderen) stelde mij voor de keus om of het kind weg te laten halen en verder met onze relatie te gaan, of dat de relatie over is en ik verder ga met de kinderen (raar toch als je het onveilig doet waar de vader zelf bij was en het prima vindt?). No way dat ik mijn kind weg laat halen, dus daar stond ik op straat met een peuter van 2 en zwanger. Al gauw een eigen huisje gekregen en daar begonnen ik en mijn oudste zoon opnieuw. Dit huis had alleen 1 nadeel, het was ongelooflijk duur want het was via particulier aanbod namens een makelaar, maar het was even een mooie oplossing.

Al gauw kreeg ik een fatsoenlijke huurwoning via de woningbouw en hup weer verhuizen, gelukkig was daar mijn beste maatje om mij te helpen met de verhuizing. Ik ken hem nu ongeveer 19 jaar en we zijn altijd hele goede vrienden geweest, gingen vaak samen leuke dingen doen, maar aan een relatie werd niet gedacht. Achteraf gezien vonden we elkaar al leuk op de middelbare school, maar toen werd er geen aandacht aan geschonken. Goede vrienden waren we en daar we allebei enorm blij mee, tot de beruchte dag! 

November 2012, mijn jongste zoon was inmiddels geboren... Wat was hij mooi en perfect! Ook de kersverse grote broer was enorm trots en blij met zijn broertje (inmiddels hebben ze nu de leeftijd dat ze elkaar bijna de hersens inslaan haha). Mijn 2 zonen, voor altijd dichtbij mij, altijd zal ik ze beschermen.

Ondertussen: mijn beste maatje en ik groeiden steeds dichter naar elkaar toe, en we vroegen ons af, zou het wel werken? Van vriendschap naar relatie, wat als de relatie overgaat zijn we dan de jarenlange vriendschap kwijt? Of blijven we voor altijd bij elkaar? We vonden elkaar te leuk om het avontuur niet aan te gaan. Al gauw besloten we samen te gaan wonen, ik woonde vlakbij mijn ex: slechts 2km er vandaan en ik wou daar weg. Het was een boerengat waar nog niet eens een buurtsuper zat.

Eindelijk terug naar mijn oude woonplaats, vriendinnen, familie en mijn vriendje van vroeger. Eenmaal samen gaan wonen beseften we, dit huisje is wel erg klein met zijn 4tjes. Het was een appartement met slechts 1 slaapkamer. De oudste zoon sliep bij ons op de slaapkamer, de jongste in de gang. Vreselijk. We hebben toen een grote woning gekocht, wat een ruimte zeg echt heerlijk. Ieder een eigen slaapkamer.

De jongste zoon had inmiddels de leeftijd van een half jaar alweer bereikt, en de baby kriebels begonnen weer. Met mijn nieuwe, oude vriend een baby hoe leuk is dat?! Ik verwachtte toch niet dat ik gelijk weer zwanger zou zijn, zo gezegd zo gedaan, pil aan de kant en aan de klus. Alleen dit bleek niet zo makkelijk. Na een jaar zelf proberen ben ik toch eens gaan aankloppen bij de huisarts, ik werd gelijk doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar bleek mijn vriend heel weinig levende zaadjes te hebben, slechts 0,3 miljoen, nog niet eens een half miljoen. Dat was domper nr 1. IUI werd ons voorgesteld, dus zo begon de mmm. Na 2 keer IUI gehad te hebben werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis in Zwolle om daar te beginnen met IVF want de zaadjes waren elke keer te weinig voor IUI (je moet daarvoor minimaal 1 miljoen hebben).

Al snel begonnen we met het nieuwe traject in Zwolle IVF, jeetje wat een heftig traject zeg. Zo makkelijk als ik mijn beide jongens met mijn ex heb gekregen zo moeilijk ging het nu, en het was zoooo ontzettend gewenst. We zijn inmiddels een paar jaar verder en we zijn nog steeds onder behandeling in Zwolle, fertiliteitskliniek. Wat klinkt dat vreselijk zeg. De zaadjes werden gecontroleerd van mij vriend en de eicellen van mij werden aangeprikt. Elke keer bleek dat mijn vriend echt heel weinig zaadjes had en IVF werd ook al te lastig. Toen kwamen we uit bij ICSI (eitje wordt met één goed zaadje bevrucht). Helaas is ook deze behandeling voor de vrouw net zo zwaar als met IVF, maar op dat moment kon mij dat niet veel schelen. Ik wilde namelijk niets liever dan een baby met mijn vriend.

Na de punctie was het wachten op het telefoontje of alles goed is gegaan en of de embryo zicht heeft gedeeld. en zo ja, wanneer het dan eventueel terug geplaatst gaat worden... Helaas kregen we vervelend nieuws uit het ziekenhuis: de embryo heeft zich wel gedeeld, maar er zat fragmentatie bij en het brokkelde langzaam af. Toch werd dit (op hoop van zege) teruggeplaatst. Dan volgen een paar wachtweken verschrikkelijk zeg. En toen was het weer niet raak... Dit was inmiddels al de 2de poging van ons ziekenhuis traject. Weer die enorme teleurstelling. 

Na de laatste poging vond ik dat het wel even genoeg was, we stopten ermee, ik kon het even niet meer opbrengen. Ik heb een vriendin die in een bijna gelijke situatie zat (alleen hun was deze stap bewaard gebleven). Zij werd 12 weken geleden eindelijk zwanger van hun 2de baby, en wat was ik blij voor hun. Ik kon vaak mijn verhaal bij haar kwijt en zij andersom. Mensen die dit niet hebben meegemaakt snappen dit verhaal niet, hoe zwaar het is, hoe depressief je hier eigenlijk van kunt worden, en dat dit echt de ultieme relatietest is, want 1 ding is zeker je moet echt sterk in je schoenen staan wil je dit kunnen.

We zijn nu bijna 5 jaar samen en nog steeds niet zwanger. Ik had het echt dolgraag gewild, maar ik kan het niet meer. Nu mijn vriendin zwanger is begon het toch weer te kriebelen. En toch zit ik in twijfel, wil ik dit nog een keer proberen? Al die emotie? Alles wat erbij komt kijken? Mijn jongste zoon wordt al 5 jaar, dan moet ik weer opnieuw beginnen. Allemaal vragen waar ik zelf het antwoord niet eens op weet. Mocht het nu toch onverwachts wel gebeuren is het meer dan welkom, maar dat traject in het ziekenhuis is echt heftig. 

De meeste mensen zien het niet, maar als de rode week (ongesteldheid) weer aan breekt dan breek ik ook. Het is echt heel erg om steeds weer die teleurstelling te moeten verwerken. Of als je vragen krijgt van ''willen jullie niet nog een kindje samen''? Of een vraag: ''Ach jij hebt toch gelukkig al 2 kinderen''? Dat zijn de meest pijnlijke vragen die er zijn... Ik doe dan net of kan het mij niet zo schelen dat mensen deze vragen stellen, maar vanbinnen huil ik. Ik weet niet zo goed of ik het nu moet opgeven, of toch nog een laatste ICSI poging doen? Een voordeel is wel dat er dan gelijk 2 embryos teruggeplaatst kunnen worden. Ik weet het gewoon even niet meer. Ik ga mij voorlopig richten op mijn vriendin die zwanger is, want dat is natuurlijk fantastisch nieuws. Misschien als hun baby geboren is dat ik daar genoeg voldoening uit haal, en dat ik het laat zoals het nu is. Ik kijk erg uit naar de kleine, mooie afleiding. Misschien dat hier over een tijdje een andere blog staat. 

Hopelijk wordt vervolgd