Geslachtsbekendmaking

In mijn vorige blog vertelde ik hoe moeilijk de december maand begon voor me, dat ik het al een beetje spannend begon te vinden omdat we deze maand het geslacht zouden horen. Hoe zou het voor ons zijn als het weer een jongetje zou worden? Ik weet dat mijn man dat prachtig zou vinden, omdat hij de vorige keer de 4 generaties gehaald heeft in zijn familie.... maar we hebben nooit een foto kunnen maken van Sep met zijn papa, zijn opa en overgroot opa. Tuurlijk hoopt mijn man misschien dat het nu wel kan, maar mij maakt het niks uit. Ik gun het hem, maar als het maar leeft en ergens vind ik het ook moeilijk het krijgen van nog een zoon. Mag ik dan wel blij zijn vraag ik me af, is dat wel eerlijk tegenover Sep? De tijd zal het leren....

Maar ik krijg steeds meer dromen over dat we een zoon krijgen, zou dit een voorteken zijn? Zou Sep ons laten zien dat als dat zo zou zijn, het goed zo is. Ik begin dat steeds meer te denken en dan is daar de verlossende echo....

Geslachtsbepaling

In de auto praten we over de echo die dadelijk komen gaat en wat we denken. Ik denk een jongen, gebaseerd op mijn droom en mijn man denkt een meisje. Terwijl hij eigenlijk eerst steeds jongen gedacht heeft en ik een meisje. Maar we zeggen beide nogmaals in de auto tegen elkaar, “wat maakt het ook uit! Als het maar gezond is!” Dit zegt natuurlijk elke ouder, maar wij meende dit echt gezien onze vorige zwangerschap. Nu weten we pas echt hoe belangrijk gezondheid is.

Vorige zwangerschap wisten we het geslacht niet, dat leek me zo een bijzonder moment dat je pas na je bevalling te horen kreeg of je nu een zoon of dochter hebt gekregen. Maar in ons geval was dat de vorige keer helemaal niet leuk, dus kozen we nu om het vooraf te weten. Daar zaten we dan in de auto voor de geslachtsbepaling echo.

De verloskundige keek en zag in eerste instantie nog niks, dit was al weken het geval want hij lag niet ideaal.. mijn man ziet ineens het geslachtsdeel en roept: “jongetje he?” Nog voor de verloskundige het zag, zag hij het al. “Ja!” Zei de verloskundige....

Een jongetje.....

Ik ben blij! Eigenlijk is het ook bijzonder, twee jongetjes hebben we! Ik ben een echte jongensmama! Al had ik dat niet perse verwacht omdat ik eigenlijk wel het type meisje meisje ben, maar ik ben blij en het is goed zo: Sep heeft in de droom laten zien dat het goed is zo, dat we best blij mogen zijn en best mogen genieten met nog een zoontje. Mijn man is ook blij!

Samen gaan we als allereerst naar Sep, we gaan hem vertellen dat hij grote broer is van een broertje.... ik heb gehuild van geluk, maar ook van verdriet. Verdriet dat Sep niet de grote broer is geworden zoals ik me dat voorgesteld had. Hij is de grote broer die altijd 27 weken jong zal blijven.

Kerst

Een gender reveal in de corona tijd kan natuurlijk niet, maar dat hoeft ook niet want wij zijn niet zo van dat uitbundige. We kiezen ervoor om dit klein en intiem kenbaar te maken voor familie en vrienden op een mooi moment. We kiezen: kerstmis, wat betekend dat we nog even onze mond mogen houden.

Maar al snel is het kerst....

Een moeilijk moment voor me, ik schiet al vol als mijn moeder voorsteld om met z’n alle naar sep zijn graf te gaan. Dit vind ik eigenlijk wel bijzonder en mooi, dus dit doen we dan ook na het kerstdinner.

Daarna is het tijd voor cadeautjes, er liggen cadeautjes voor mijn zusje, mij en onze mannen maar ook een cadeautje voor Sep onder de boom met daarbij een brief gericht aan Sep. Mooi vind ik dit, dat mijn ouders tijdens deze kerst toch nog een momentje maken om bij Sep stil te staan, ze zijn Sep niet vergeten en zijn naam word nog genoemd en dat vind ik fijn. Ik merk dat dit niet overal meer gedaan word en ik merk ook dat ik zelf daar moeite mee heb, dat Sep zijn naam niet altijd meer genoemd word... alsof hij vergeten is, zeker nu ik opnieuw zwanger ben.... hier heb ik veel moeite mee want ik ben hem niet vergeten, hij is en blijft ons eerste kindje, onvervangbaar....

Gender reveal

Sep krijgt zijn cadeautje: wij pakken het uit voor hem, hij krijgt een graafmachine in een stolp. Papa is kraanmachinist, misschien was Sep dit ook wel geworden? We hadden hem in iedergeval een graafmachine gekocht om mee te spelen.... nu hebben mijn ouders hem dat gekocht, helaas kan hij er niet mee spelen maar is het bedoeld voor op zijn grafmonumentje.

We krijgen hier een brief bij, gericht aan Sep. Een mooie emotionele brief....

Daarna geven wij ons cadeau, we hebben een cadeau voor mijn ouders en voor mijn zusje. Ze moeten het tegelijk uitpakken.... er zit een zelfgemaakte kerstbal in met de echofoto van ons babytje én blauwe kraaltjes/glitters wat dus betekend.... blauw, een jongen!

Dit kwartje valt laat, ze zijn zo druk bezig met de kerstbal en de echofoto en dat ze dit zo mooi vinden. Pas als ik zeg: “open het kaartje” snappen ze het, in het tasje zat ook nog een kerstkaart met op de voorkant mijn man en mij met een ballon.... als je de kaart open maakt zie je dat we de ballon doorprikken en dat er blauwe confetti uitkomt! Ook staat er een tekst met onze namen, Sep en zijn broertje. Toen viel het kwartje, mijn moeder moest zelfs huilen. Een mooi, onvergeetbaar moment.

Ook voor mijn schoonouders en schoonzusjes hadden we een kerstbal en kaart, al vier hier het kwartje wel eerder. Eigenlijk meteen, ze waren heel blij!

Verder kregen meerdere familieleden en vrienden van ons ook nog een kerstkaart, leuke reacties hebben we mogen ontvangen. Iedereen was blij voor ons. En voor ons is het allerbelangrijkste dat alles goed gaat.. dat we straks ons mannetje in armen mogen sluiten, voor altijd!