Harde buiken en flauwvallen

Ik ben 24 weken zwanger als ik 's nachts een soort menstruatiekrampen voel. Eerst denk ik, ik zal wel teveel hebben gedaan ik had namelijk al 3 dagen gewerkt en het waren drukke en onregelmatige diensten geweest. Om half 6 gaat mijn wekker om weer te werken en ik besluit door de buikpijn even een warme douche te nemen. Het geeft iets verlichting, maar de pijn komt en gaat en lijkt regelmatig te zijn. Toch besluit ik te gaan werken, voor ik ga maak ik mijn man wel even wakker. "Schat, wil je je telefoon even in de gaten houden. Ik heb veel buikpijn en verwacht er niks van maar toch. Voor de zekerheid".

Op mijn werk ziet mijn collega al dat ik er wat vermoeid uitzie, dus ik zeg maar dat ik eigenlijk veel buikpijn heb en het toch niet vertrouwm de krampen lijken elke 5 minuten terug te komen. Aangezien ik ook bij de gynaecoloog loop in het ziekenhuis waar ik werk bel ik toch op aanraden van mijn collega's voor advies. Ik wacht met de krampen keurig netjes totdat de poli open is. Van die dame krijg ik een beetje op mijn kop, ik had meteen moeten bellen! Kom maar meteen naar boven want dan gaan we je onderzoeken, ik licht mijn collega's en teamleider in en loop naar boven. 

Op de kamer worden mijn controles gedaan en urine opgestuurd, ik stel ondertussen mijn man en moeder op de hoogte. Hierna komt de arts, bij inwendig onderzoek zien ze een baarmoeder mond die iets verkort is, maar om het echt te monitoren moet ik 3 uur complete rust hebben en dan nogmaals inwendig onderzoek. Want of het zijn harde buiken, of de bevalling is gestart. Hier schrok ik wel van, want ik ben pas 24 weken! Ze is wel levensvatbaar nu, maar laat die kleine frummel nog maar zo lang mogelijk zitten. Ik krijg het advies om even lekker bij te slapen na al die drukke diensten en krijg een heerlijke kruik en warmtedeken.

3 uur later volgt er opnieuw onderzoek en gelukkig is alles hetzelfde gebleven en is de pijn al veel minder. Dit betekent dat ik dus harde buiken heb, mogelijk op basis van teveel willen en te druk zijn. Het advies is dat ik nog maar voor 50% ga werken en zo nodig nog minder en dat ik echt rustig aan moet doen, dus eigenlijk het liefste alleen nog triage diensten. Balen zeg, maar alles voor die kleine. Met werk maak ik goede afspraken en ook met het UWV wordt alles geregeld.

4 weken later als ik 28 weken ben, ben ik aan het werk. Mijn dienst is halverwege en ik wil een beker water pakken. Ik sta op en loop naar de gootsteen, ineens lig ik op de grond. Ik hoor heel snel een collega, Marit gaat het goed? Kom eens opstaan. Ik zeg alleen, nee even niet want ik ben enorm duizelig. De hele kamer draaide om me heen. Ik wordt in een stoel geholpen en gelijk komen al mijn collega's en artsen mijn controles doen en zich om mij bekommeren. Ergens moet ik wel lachen om hun paniek, want ik snapte er op dat moment niks van wat er gebeurde haha. Toen kwam mijn teamleider binnen terwijl ik aan alle apparatuur lag, en die moest ook grinniken, maar die sprak me wel streng toe dat ik naar huis toe moest. Ik voelde me weer goed dus ben zelf naar huis gereden en nooit aan gedacht om mij even na te laten checken, ik wilde alleen mijn bed in!  De hele dag bleef ik echter duizelig en slap en in zat onder de blauwe plekken van mijn val, dus 's avonds toch ziek gemeld voor mijn de volgende dag en de afdeling gynaecologie gebeld. Weer kreeg ik op mijn kop, want ik had meteen naar boven gemoeten en aan de CTG voor 4 uur.(cardio toco grafie, houdt de hartslag van de foetus en baarmoederactiviteit in de gaten) dus ik moest toch weer langskomen. Dus hup mijn man en ik onderweg naar het ziekenhuis. Ik heb nog 1,5u aan het CTG gezeten en ze hebben bloed afgenomen voor de kleihauertest (hiermee kijken ze of dat er bloed van de foetus bij de moeder terecht is gekomen, mocht dit zo zijn dan kan de moeder antistoffen aanmaken tegen het bloed van de baby en die ook overdragen via de placenta. Het CTG was gelukkig goed, alleen mijn ijzerwaarde was iets te laag, de kleihauertest was ook goed. Samen in combinatie met anders ademhalen door de zwangerschap ben ik mogelijk flauw gevallen. Advies? Liever niet meer op de werkvloer. Dus ik in overleg met mijn teamleider naar kantoor. De rest van mijn zwangerschap heb ik op kantoor gewerkt en met 34 weken ging ik met verlof. 

De rest van mijn zwangerschap verliep gelukkig minder gecompliceerd, alleen het slaaptekort en harde buiken aan het einde brak me op. Om deze reden hebben we met 38+5 besloten dat ik met 39+5 ingeleid zou worden als mevrouw zich niet zelf zou melden! Spannend, binnen nu en een week zijn we echt papa en mama!!!

Veel liefs en tot snel