Rollercoaster: Paniek en kotsmisselijk (1e trim)

Mijn vorige blog eindigde met dat ik nog maar 3 weken en 2 dagen zwanger was en dat de weken erna één grote rollercoaster waren. Het is alweer een tijd geleden, daarom ga ik ook wat sneller achter elkaar posten, zodat ik weer bijloop. Deze blog gaat in ieder geval over het eerste, bijzondere, spannende, zenuwslopende, ziekmakende trimester. 

De vreugde die ik had in de badkamer, sloeg gelijk over naar paniek door de miskraam van 2 maanden ervoor. Ik ben nog máár 3 weken zwanger en vorige keer ging het mis rond de 6 weken. Niemand die mij garandeert dat het goed gaat. Ik deed elke dag een test. Nou één test? Ik denk dat ik wel drie testen deed van verschillende merken om te kijken of de test opliep. Ik deed een extra early test, een early test en die van CB met de weken indicator en op een gegeven moment ook gewoon nog een "normale test". Ik wil niet weten hoeveel geld ik hier uiteindelijk aan kwijt ben geweest. Ik keek vooral naar de lijnen. Werden deze donkerder? Of niet... was er meer HCG in mijn lichaam, ging alles nog goed? De testen liepen in principe wel op, maar ik zocht ook zoveel op internet op en las elke keer dat die testen eigenlijk ook niet te vertrouwen zijn. Wel las ik weer dat een vroege positieve test alleen maar gunstig was vanwege een vroege "innesteling". Maarja, internet... leuk, maar geen aanrader als je al in paniek bent. Ook had ik één dag ertussen dat het lijntje niet donkerder werd. Nou... lang verhaal kort. Ik heb mezelf HELEMAAL gek gemaakt met die testen. Ik had uiteindelijk voor mezelf bedacht dat ik ergens met kerst 3+ zou moeten zien op de clearblue weken indicator, dan zou alles kloppen qua tijd, timing etc. Als ik die 3+ zou zien, dan zou ik ook écht stoppen met testen (Kan je nagaan dat ik 2 weken als zo een idioot heb lopen testen...?) 

24 december stond er dus nog 2-3 op de clearblue test. Ik dacht dat ik gek werd. Ik die test kapot maken en kijken naar de lijntjes... tsja, hebben jullie wel is een CB test open gemaakt? Zelfs als je niet zwanger bent geeft deze 2 lijntjes, dus veel wijzer werd ik er ook niet van.  Gelukkig bleef ik hoop houden ergens door de paniek heen en dacht ik... morgen op eerste kerstdag komt het goed. En ja hoor, ik om 6 uur in de ochtend klaar wakker en daar was ie: de 3+ op eerste kerstdag. 

Nou, ik was zeker blij en heb ontzettend genoten van mijn kerst met mijn (schoon)familie. Maar toch kon ik niet genieten van het idee dat ik zwanger was. Ik kreeg weer dromen over een miskraam en had het idee dat het een teken was dat het weer zou gebeuren. Ik had al wel een vroege echo staan, want had mij bij 4 weken zwangerschap toch al wel aangemeld bij de verloskundige (want stel dat het misgaat... of als ik vragen heb). Ik kreeg daar de optie om gelijk op 5 januari met 7 weken een echo te doen. Maar de paniek sloeg zo erg toe, dat ik niet meer kon wachten. Ik belde mijn oude echo centrum (waar ik zat bij de miskraam, maar die zat wat verder) en vroeg of zij misschien eerder plek hadden. Ze waren super lief en begripvol en zeiden al: "het zou heel leuk voor jou zijn als we nog voor oud en nieuw goed nieuws voor je hebben". Wel met de kanttekening dat het dus ook fout kon zijn en er wellicht nog geen kloppend hartje te zien was. 30 december mocht ik langskomen! 

Vol spanning gingen Ruben en ik 30 december naar de eerste echo, ik zou nu 6 weken zwanger moeten zijn. Ik had natuurlijk alweer opgezocht op internet of ik een kloppend hartje kon zien en wat ik dan precies zou zien op de echo. We hadden afgesproken dat we al blij waren als we een "vruchtje" zouden zien en dat een hartklopping het cadeautje van het jaar zou zijn. Nou eenmaal daar aangekomen, mocht ik gelijk naar binnen. Het was een uitwendige echo en ik durfde niet te kijken. Dus ik bleef maar naar Ruben kijken en zijn gezicht. En toen zei de echoscopist de verlossende woorden: "ik zie wat hoor". Heel voorzichtig keek ik mee en zagen we een vruchtzakje. Ze zoomde wat in en zei: "Nou, dit is prachtig, we hebben al een beginnend kloppend hartje". Mijn 2022 kon niet meer stuk! Wat een opluchting!!! Toch kwam er nog een kanttekening bij: het vruchtje lijkt op 5 weken en het hartje klopt nog langzaam. Maar dat was nog niet al te erg, wel wilde ze nog een extra echo inplannen. Zo gezegd, zo gedaan. Deze stond op 10 januari. 

Ik heb wel ontzettend genoten van mijn oud en nieuw met familie en met vrienden. Het was een bijzonder jaar en om 00:00 uur proosten met je man, met in je achterhoofd dat je een "levend vruchtje" hebt gezien, dat was meer dan magisch. Nou, 5 januari had ik natuurlijk ook nog de echo staan bij mijn eigen praktijk. Deze heb ik ook maar gewoon doorlaten gaan, want ik dacht joh, liever teveel echo's dan teveel paniek. Ook hier werd ons kleintje weer geschat op 6 weken in plaats van 7. Maar wel een goede hartklopping dit keer. Weer een opluchting! 

En daar kwam het volgende probleem: kotsen tot ik erbij neerviel. Ochtendmisselijkheid? niks ochtend. Ik bleef maar overgeven. Ik hield geen eten meer binnen. Ruben ging op wintersport, precies goed getimed (maar niet heus). Ik had een lage bloeddruk, kon niet meer functioneren door het overgeven en kon alleen nog maar leven op crackers, sinasappelsap en ja vette troep (wat er vervolgens toch weer uitkwam). Zal het nog wel goed gaan met de baby? Krijgt de baby wel voldoende voedingsstoffen? Ik moest aan de medicatie en eigenlijk moest ik opgenomen worden als het bleef aanhouden, maar dat wilde ik liever niet. Ik wilde liever thuis blijven zolang het kon dus ik belde niet nog een keer en ging er maar doorheen. Ik zorgde er vooral voor dat ik genoeg dronk. 

Ondertussen kreeg ik 10 januari nog een echo, waarbij ook daar de groei weer vooruit was gegaan! Dat was door het kotsen heen toch weer mooi nieuws en het was een mooie bevestiging dat de baby goed groeide. 

Ik bleef maar overgeven, ik was het zo zat. Ik heb echt uren doorgebracht in de WC. Heb me flauw gevoel, sterretjes gezien en veel tijd doorgebracht bij mijn (schoon)ouders omdat ik gewoon niet meer voor mezelf kon zorgen toen Ruben op wintersport was. Wat een geluk dat dit kon. De verloskundige zei: "ja na week 12 moet het wel minder worden..." Nou, mooi niet dus, tot en met week 15/16 heb ik behoorlijk overgegeven. Dit vond ik echt traumatisch. Ik heb nog nooit zoveel overgegeven in mijn leven. Trouwens, ik bleef wel gewoon doorwerken. Ik gaf veel online les in deze periode (gelukkig). Leuk feitje voor mijn studenten: in de pauze heb ik zelfs nog staan overgeven. Maar ik moest en zou doorgaan... 

Het eerste trimester vond ik écht traumatisch, als ik er nu weer over schrijf krijg ik gewoon lichtelijk paniek en ervaar ik weer de stress van toen. 

Maar oh, wat was het een mooi moment dat ik mijn moeder en vader weer kon vertellen dat ze opa en oma werden. Dat ik mijn beste vriendin (die ook zwanger was) kon vertellen dat ik weer zwanger was. Net zoals dat ik na 8 weken nog één echo op eigen verzoek deed (weer een mooi hartje zag kloppen) en dat ik het nieuws toen kon delen met mijn oom, omdat ik dat eindelijk durfde. De termijn echo die helemaal goed was en ik -eindelijk- op schema liep met mijn eigen verwachting. Waardoor ik het op 14 februari kon delen met de rest van mijn naasten en als klap op de vuurpijl (niet helemaal meer het eerste trimester) maar de 13 weken echo die er helemaal goed uit zag en de NIPT test die goed was. Dat waren allemaal bijzondere mijlpalen terwijl ik mij zo ziek heb gevoeld. Ik ben alleen maar dankbaar voor alle steun en hulp die ik in deze periode heb gekregen van mijn man, familie en vrienden. <3 

Het was een bizarre, bijzondere, vreselijke, verschrikkelijk, maar ondanks dat toch een mooie tijd. En dan denk en hoop je dat het tweede trimester beter gaat zijn, want ja, dat zeggen ze allemaal... maar goed, ook dit was weer een groot avontuur. Op naar de volgende blog! 

XOXO