Het begin van de zwangerschap.

Zo als ik aangaf in mijn vorige blog kwam ik er achter dat ik op mijn verjaardag in verwachting was van ons kindje. De eerst daarop volgende weken waren erg spannend want ik moest nog zo 6 weken wachten tot dat ik mijn eerste termijn echo van 12 weken kreeg en wij ons eerste kindje konden zien. Toen ik 7 weken zwanger was begon de misselijkheid er bij te komen en was het al gauw elke ochtend wanneer ik wakker werd linea direct naar het toilet om over te moeten geven. Mijn man kwam ook elke ochtend naar me toe om mijn haren omhoog te houden  of op mijn rug te wrijven, tot dat het overgeven klaar was. Al gauw gaf ik overdag ook veel over waarbij ik medicatie moest gaan slikken om dus uitdroging tegen te gaan en een ziekenhuisopname. Gelukkig was de medicatie afdoende zodat ik in ieder geval kon werken en mijn ding kon doen overdag.

Toen ik rond de 8/9 weken zwanger was hebben we het onze familie verteld en allemaal op een andere manier. We wisten natuurlijk dat dit erg vroeg was, maar omdat ik de misselijkheid en overgeven niet kon verbergen kozen we hier voor. We hadden het geluk dat iedereen erg blij was voor ons.

Ik zat toen ook op voetbal en gaf aan daar mee te stoppen, omdat ik erg bang was dat er wat zou gaan gebeuren. Ook bij mijn collega’s gaf ik aan dat ik zwanger was en dat ze niet raar op moesten gaan kijken als ik er van door vloog om naar het toilet te moeten gaan, ik stond toen die tijd nog op een dementerende groep. 

Toen was het tijd voor de eerste echo, wat waren wij zenuwachtig hier voor. Al hoewel ik de zwangerschapssymptomen had kon er altijd nog iets mis zijn, maar we besloten om het positief te bekijken en hier niet aan te denken. De Corona was in Nederland uitgebroken en iedereen was onzeker en bang. Hierdoor werden de regels enorm aangescherpt en mocht er niemand bij de afspraken en de echo’s zijn behalve de zwangere zelf. Ik kan je vertellen dat ik dit bijna mijn hele zwangerschap heb moeten doorstaan en wat voelde ik mij eenzaam en verdrietig hier over. ‘Stomme Corona ook’ dacht ik toen. Mijn man en ik zaten in de wachtkamer van de verloskundigenpraktijk met een mondmasker en waren als laatste aan de beurt. De verloskundige riep mij en gaf aan dat Peter eigenlijk moest wachten in wachtkamer maar omdat wij als laatsten waren en er was niemand meer in de praktijk mocht hij toch mee, maar we mochten dit tegen niemand zeggen. ‘Oef wat een geluk’ dacht ik en ik was zo blij, aangezien dit onze eerste echo was. Hoe moeilijk is het om dit alleen te moeten doen omdat je dat eigenlijk (als het kan) met zijn tweeën hoort te doen. Zo zagen we onze kleine ‘frummel’ op het scherm heerlijk rond spatteren in mijn buik en beweeglijk wat het was. Ze had onze ‘frummel’ op gemeten en kwam uit dat het een oktober kindje zou worden, ook de hartslag was goed en sterk. Wat een opluchting was dat! Dat betekende dat ik de week erna de kraamzorg en alles moest gaan regelen en wat een zin had ik daar in, maar ja toen voelde ik me nog aardig goed ondanks de misselijkheid.

Toen ik 15 weken zwanger was brak ook op mijn werk (verpleeghuis) de Corona uit. Ik weet nog wel dat ik enorm angstig was omdat er weinig bekend was over het ziekte verloop van Corona, laat staan voor zwangere vrouwen. Omdat ik ook nog niet heel ver was heb ik dit bij mijn leidinggevende aangeven. Ik stond huilend bij haar op de gang te vertellen dat ik eigenlijk niet in de buurt van cliënten wilde zijn die Corona of vermoeden er van hadden, hoe gek ik op mijn mensjes was. Zij gaf aan dat ze dit voor mij zoveel mogelijk probeerde te wijken, maar dat er een moment kon komen dat dit niet meer zou kunnen als het erger zou worden. Met lood in mijn schoenen ging ik de rest van de dag door. De volgende morgen moest ik toch eigenlijk al bij mijn cliënt naar binnen want hij was dood en dood ziek. En je raad het al ik was doodsbenauwd maar moest voor hem mijn angst aan de kant zetten. De arts kwam langs en ja hoor hij had Corona en was direct terminaal. Deze lieve beste man had al zoveel kuren gehad het jaar er voor en dat overleefd en moest hij nu gaan sterven aan Corona. Ik, volop in mijn hormonen dus emotioneel als wat moest ik telefonisch de kinderen op de hoogte brengen. Toen was er al besloten dat er geen bezoek van wie dan ook in het verpleeghuis mocht komen omdat het enorm verspreid was door het gebouw. Met een brok in mijn keel vertelde ik via de telefoon aan de zoon van die man dat zijn vader Corona had en aan het sterven was. Er was 1 uitzondering dat er Max. 2 personen per cliënt mochten komen, en dat was als ze stervende waren. Ze mochten er dan ook niet 24 uur uit het gebouw en daarna moesten ze als ze weer buiten het gebouw kwamen, 24 uur  buiten blijven voordat ze weer naar binnen mochten. Aan het einde van die dienst zat in op de parkeerplaats van mijn werk in mijn auto en de tranen rolde over mijn wangen, ik kon het niet meer tegen houden, dit was het moeilijkste wat ik ooit had gedaan in mijn werk als verzorgende.

Rond de 16 weken begon ik al een klein bol buikje te krijgen en wat leuk was dat om te zien, ‘ja ik was toch echt zwanger en voor de buitenwereld was dat nu ook te zien’. Dat was voornamelijk mijn gedachtegang wetende dat ons kindje het goed deed. Ook toen met de afspraak bij de verloskundige moest ik alleen gaan en kreeg ik het hartje van ons kindje te horen en wat deed onze ‘frummel’ het weer super goed. Gauw heb ik dit gefilmd voor Peter want ja hij mocht er niet bij zijn wat zo jammer was met al die mijlpalen. Gelukkig hield rond die week ook mijn misselijkheid op en kon ik gaan genieten in plaats van elke ochtend boven het toilet te hangen. Die week vond de arts het nodig dat ik toen ook aan de ascal (bloedverdunner) ging tot week 35, omdat mijn oudste zus bij haar eerste kind pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) heeft gehad. ‘Prima’ dacht ik, de ene medicatie er af en nu de volgende, maar alles voor de kleine. Rond de 18 weken begon ik ‘bubbeltjes’ in mijn buik te voelen, net als of er luchtbelletjes aan het knappen waren in mijn buik. Ik vond dit zo grappig maar raar gevoel omdat dit werd beschreven als ‘de eerste bewegingen van de kindje die je voelt’ op internet. Ik zei tegen Peter ‘als je dit eens kon voelen, zo raar’ met een glimlach. Toen ik 19 weken zwanger was had ik een afspraak staan in het ziekenhuis voor de 20 weken echo.

Word vervolgd, lees binnenkort mijn volgende blog!😌