Gynaecoloog: "Moeder, ik ga jou beschermen"

De laatste weken van mijn zwangerschap had ik een strippenkaart in het ziekenhuis. Bij een tweelingzwangerschap willen ze je sowieso al vaker zien, maar ik werd wekelijks een onderdeel van hun vergadering. Mijn banden waren zo uitgerekt, mijn buik hing naar voren en leunde op mijn bovenbenen. Ik had voornamelijk veel pijn in mijn liezen en rug.

Ik herinner me nog goed dat mijn eigen verloskundige bij beide zwangerschappen zei: "Marieke, jij hebt een geweldig lijf voor het dragen van een kindje. Een beter huisje kunnen ze niet wensen." Daar heb ik vaak aan gedacht. Ik had inderdaad een goed huisje. De tweeling had rond hetzelfde termijn een geschat gewicht van een enkele baby. En dat keer twee.

Dat is natuurlijk fantastisch; je wilt niets liever dan dat je kindjes goed groeien en zich goed ontwikkelen. Maar het ging wel ten koste van mijn lijf en gezondheid. Ik was gedurende de zwangerschap ook erg verkouden en had veel last van migraine. Gelukkig bleven mijn bloeddruk en glucosewaarde steeds goed. Wij krijgen blijkbaar gewoon grote kindjes.

De mannelijke gynaecoloog was niet mijn favoriet. Hij vond mij te zwaar en liet dit ook steeds merken. Ik weet dat ik niet de lichtste ben en dat ik voor de zwangerschap al overgewicht had, maar moet je dit nu steeds benoemen? Hij gaf ook meerdere malen aan dat hij zich niet kon voorstellen dat ik geen zwangerschapsdiabetes had. "Jij met jouw grote lijf," zei hij dan. Dat wil je dan net niet horen 🤨.

Ik had aangegeven dat ik door hem niet meer geholpen wilde worden. Hij bezorgde mij stress en ik moest steeds huilen als ik bij hem op controle was geweest. Mijn verzoek werd uiteraard serieus genomen, maar er bestond wel de kans dat hij op het moment van bevallen of andere spoedgevallen aan mijn bed zou staan. Oke... is niet anders. Alles voor die kleintjes toch.

Nou, dat laatste bleek dus het geval. In het weekend zat ik er ineens zwaar doorheen. Ik was op, kon niet meer. Ik dacht, ik moet maandag gelijk bellen. Ik mocht langskomen, en wie was er... uiteraard... dokter Beenham (zo noemde ik hem 😅). Ik zag een totaal andere man. Hij bekeek mij, hij bekeek de baby's. En hij zei, "moeder, ik ga jou beschermen. Je gaat eraan onderdoor. Wij zorgen vaak voor de baby's, maar nu is het tijd dat wij voor jou zorgen." Slik... huilen...

Ik werd 2 of 3 keer besproken in een vergadering. "We moeten die baby's eerder halen," zei Dr. Beenham. "Maar we willen ook dat het zonder al te veel risico's gebeurt." Ik vond dat heel moeilijk. Wat heb ik me schuldig gevoeld tegenover de jongens. Maar ik dacht alleen maar aan wat er zou gebeuren als ik dit niet overleefde. Of als ik zo kapot was dat ik na de bevalling niet meer voor ze kon zorgen.

Alle scenario's werden met ons besproken. Risico op darmontwikkeling, onvolledig gerijpte longen, ademhalingsproblemen. De grond zakte letterlijk onder mijn voeten vandaan. Wat was dit een vreselijke beslissing