Giulian

Giulian Pieter Alexandre Majoie, het lieve kind dat mij op 30 april 2016 voor het eerst moeder maakte. We verwachte hem pas op 4 juli dus het was een enorme schok dat hij ons nu al wilde ontmoeten.

Het was donderdagochtend 28 april, we hadden een afspraak bij de verloskundige voor een 30wk echo. Dit is geen standaard echo maar omdat ik meedeed aan een studie kreeg ik vaker een echo. Ik vond dat alleen maar mooi want dan konden we vaker ons kindje zien! De echoscopiste was alleen maar enthousiast, oh wat zag het er goed uit, zelfs al een koppie met haar. Alles was perfect, ze heeft dat zeker wel 10x gezegd.

In de avond had ik zwangerschapsyoga. Ik was helemaal niet van de yoga maar ik wilde toch graag iets doen en het leek me ook leuk om andere zwangere dames te ontmoeten en verhalen te delen. Deze avond ging geen enkele oefening lekker, ik had last van mijn buik, van mijn darmen alsof er gewoon een scheet dwars zat ofzo. Nou die scheet moest wel gigantisch zijn want ik heb de hele nacht wakker gelegen. Continu kramp dat niet weg ging….op dat moment natuurlijk nooit gedacht aan wat komen ging. De volgende ochtend ben ik gewoon gaan werken, misschien dat bezig zijn zou helpen? Etienne verklaarde mij voor gek maar zo ben ik, ik blijf toch niet thuis voor zoiets?

Had ik het maar wel gedaan. Op werk ging de kramp niet weg, er leek wel een ritme in te zitten (dat zat er al die tijd al in maar ik had het niet door gewoon). Tijdens de pauze ben ik gaan googelen…voorweën, kramp tijdens zwangerschap etc. Het werd me niet duidelijker en ik ging nog maar een keer naar het toilet…hè zit er bloed op het papiertje? Heel licht dat wel maar het was voor mij eindelijk een reden om Etienne op te bellen dat hij me maar beter kon komen halen. Hij zou gaan surfen dus ik was net op tijd! Gelukkig woonden we dichtbij dus hij was er zo (ook omdat hij iets te hard reed en ineens alle stoplichten voor hem op groen stonden). In de auto moest ik van hem meteen de verloskundige bellen. Ik, de grootste eigenwijs die er bestaat, ik ga eerst wel even liggen. NEE, JE GAAT NU BELLEN ! Oke ik ga bellen…binnen een half uur stond de verloskundige op de stoep en ging alles checken. Ik moest plassen in een potje zodat ze kon testen op een blaasontsteking, daarna ging ze me toucheren. Ik vergeet nooit de handschoen vol bloed die weer naar buiten kwam. De test voor de blaasontsteking was twijfelachtig, niet echt positief. Geen ontsluiting maar wel reden genoeg om naar het ziekenhuis te gaan. We reden naar Delft en daar werd ik snel onderzocht door de gynaecoloog. Ze voelde 3cm ontsluiting, ze keek ons aan en zei dat het echt ging gebeuren. De achtbaan begon te rijden en al snel werd ik geleefd en gingen dingen in een waas voorbij. Ik kreeg meteen een spuit voor de longrijping van het kindje en weeënremmers. Ik werd aan een infuus gelegd met magnesium waar ik even flink van over mijn nek ging en kreeg een band om mijn buik (voor de CTG om de hartslag van het kind te checken en de weeënactiviteit van de baarmoeder). Ondertussen werd er gekeken naar welk ziekenhuis ik overgebracht moest worden want in Delft mag je onder de 32 weken niet bevallen.

Ik werd naar Leiden gebracht met de ambulance. De remmers deden goed werk want ik voelde niks meer, ik genoot zelfs van de ambulancerit, wauw dat ik dat mocht meemaken zeg! In leiden kreeg ik een kamer (waar nog een zwangere dame lag die later die nacht ook weer wegging omdat ze ging bevallen vermoed ik). Iedereen was zo lief voor me. Om de 4 uur werd ik wakker gemaakt voor de weeënremmers. Niet dat ik wakker gemaakt hoefde te worden, ik deed geen oog dicht. Eerst mijn buurvrouw die lag te puffen en later weggereden werd en later die nacht lag er iemand in de kamer naast mij te bevallen (voor mijn gevoel want het was volgens mij verder op de gang) maar de hele tent werd bij elkaar gegild. Ik dacht alleen maar, zo ga ik het niet doen ! Ik heb muziek opgezet want ik wilde het niet horen, zo niet motiverend. De weeën kwamen langzaam weer terug en ik zei nog tegen de verpleegkundige, die pillen van Delft werkte beter!

Etienne kwam de volgende ochtend en had al snel door dat het minder goed met me ging dan dat ik aangaf. Ik zwakte alles af, het ging wel hoor. De gynaecoloog kwam langs om te praten maar ze wilde niet te vaak toucheren want dat kon ook juist de bevalling opwekken. Ik moest overgeplaatst worden want in Leiden was geen plek meer op de NICU. Ooooh Noooo…moet ik nu nog weg hier? Dat zag ik echt niet zitten…Amsterdam of Groningen zelfs. Uiteindelijk toch even de ontsluiting gemeten omdat de weeën niet meer te remmen waren…9cm !! Jij gaat nergens meer heen, je wordt zo naar de verloskamer gebracht. Volgens mij was dit zaterdag rond een uur of 13. Ik was opgelucht, het besef dat ik veel te vroeg ging bevallen was compleet weg bij mij. Ik liet alles gebeuren en deed wat me gezegd werd.

In de verloskamer heb ik voor mijn gevoel nog uren liggen wachten. Ik zei tegen Etienne, komt er nog iemand of hoe zit dat? Natuurlijk heeft het geen uren geduurd maar ik wilde dat kind er nu echt uit hebben, ik wist niet meer hoe ik moest liggen zeg. Op mijn linkerzij lag ik het meest prettig en pufte zo elke wee weg. Het ging me best goed af.

Uiteindelijk waren er twee gynaecologen aanwezig (een was nog in opleiding maar wel al aan het eind dus die deed het meeste, de ander , een iets oudere dame zat erbij en assisteerde). Zij gaven me op een hele fijne manier aan wat ik moest doen, ik had geen idee dus het hielp mij echt als ze aangaven als ik moest persen of niet (persweeën had ik niet, wist niet eens hoe dat moest voelen). Er waren nog meer mensen die in en uit liepen, geen idee ik denk verpleegkundigen. Het was retedruk op de afdeling hoorde ik later vandaar dat ze van de ene naar de andere patiënt gingen. Etienne stond naast me en steunde me voor zover hij kon en dat was fijn. Gelukkig voor hem veranderde ik niet in een monster hihi. Het moment dat ik een washand op mijn hoofd kreeg voelde hemels, ik had een hoofd dat op ontploffen stond. Op een gegeven moment hoorde ik gefluister, er was iets maar ik kreeg niet mee wat. Blijkbaar ging het minder goed met het kindje, hij moest er nu snel uitkomen. Juist omdat hij nog zo klein was had het ruimte om te draaien en dat was er dus ook aan de hand. De baby lag er niet meer goed voor en dus werd het letterlijk een handje geholpen, zo dat was niet prettig zeg! Maar het had geholpen…. Er was ondertussen iets op zijn hoofdje gedaan om hem in de gaten te houden op de monitor.

Om 16.50 uur is hij geboren en woog 1646gr, Giulian Pieter (vernoemd naar mijn vader) Alexandre (vernoemd naar Etienne zijn vader) Majoie. Hij werd op mijn borst gelegd en begon te huilen (en te plassen maar wat was ik opgelucht). Bij Etienne zag ik zelfs een traan over zijn wang gaan. Op de een of andere manier vond ik dat juist heel fijn, het deed hem ook wat zo’n bevalling. Giulian werd bijna direct meegenomen en Etienne mocht erachteraan. Ik lag nog lekker na te trillen in de meest charmante houding en werd gehecht (ze moesten me inknippen toen ze Giulian weer recht moesten draaien). De gynaecoloog zei me dat ik trots mocht zijn op mezelf, hoe goed ik het deed en hoe rustig ik was gebleven ondanks alles. Die woorden voelde goed en pas veel later (maanden later) voelde ik pas zelf dat ik inderdaad trots mocht zijn. Op dat moment niet, ik deed gewoon wat ik moest doen en het besef bleef weg. Hallo!!! Je kind is te vroeg geboren en meteen bij je weg gehaald en je hebt het niet eens door!!

Even later mochten mijn ouders en schoonouders naar binnen, ze waren al op tijd gebeld door Etienne en zaten dus verderop te wachten. Etienne had een groepsapp aangemaakt met een heleboel mensen uit onze naaste omgeving, daarin hield hij iedereen op de hoogte. Superfijn want daar hoefde ik mij helemaal niet mee bezig te houden.

Ik zat ondertussen aan een prakkie bloemkool met kip. Ik had megahonger want ik had niet geluncht. Ik voelde me goed en was alleen maar trots. Dat Etienne nog niet terug was merkte ik niet. Die kwam even later maar eens kijken hoe het met mij ging. Hij was al die tijd bij Giulian die door 3 kinderartsen onderzocht werd. Zo blij dat daar foto’s van zijn! Ook heel indrukwekkend eigenlijk om terug te zien, zo’n kleine frummel met drie grote mannen eromheen.

We hebben onze ouders de naam bekend gemaakt en waarschijnlijk van alles verteld (zou ik echt niet meer weten).

Toen ik gedoucht was mocht ik met Etienne naar Giulian gaan kijken. Hij had op de zaal plekje nummer 6 gekregen. Deze plek is speciaal gemaakt omdat de zaal eigenlijk vol lag. Zoveel kleine kindjes bij elkaar, jeetje zeg. Maar wat was je mooi, zo klein. Ik mocht in de avond al naar huis maar ik mocht ook nog blijven. Dit heb ik gedaan zodat ik in de buurt van Giulian was. Ik lag op bed toen een mannelijke verpleger met een kolfapparaat aankwam, uhhh oja dat moet ook gebeuren. Beetje ongemakkelijk wel maar hij zei me hoe het werkte en ik mocht het gewoon gaan proberen. Wow er komt gewoon al iets uit, twee druppels die ik vervolgens met een spuitje uit de schelpen gevist hebt. Elke drie uur weer aan het apparaat maar ik deed het want ik wilde Giulian het beste geven. Het kwam snel op gang en elke druppel is aan hem gegeven via de sonde.

De volgende ochtend mocht ik naar Giulian toe als ik dat wilde…ik wilde niet. Ik durfde niet, was bang wat ik zou zien. Ik wachte wel op Etienne…Toen kwam een verpleegster mij halen en die bracht me naar Giulian, tuurlijk moest ik naar hem toe. Ik zat daar in mijn rolstoel naast de couveuse en ineens was daar het besef, eindelijk. De gordijntjes om de couveuse waren dicht. Ik was echt alleen met Giulian en begon te huilen. Heel even want ik was bang dat iemand mij zo zou zien (stom he, alsof dat iets raars is om verdrietig te zijn). Later kwam Etienne en toen zijn we samen teruggegaan. Ik hield mij strak aan het kolfschema dus ook kolven naast Giulian, fijn dat het allemaal kon. En wat een lieve verpleegsters allemaal. Mijn emoties kon ik niet meer beschrijven die dag, alles ging door elkaar heen, trots, verdriet, blijdschap, schuldgevoelens, moedergevoelens, hormonen…

De eerste nacht was Giulian wat onrustig geweest maar volgens de verpleegsters was het een pittig mannetje. Hij kon gelukkig zelf ademen maar had wel wat hulp nodig omdat zijn longetjes nog niet helemaal klaar waren voor het leven buiten mijn buik. Ook zijn levertje was nog niet volgroeit waardoor afvalstoffen nog niet goed verwerkt konden worden. Daardoor zag hij soms wat geel en werd er een felle lamp boven hem gezet. De dagen erna leefden we per dag, ik had het soms heel moeilijk en andere momenten ging het goed. We mochten de dagen erna steeds meer helpen bij de verzorging en ook mochten we buidelen, heel bijzonder om hem vast te houden en eigenlijk ook heel gek dat je je kind maar 1x per dag een uur vast mag houden en via een spiegel naar hem moest kijken want hij lag op onze borst en we moesten gewoon een uur stilliggen. Wat een slangetjes en dingen op dat lijfje, maar het moest. De monitor hield alles in de gaten, de hele tijd gingen er alarmen af, en dan keek je automatisch naar de monitor, vaak was het bij een ander kindje maar het werd een gewoonte om te kijken.

Ik mocht ondertussen gewoon weer thuis gaan slapen. Sterker nog ze raadde het aan omdat ik ook mijn rust moest nemen en ik voor Giulian weinig kon doen. Wat een dubbel gevoel, je wilt je kind niet alleen laten maar wat deed een beetje slapen me goed. Via een webcam konden we Giulian thuis ook zien. Ik keek niet te vaak want stel dat ik iets zag wat ik niet leuk vond, dan kon ik niets doen. We reden elke dag op en neer en het LUMC ging bijna als thuis voelen. Giulian werd goed verzorgt en dat gaf rust. De verpleegsters hielden een dagboekje bij, dat was zo leuk, met stickers en alles. Mooi om later aan Giulian te geven en te vertellen over deze tijd.

Op 4 mei ging de telefoon van Etienne, ik zat te kolven, het ziekenhuis. Ik scheet 7 kleuren, wat zou er zijn? Goed nieuws, Giulian mocht al terug naar Delft omdat het zo goed ging en ze in Leiden ook gewoon plek nodig hadden. Hij werd per ambulance overgebracht in een couveuse. Wij zijn ook naar Delft gegaan en zagen Giulian daar heerlijk liggen. Hij had een eigen kamer, wat een luxe, wij konden daar ook blijven slapen. Was wel even wennen, ander ziekenhuis, andere verpleegsters. Die nacht hebben we thuis geslapen, we hadden nog helemaal geen spullen bij ons. De volgende ochtend kwamen we terug. Al snel hadden we door dat het niet goed met Giulian ging. Er kwamen steeds meer verpleegsters en artsen om hem heen staan. We kregen het benauwd toen we naar Giulian keken, zijn borstkas ging zo snel op en neer, je zag dat zijn lijfje keihard aan het werk was. De arts vertelde ons dat hij of heel vermoeid was (zo’n rit met de ambulance is voor die kleintjes zo uitputtend) of hij had een infectie. Hij kreeg alle hulp bij het ademhalen maar dat hielp niet meer. Hij moest aan de beademing maar dat kon niet in Delft, hij moest terug naar Leiden. Voor de zekerheid kreeg hij ook antibiotica. We hebben samen veel gehuild die dag, zou het wel goedkomen? Het zag er zo heftig uit allemaal. En ik stond ook nog op klappen dus die borsten moesten nog geleegd worden voordat ik met Giulian mee de ambulance in ging. Ik kreeg een plekje in een lege kamer en was super gehaast bezig, als de druk er maar vanaf is. Etienne moest achter ons aan rijden (veel te gevaarlijk want hij scheurde gewoon achter ons aan wat natuurlijk niet mocht dus de ambulance chauffeur zei dat hij echt niet achter ons aan moest rijden. Ik belde Etienne boos op, schaamde me kapot maar begreep het ook wel, je wilt achter je vrouw en kind aan die in een ambulance met sirenes aan wegrijden).

Terug in Leiden, het voelde als thuiskomen. Alsof de rust ineens weer was teruggekeerd. Ook Giulian was snel weer rustig en ook de dagen erna ging hij zo snel vooruit. Waarschijnlijk was de overplaatsing gewoon te snel en te veel voor hem geweest. Giulian woog nog maar 1500 gram, op zich niet vreemd want elke baby valt af de eerste dagen. Gelukkig ging het daarna alleen maar beter, die borstvoeding deed hem goed denk ik.

Op 12 mei is Giulian weer terug naar Delft gegaan. Deze keer is alles goed gegaan en hij groeit goed. Ik kon vaak blijven slapen en voelde me ook verplicht om bij hem te zijn. We wilde zoveel mogelijk van de verzorging zelf leren en dat mocht gelukkig ook. Elke keer als ik naar huis was voelde ik me rot, wat zouden ze wel niet denken van mij dat ik mijn kind alleen liet. Natuurlijk dachten ze dat niet, ze vonden juist dat ik af en toe rust moest nemen. Toch koos ik ervoor om veel in het ziekenhuis te blijven. Ik verveelde me ook wel en heb me eenzaam gevoeld. De dagen duurde lang en het voelde als maanden dat we daar woonden. Dit was echt een gevoel want dat was helemaal niet zo. En natuurlijk mochten we ook bezoek ontvangen wat heel fijn was. Ik had mijn laptop om films te kijken, ik schreef in mijn dagboek en ik was gewoon bij Giulian, dat was het fijnste.

Etienne had veel moeite met hechten omdat hij bang was Giulian te verliezen. Hij vluchtte vaak weg en ging kiten om even zijn hoofd te legen. Ik liet hem ook gaan, ik vond het niet erg. Ik was blij dat hij er eerlijk over was. Later gaf hij ook toe dat hij zich rot voelde dat hij ons in de steek gelaten heeft die weken in het ziekenhuis. Ik heb dat toen niet zo gevoeld gelukkig, ook al was het misschien wel een beetje zo. Aan de andere kant was hij ook degene die de verzorging van Giulian het liefst meteen zelf wilde doen en alles vroeg aan de verpleegsters, hij was heel trots op zijn zoon.

Op 16 juni was het zover, we mochten naar huis. Het was een beetje afhankelijk van of Giulian zelf kon drinken of niet. Ik heb geprobeerd borstvoeding te geven met hulp van een lactatiekundige maar dat ging heel moeizaam. Giulian kon niet zuigen en slikken en ademen tegelijk. Dit moest hij echt gaan leren. Uiteindelijk ging het beter via een flesje. Ik bleef kolven en we gaven het via de fles. Het was nog even spannend maar hij mocht toch met ons mee, wel met sonde maar dat konden we zelf dus dat was geen probleem. Wat een fijn gevoel, maar ook gek want nu moest je ineens alles zelf doen thuis. Eigenlijk was het dus best een luxe in het ziekenhuis ;-)

Thuis ging het goed, de sonde mocht er vrij snel uit want het drinken uit de fles ging goed. Wat zijn wij trots en blij en wat hebben wij een geluk gehad. Op dat moment leefde je in en bubbel en krijg je weinig mee uit de omgeving. Achteraf besef je het geluk en zie je veel heftigere dingen voorbij komen van ouders met te vroeg geboren kindjes of zieke kindjes. Ik kan dan alleen maar enorm met ze meeleven en hopen dat het goed gaat komen.

En wat ben ik dankbaar voor de artsen en verpleegsters die ons en Giulian geholpen hebben. Altijd lief en geduldig, zal ze nooit vergeten. We zijn zelfs nog eens teruggegaan naar Leiden en Delft om een bedankje te brengen.

Het is een spannende tijd geweest waarin we geleefd zijn en daarom weet ik heel veel niet meer. Ik ben zo blij dat ik wat dingen heb opgeschreven en dat we foto’s hebben. Het is uiteindelijk een heel bijzonder hoofdstuk in het boek van ons leven geworden. Een hoofdstuk vol emoties waar ik vaak aan terugdenk. Zeker als het liedje van Justin Timberlake Can’t stop the feeling op de radio komt. Dit liedje was net uit toen wij de laatste dagen in het ziekenhuis verbleven. Elke keer als we in de auto naar huis of naar het ziekenhuis reden kwam het wel en ik werd er heel vrolijk van. Sindsdien denk ik aan die tijd terug als ik het hoor.

Ik geloof dat deze blog een beetje lang is geworden maar ik kon het niet korter opschrijven, ik kan nog veel meer opschrijven zelfs. Ik heb het in ieder geval geschreven met mijn dagboek erbij welke ik al die jaren niet meer ingekeken had. Om het nu terug te lezen is mooi en de emoties komen weer boven wat ik fijn vind, af en toe even met mezelf terugkijken naar die tijd. Giulian is ondertussen 4,5 jaar en een lekker lief en (eigen)wijs mannetje aan het worden. Onze grote knuffelkont !

Trots op jou lieve jongen, love you x

Liefs Iloon