Here we go again (#12)

Ik merk dat ik het liefst zo snel mogelijk weer zwanger wordt. Daar waar ik in het begin nog wel kon bedenken dat de meeste mensen niet in één keer zwanger zijn kan het me nu niet snel genoeg gaan. Voor mijn gevoel probeer ik al een jaar zonder succes zwanger te worden. Natuurlijk zijn we al een jaar bezig maar ik mag niet vergeten dat ik inmiddels al twee keer zwanger ben geweest. Dat relativeren is ontzettend lastig. 

Er gaan opnieuw twee maanden voorbij waarin ik niet zwanger raak. Dan gaan we twee weken kamperen. Één week samen met onze liefste vrienden. Één week met ons eigen gezin. Het zijn twee heerlijke weken waarin we goede gesprekken hebben en heerlijk tot rust komen. Gelukkig zit ik ik die weken niet in mijn "vruchtbare dagen" dus klussen om het klussen is er niet bij. We genieten gewoon van elkaar en ons gezin. We besluiten ook geen ovulatietesten o.i.d. te doen en zien wel weer hoe het loopt als we thuis zijn.

Eenmaal thuisgekomen blijk ik vruchtbaar te zijn. De wens voor een kind is zo groot dat we toch weer een poging ondernemen. Inmiddels is het ook 15 augustus. De dag waarop ons meisje geboren had moeten worden. Althans de dag waarop ik uitgerekend was. Een moeilijke dag. Ik wil graag iets doen op deze dag. Maar ze is nog steeds niet gecremeerd en dus ook niet uitgestrooid. We kunnen alleen in gedachte stil bij haar staan. Ik baal ervan dat ze nog steeds niet gecremeerd is. Dat ze nog steeds in dat koude mortuarium ligt. Ik snap niet waarom we nog steeds geen bericht gehad hebben van haar crematie. Het zou twee keer per jaar plaatsvinden. Ik had het bericht al lang verwacht. Voor mijn gevoel kan ik het nog niet afsluiten want ons meisje heeft nog geen rust. En ik ben ook nog eens niet zwanger. Ik voel me slecht en niet happy.

Na lang wikken en wegen besluit ik op aanraden van mijn man mijn "mevrouwtje" weer te bellen. Ze had al voorspeld dat ik het moeilijk kon krijgen op het moment dat we weer zwanger wilden gaan worden. Toch duurt het even tot ik daadwerkelijk een afspraak maak. 

In de tussentijd blijk ik over tijd te zijn. Ik doe een test. Hij is negatief. Ik baal. Maar als ik later nog eens kijk lijkt hij toch licht positief te zijn. Mijn man denkt dat ik gek ben. Ik ren naar de Etos en koop een hele zwik testen. Negatief. Ik geloof het gewoon niet en doe tenslotte een clear blue vroege test. POSITIEF! Ik wist het! Dolblij maar doodsbang voor wat er gaat komen. Ik ben zwanger! Zal het dan eindelijk goed gaan? Ik bel de verloskundige en ze besluit dat ik een vroege echo krijg. Het weekend voor de vroege echo vier ik mijn verjaardag. Ik drink alcoholloze wijn en een van mijn vriendinnen denkt zelfs dat ik dronken ben. Niks is minder waar. Het is een gezellig feestje en ik juich van binnen. De volgende ochtend ga ik naar de wc. Ik schrik. Ik verlies bloed. Niet weer!?