Heel graag weer zwanger willen worden....of was die ene keer een wonder?

6 jaar geleden was ik hoogzwanger van ons zoontje. Juli 2015 kende hoge temperaturen, ik was verslaafd aan raketijsjes en mijn gezicht werd met de dag voller. Ik was er klaar mee en vond het prima dat hij zich eerder meldde dan de uitgerekende datum. Toen was ik me van 1 ding niet bewust….dat ik -zwanger- misschien nooit meer zou meemaken.

Binnenkort vieren we de zesde verjaardag van ons zoontje. Ik zou bijna zeggen zoon, want wat is hij groot, wijs en hij verrast me telkens met wat hij begrijpt. Ik geniet van hem; van zijn fantasie, gevoeligheden en de manier waarop hij zich ontwikkelt. Ik voel me echt gezegend.

Ondertussen staat mijn leven al jaren in de wacht: een broertje of zusje voor hem. Hij redt zich prima alleen, weet niet beter….maar ik had het zo graag anders gezien. Na al die jaren probeer ik vaker te relativeren en mezelf niet te verliezen in teleurstellingen. Verdriet en vooral de vele vragen: Hoe komt het dat het niet lukt? Hoe lang gaan we door? Gaat het ooit nog lukken? Of is onze zoon een wonder?

“Het is net als het gooien met een dobbelsteen”, zei de fertiliteitsarts in het ziekenhuis. “Je hoopt dat je 6 gooit maar het is en blijft een kans”. Nou, precies dit. Zo’n beetje de enige houvast waar ik echt wat aan had en tegelijkertijd ook niet. Mentaal is er weinig hulp, mijn openheid op Instagram en verhalen van herkenbare accounts hebben me erg geholpen.  Maar het is vooral ermee dealen. Positief blijven. Vertrouwen houden. Ik kan dat. Ik doe dat. Evengoed lukt het me ook niet. Ik merk dat ik ga troostshoppen na een teleurstelling. Ik eet chocolade in getalen die ik niet ga noemen en wissel dit af met overmatig sporten. Na een paar mindere dagen in de maand ga ik weer vol overtuiging door met onze wens. Ik sta soms versteld van mijn veerkracht. Ik ben er nog niet ‘klaar’ mee, maar merk wel dat het me begint op te breken. Wat ik er zo lastig aan vind: het is onverklaarbaar. Ik houd van uitleg, duidelijkheid en kan iets accepteren als ik het ook begrijp. In dit verhaal is er geen verklaring. Ondertussen verleggen we onze grenzen, heb ik verschillende therapeuten bezocht, ziekenhuisbezoeken, echo’s, onderzoeken ondergaan, IUI traject gestart, hormooninjecties, inseminaties, ben ik telkens PUPO (Pregnant Until Proven Otherwise), zitten we in de wachtweken, afwegen of ik er wel/niet over ga praten in een gezelschap….pfff en dan toch (weer) die teleurstelling.

Ondanks dit heftige proces ben ik ook trots op mezelf. Het feit dat ik niet weet wat de toekomst brengt zal blijven. Ik kan er steeds beter mee omgaan. Ik denk dat dit ook hoort bij het ouder worden. Daarnaast hebben ingrijpende gebeurtenissen de afgelopen jaren gezorgd voor veel rouwverwerking. Het verliezen van dierbaren hebben me doen beseffen hoe pijnlijk het is om iemand te missen van wie je houd. Maar ook dat jezelf tijd geven helend kan zijn. Een onvervulde wens voelt anders. Tijd voelt soms als mijn grootste vijand en tegelijkertijd ben ik dankbaar voor wat ik wel heb.

Binnenkort is het feest, want onze grote vent wordt 6 jaar. Ik probeer met al mijn bewustwording in het nu te blijven. Soms denk ik nog terug aan die onverwachte spontane zwangerschap in november 2014, we waren net getrouwd. Ik was overrompeld en gelukkig tegelijk. Achteraf ben ik zo dankbaar. Want in de laatste fase van het IUI traject en niet wetende wat het vervolg gaat zijn….realiseer ik me vooral hoe blij ik ben dat ik moeder ben. Dit helpt me om in het nu te blijven. En bedenk ik me: misschien is het geen onverklaarbare secundaire kinderloosheid maar is onze zoon een wonder!