Het begin van de rollercoaster A&M
Mei 2017,
Ik was 4 maanden zwanger van onze eerste dochter Megan.Mijn man werd in de ochtend wakker met een pijnlijk gevoel onder bij zijn mannelijk geslachtsdeel.Op dat moment baarde het hem weinig zorgen, maar aangezien het wat opgezet was wilde hij toch even langs de huisarts.Gelukkig kon hij snel terecht, en werden we doorverwezen naar het ziekenhuis voor de zekerheid.De huisarts dacht dat het om een ontsteking zou gaan, dus werden we lichtelijk gerustgesteld.Maar toch het zekere voor het onzekere...Een week later stonden we dan met zijn tweeën bij de afdeling urologie.We keken tijdens het wachten om ons heen en zagen eigenlijk alleen maar oudere mensen.Ondertussen had mijn man al een beetje research gedaan, en kwamen we al bij een kopje wat ons al lichtelijk zenuwachtig maakte.Tijdens het gesprek met de uroloog kwam helaas dat "kopje" al snel ter sprake.Na een intensief onderzoek met een echo en bloedafname werd al snel de diagnose teelbalkanker bij mijn man gediagnostiseerd.Op dat moment schiet er van alles door je hoofd...en beginnen de vragen zich op te stapelen.Zijn we er op tijd bij? Hoe ernstig is het? Is het kwaadaardig? Wat nu?Teelbalkanker komt toch alleen bij oudere mensen voor, en niet bij een jonge vent van 25?Al snel werd er een afspraak gemaakt om de tumor operatief te verwijderen.Dat zou ook betekenen dat mijn man één van zijn ballen zou "verliezen". Onder het mom van dat wij een jong stel zijn en wellicht nog meer kinderen zouden willen, kregen we de vraag of we voor de zekerheid zijn zaadcellen wilde invriezen.Op dat moment was dat een logische keuze voor ons, want een zusje of broertje was uiteindelijk wel de wens.En dan zit je daar, met je al "groeiende" toeter van een buik in een vruchtbaarheidskliniek.Wat voelde ik me opgelaten tussen al die stellen die nog zwanger probeerde te raken.Toen mijn man aan de beurt was, hebben we eerst nog wel even gelachen.Het is toch wel een apart idee dat je man in een kamertje even zijn "ding" aan het doen is.Na het lachten kwam dan wel weer het serieuze, de operatie.Enkele uren later kregen we goed nieuws, ze hadden de tumor volledig kunnen verwijderen.Het ging wel om een kwaadaardige tumor, dus er kwam nog een heel vervolgplan.De maanden daarna konden we wekelijks naar de Daniel den Hoed kliniek voor bestralingen.Ik merkte aan mijn man dat het met de week zwaarder werd, alleen wilde hij dat niet laten merken aan mij.Mijn buik werd met de week groter en het einde begon toch langzaam in zicht te komen.Als ik daarop terug kijk vraag ik mezelf wel eens af of ik genoeg voor hem gezorgd heb.Of ik wel voldoende tijd heb genomen om zijn zorgen aan te horen, en er voor hem te zijn.Gelukkig eindigde de bestralingen eind september, zodat we nog een goede maand te tijd hadden om de laatste puntjes op de i te zetten voor de kleine.Ondertussen spartelde er al een hele dame in mijn buik, en ze kon niet wachten geboren te worden.5 november was het dan zover, na 11 lange uren werd onze eerste dochter Megan geboren.Een kleine 2896 gram, waar nu na 4 jaar 12 kilo bij opgeteld mag worden.Je zult je afvragen, waarom een rollercoaster?Daarvoor gaan we naar augustus 2021, de start van onze tweede zwangerschap die weer vol met zorgen zit.