Het 3e trimester (tweelingzwangerschap)

De 1e weken van dit trimester gingen eigenlijk wel lekker. Ik straalde nog steeds. Ik voelde me best goed. De kamer van onze mannen die op komst waren, was klaar.( over die kamer de volgende keer meer..).

We zijn zelfs nog 2 nachten weg geweest. (Arnhem, wat een leuke stad!.) En natuurlijk begonnen de lichamelijke klachten toe te nemen. 

Doordat mijn gewicht behoorlijk toenam (De helft van mijn gebruikelijke gewicht kwam ik aan!. En dan met name mijn buik, werd het voor mijn bekken steeds lastiger dit alles te dragen. (In het verleden al bekend met bekkeninstabiliteit. Gelukkig heel trouw altijd de oefeningen blijven doen.)

Dus.. ook in Arnhem..  na 100 meter gelopen te hebben moest ik echt weer gaan zitten. Haha. Totaal niet handig! Maar we bleven er gewoon om lachen. Maar al met al hebben we het super leuk gehad!

Ik merkte dat ik veel minder kon eten, maar ook sneller weer honger had. Dorst! Dat had ik continu! Ik begon ook steeds slechter te slapen. De nachten werden langer. Jeroen sliep natuurlijk gewoon. En dan vooral... dat maagzuur. Gek werd ik ervan! Vanaf week 29 van de zwangerschap werd het steeds erger. 24-7. Het werd ook steeds erger. Mn oren en kaken deden er pijn van. Het was zo overheersend!  Ik probeerde te slapen met 3 kussens..op mijn linkerkant met nog een voedingskussen tussen mijn benen om mijn bekken rust te geven. Soms was ik zo flauw van die kant dat ik me maar ging omdraaien. Dat duurde een eeuwigheid.  Wat was die buikomvang onhandig. Traplopen probeerde ik zoveel mogelijk te vermijden. 

Het werken ( ik ben kapster.) Had ik al afgesloten. Toch was ik verbaast over mezelf dat ik het wel heb volgehouden tot de 26ste week. Het was ook gewoonweg niet meer te doen. Ik stond constant met mijn buik in de nekken van klanten. Best vreemd. Ook tussen de wasbakken paste ik niet meer.. hilarisch om te zien. Wat ook zo vervelend was.. die dikke kenkels op het einde van de dag. Haha. 

Die laatste 2 maanden leken wel een eeuwigheid te duren. Vooral door het brandende maagzuur (Ik heb echt alle medicijnen geprobeerd, en hield rekening met eten en drinken.) Had ook hierdoor weinig zin dingen te doen.

Dus.. daar zat ik dan. Vol spanning zat ik te wachten. Veel deed ik niet meer. Als er een wasje was gedaan en wat stofgezogen was ik al blij. De omvang werd steeds meer een belemmering. Achter het stuur van onze auto paste ik ook al niet meer. Het maagzuur om te huilen. Vol gierende hormonen. Lopen of fietsen kon alleen mini afstandjes. Eten was niet meer leuk en lekker. 1 hap teveel en het kwam er net zo hard weer uit.. Er kwam zoveel druk op de darmen dat ik heeel snel naar de wc moest als ik aandrang voelde. Het was zo vol in die buik. 

Op een gegeven moment vond ik het meer niet leuk dan wel. Gewone dagelijkse dingen werden een uitdaging.Gelukkig waren er ook zeker mooie momenten! Vergeet die zeker niet! Het contact maken met de mannen. Het fantaseren..etc.. 

Ik begon uit te kijken naar de 37 weken. Wel zag ik enorm op tegen de bevalling. Hoe moest ik dat in godsnaam gaan doen met zo weinig energie!  Maar ja.. daar is geen ontkomen aan. Haha. En sowieso kun je gewoonweg niet al weten hoe het allemaal gaat. 

Het was zover. 37 weken! En ik zat bij de gynaecoloog. Hij vroeg hoe het ging. Nou. Klote dus. We hebben de boel goed besproken. Het was niet meer te doen voor mij. Dat was de conclusie. De heren werden gemeten.. En zoals hij kon zien zaten ze super "veilig". 

We maakten een afspraak voor na het weekend. Dan zou ik komen. En gingen we ook kijken wat we gingen doen. Zo spannend! 

De foto hierboven is gemaakt voor ik naar het ziekenhuis moest. Weinig glow meer aan.. moe. De tuinbroek die in het 1e trimester zo los zat paste bijna niet meer. Lichamelijk kapot en opgezwollen.  Met een gevulde tas moest ik me gaan melden bij de afdeling gynaecologie.

Wat ging er gebeuren? Wanneer ging het precies gebeuren? En hoe ging het gebeuren? 

Liefs Miranda