Geniet ervan: 3de semester

Geniet ervan: 3de trimester

Dat stress vermoeidheid en te weinig eten de overhand ging pakken was niks nieuws. Dat werd heel nadrukkelijk begin december, 2 dagen voor ik terug een dagje ging werken begon het al. Pijn in de rug en benen, de dag erna bevestigde de kinesist mijn grootste schrik, start van bekkeninstabiliteit. Bij je vervolg afspraak volgende week raad ik je toch aan dit te melden.

"Ja ja, rust zal mij wel goed doen." Dacht mijn stomme kop, want hoe zwanger je ook kan zijn de koppigheid blijft erin zitten. Maar 2 dagen later liep ik tegen de muur op met mijn stomme kop. De banden rond mijn buik waren bikkelhard en trokken door tot mijn rug en schouders.

"Een weekje rust zal u goed doen, mevrouw!" zei de gynaecoloog.

Met mijn vranke kop beet ik hem toe dat ik even goed kon werken.

"Dan zal u vanaf Kerst toch echt wel in bed moeten blijven." Werd ik mooi op mijn plaats gezet.

Dat kwam even koud aan maar wel hard nodig, tranen begonnen te lopen en ik vertelde wat er gaande was. Onmiddellijk moest ik thuis blijven en ging ik voor een check up aan de monitor, de baby was ok maar ik voelde mij niet goed.

Uiteindelijk vond ik mijn draai en kreeg ik thuis terug zin om dingen te doen maar de feestdagen gingen aan mij voorbij. Wat ik normaal de uitbundige vierder ben die heel het kot decoreer was het een sobere bedoening. Mijn 32 weken echo bevestigde dat hij het heel goed deed maar ik begon week per week in te leveren. Toch kwam er die week een klap, maar niet zo hard als ik dacht dat die ging toeslaan. Ik werd ontslagen, het was een kwestie van tijd maar eigenlijk viel er een grote last van mij af. Ik hoefde in mei niet meer terug te gaan, geen zorgen meer of alles wel betaald kon worden. Het grappige vond ik wel dat ik de dag ervoor een hele discussie had gehad met de gynaecoloog dat hij mij terug wou werken sturen. Mijn man had direct gereageerd dat het geen optie was en ik zei droog weg dan ziet u mij begin volgende week in het ziekenhuis want dan beval ik.

De toekomstige meter hielp mij met het ordenen van de kleerkast, mijn man deed zijn best maar hij werkte nog snel een groot project af zodat het makkelijker werd en hij meer tijd had. Het nadeel daarvan was dat de handleiding van de maxi cosi en kinderwagen bleven liggen. Tot mijn grootste frustratie!

Nu zullen de meeste zwangere en pas bevallen moeders zullen het nogmaals bevestigen de laatste weken worden hel! Dikke voeten, waggelen zoals moedereend, moe, in mijn geval enkel nog leven op frieten en boterhammen. Het mocht eindigen, ik veranderde in een stuk chagrijn. Ik begon mij serieus neer te halen en onmenselijk te voelen hierdoor sloot ik mij af. Of door mij te verstoppen in een van de nog op te ruimen kamers of te verdiepen in een nutteloos spel op de PC. Wat ik in december vol goede moed nog aan een korte online opleiding was begonnen kon ik nu enkel nog maar basis werkjes doen. Zolang ik niet meer moest nadenken of beslissingen maken.

Het enigste dat mij suste was dat hij goed en vaak bewoog, mijn man stond mij bij waar hij kon maar ik was echt niet makkelijk.

Nu 3 weken later weet ik ook wel waarom, blijkbaar was onze kleine man serieus aan het wroeten. Exact 2 maanden na de monitor controle lag ik er weer. Al een paar dagen had ik "krampen", ze waren voor mij niet echt pijnlijk eerder zeurend, de vroedvrouw kon mij helaas niet geruststellen thuis dus we vertrokken. Ditmaal werd mijn man wakker geschoten, de koffer werd in de auto gegooid want misschien bleef ik daar. De realiteit kwam kortbij voor hem. Diezelfde dag ging ik terug naar huis met 1 cm opening en de melding " het kan voor morgen zijn maar ook voor over 2 weken.".

The waiting game has begun!

De dagen erna kwam er na lange tijd nog eens een migraine aanval en dan eindelijk nog eens een echo.

"Zal ik u dan nog eens onderzoeken mevrouw?" vroeg de gynaecoloog.

"Nu ik hier toch lig, ga u gang, zetten we iets in gang is het ziekenhuis toch de hoek om." Lachte ik het weg.

"Het zal niet voor vandaag zijn." Grapte hij en ik mocht mij terug aan kleden.

Ik grapte nog in de auto dat hij ging zien dat we een van dezer dagen ons weer hier gingen bevinden, maar mijn man was er van overtuigd dat het niet meer voor deze week ging zijn.

Bij thuiskomst heb ik nog een warm bad genomen, in het bijzijn van mijn man want achteraf gaf hij toch toe dat er iets in hem was dat zei dat ik in het oog moest gehouden worden. Ik grapte weer eens dat: stel dat je water breekt in bad je er toch niks van wist. Ik kreeg een grommend antwoord terug en doodop kroop hij het bed in. Ik besliste om nog even op te blijven, traditie getrouw zoals de laatste jaren knuffelde ik hem in en stond op toen ik 2 druppels voelde vallen.

Ik keek hem in paniek aan maar wuifde het weg, ik kwam tenslotte net uit bad. Ik ging terug naar beneden en ik voelde iets knappen een heel fijn straaltje liep er langs mijn benen af. Een bang "Liefjeeeeeeuuuh" riep ik naar boven en hij bracht mij een handdoek, we overlegde en gingen eerst de vroedvrouw bellen.

"Sorry, je bent 36 weken hij is sowieso prematuur, hij moet binnen de 24u komen. Ik kan je helaas niet helpen, je moet vertrekken." Was het verdict.

Ik belde in en we vertrokken naar het ziekenhuis.