Help!! Het HELLP-syndroom (x2)

Toen ik zwanger was van de eerste hebben we natuurlijk alle boeken over zwanger zijn gekocht en gelezen. Dus we wisten precies welke kwaaltjes bij de zwangerschap hoorden als ik eens iets voelde. Eigenlijk verliep de zwangerschap prima, ik bleef lekker werken en deed in huis ook nog alles. Bij de verloskundige was ook altijd alles goed. Met ongeveer 33 weken had ik een beetje bloedverlies, dus we hebben de verloskundige gebeld om te vragen dit ernstig was en of ik de dag erna nog op vakantie naar Denemarken kon. Was geen probleem, dit kon gebeuren. Tijdens de vakantie kreeg ik steeds meer last van buikpijn en pijn in de zij. Na de vakantie had ik een afspraak met de verloskundige, en alles werd weer gecheckt. Ook vertelde ik van de pijn, maar ook dat scheen weer normaal te zijn. Dat ik de dag doorkwam op 8 Paracetamols deed ook geen alarmbellen rinkelen. Daarna heb ik nog drie weken bijna alleen maar plat gelegen ivm de pijn. Met bijna 37 weken had ik nog een afspraak staan: urine niet goed, bloeddruk niet goed en ik was helemaal opgezwollen. Dus meteen naar het ziekenhuis. 1 dag later zijn de weeën opgewekt en moest onze dochter geboren worden vanwege een beginnend HELLP-syndroom. Van het hechtingen heb ik heel lang last gehad en onze dochter had nog niet echt zin om geboren te worden, dus heeft daar ook een tik van meegekregen. De gynaecoloog in het ziekenhuis vertelde me dat het een volgende keer zeker goed zou gaan. HELLP komt een tweede keer vaak minder erg en later in de zwangerschap.

Dus een jaar later wilden we het weer proberen. Net zoals bij de eerste was het meteen raak. We zaten bij dezelfde verloskundigen die onze geschiedenis kenden. Eigenlijk werd hier niet op terug gekomen, dit was een nieuwe zwangerschap. Alles ging prima, tot ik met 32,5 weken op vakantie in Duitsland weer last van de zij kreeg, misselijk werd en opzwol (wat ik overig zelf niet doorhad). Na de vakantie kwam ik met 33 weken bij de verloskundige en die zag het meteen: dit was niet goed, direct door naar het ziekenhuis ivm HELLP. Daar bleek dat het met mij slecht ging, maar met de baby nog slechter. Die was sinds een aantal weken niet meer gegroeid. 2 dagen heb ik longrijpingsprikken gehad en flinke medicijnen voor de hoge bloeddruk, daarna moest hij geboren worden. Ondertussen kon ik niet meer liggen, zitten of staan van de pijn in mijn zij. Dit was van de nieren die het aan het begeven waren. Met 33,3 heb ik weeën opwekkers gekregen, waarvan de arts zei dat het dan nog wel een tijd kon duren voordat de weeën kwamen. Dat duurde bij mij ongeveer 5 minuten, toen waren de weeën al op het hoogtepunt. Onze baby vond dit niet leuk en ging raar doen met de hartslag. Dus met spoed naar de OK, waar ze probeerden een ruggeprik te zetten. Dit duurde te lang en de verdoving wilde niet werken, dus ik moest onder narcose. Toen is onze zoon gelukkig snel geboren helaas woog hij slechts 1484 gram ipv de 2000 gram die de gynaecoloog geschat had. Mede door de snelle geboorte en zijn slecht toestand kreeg onze zoon een hartstilstand. Onze zoon heeft nog veel problemen (daarover misschien meer in een volgende blog), maar ik ben snel opgeknapt om gelukkig veel bij hem te zijn in het ziekenhuis. Na deze bevallling is onderzoek gedaan of ik een bepaald stof in mijn bloed heb dat ervoor gezorgd heeft dat het twee keer bijna fout is gegaan, maar dat is niet het geval. Toch zat de schrik er goed in en was het wel klaar met het krijgen van kinderen.

Dachten we: bijna 1,5 jaar later was ik 'ineens' zwanger van nr 3. Hier in Duitsland ben ik meteen naar de gynaecoloog geweest en die zag het somber in met mijn voorgeschiedenis. Dus ook meteen naar het universiteitsziekenhuis in Münster voor controle. Ik ben elke twee weken uitvoerig gecontroleerd, en mocht van de arts vanaf 9 weken al niet meer werken. Met 39 weken is onze dochter geboren dmv een geplande keizersnee, de artsen wilden deze keer geen risico lopen. Alles ging prima, de genezing heeft bij mij een tijd geduurd, maar met onze baby is alles in orde. Ze is ondertussen al 1 jaar en ze doet het prima.

Ik weet dat als ik eerder hier in Duitsland had gewoond, het waarschijnlijk veel beter afgelopen had met onze zoon. Hier moeten we maar niet te veel aan denken, we hebben nu 3 kinderen waarvan er twee het prima doen en de middelste zal het ook wel gaan redden. Hij is blij, en dat is het belangrijkste. Hij krijgt hier in Duitsland prima begeleiding en wij trouwens ook.

In Duitsland sta je als zwangere onder medische begeleiding van een vrouwenarts ipv een verloskundige. Daar ben ik erg blij om en ik vond dit echt een meerwaarde tijdens mijn zwangerschap.