Geniet ervan!

Hier gaan we dan! Welkom bij mijn eerste semester, welkom in onze rollercoaster. Want zo was al heel 2020 geweest een emotionele rollercoaster, de eerste 6 maanden gingen niets anders dan tegenslag en dan was Covid nog maar een pindanootje! Gelukkig kwam er in mei er eindelijk verandering in. Het laatste weekend van mei zijn we eindelijk verhuisd na 2 jaar lang bouwen was het zo ver onze stek was bewoonbaar. Nu ja bewoonbaar, er was licht er lag vloer en de keuken stond er, later kwamen we pas achter dat het vuur nog niet werkte, maar ja dat zijn die ergernissen die een bouw toch meebrengen niet?

Het voordeel uit alles was wel dat ik tijdens covid extra lang ben thuis gebleven, de verhuis was mooi gepland en verliep vrij vlot. 1 dag verhuizen, 1 dag poetsen en oplevering in 1 verlengd weekend. Ik was er zo klaar voor in juni om uit te pakken maar ik ging het toch iets rustiger aandoen. Ik rolde rustig maar met gezonde tegenzin terug in mijn werk en voor ik het wist werd ik weer geleefd in mijn leven. Het viel mij alleen op dat ik niet volgde, verschrikkelijk moe en die eerste warmte maakte het mij benauwd. Onze kitten was niet bij mij weg te slaan, het moment dat ik mij neerplaatste zat madam op mijn schoot. Te kroelen en spinnen voor aandacht en maar nestelen. Ze kan verschrikkelijk ondeugend zijn! (Gisteren toen ik met de rug naar haar toe stond sprong ze subtiel op de keukenkast om jawel Kip te stelen. Of bekijk gewoon mijn profiel foto!)

Toch is ze ons kindje in huis dat veel leven geeft en hartverwarmend werkt.

Donderdag 25 juni schoot het mij wel te binnen dat ik wel een beetje laat was. In november het jaar er voor was ik gestopt met mijn pil, huis was bijna af en de dokter was eerlijk het ging ons even wel tijd koste om zwanger te worden, leeftijd speelde geen rol eerder mijn gezondheid. Om nog maar te zwijgen van de risico die mijn medicatie voor epilepsie met zich meebracht, ze zijn dan wel van een nieuwe generatie zeker ben je nooit! De 26ste deed ik mijn eerste test en jawel hoor het resultaat zie je hierboven, de clearblue een dag later bevestigde het nog eens. EINDELIJK! Sinds mei had ik het losgelaten, we werden wel zwanger wanneer het tijd was en jawel bingo! Tot ik een paar dagen bloed begon te verliezen en niet een klein beetje. In paniek belde ik naar mijn Gynaecoloog maar die zei botweg dat ze op pensioen ging en mij veel succes wenste. (Euhm dat wist u in december niet zeker???). Uiteindelijk kwam ik in de stad bij een praktijk uit die mij onmiddellijk lieten komen en geruststelde. Nu ja gerust, "Mevrouw, de natuur bepaalt zelf de komende dagen wat het wilt doen." toch was ik op mijn gemak. Het lag niet aan mij, het lag niet in mijn handen, maar eerder aan mijn lichaam.

Rond half juli werd mijn zwangerschap bevestigd nog maar 7 weken, maar wegens chemische stoffen op mijn werk moest ik het hen vertellen, mijn collega had al iets door. Ik hing meer over de wc dan ik nog at. Gelukkig werkte ik maar 20 uren en kon ik voldoende rusten. Toch waren het stevig maanden. Tot 2 keer toe ben ik een week op rust gezet, ik had al 3 dagen niks binnen gehouden en bij 30° was ik zwak. Alles wat mijn man klaarmaakte of at zat ik binnen de 10 minuten met mijn koppie in de wc. "Ach het hoort erbij, geniet maar van de zwangerschap." was het meest gehoorde zinnetje, hoor en dol werd ik ervan! Nu nog in mijn 3de trimester gebruiken wij het nog als running joke.

De toekomstige grootouders waren door het dolle heen, mijn ouders hadden eindelijk na dit jaar iets moois om naar uit te kijken, mijn schoonvader is sinds het nieuws om de 14 dagen hier en ja mijn schoonmoeder wel ja over haar kan ik een aparte blog schrijven dat eerder lijkt op een soap dan een blog.

De toekomstige papa was er van overtuigd dat het een meisje was tot de NIPTest terug kwam, nee hoor het wordt een jongen! Ondertussen ziet hij het helemaal voor hem, ook al heb ik de indruk dat hij nog niet half weet hoe alles gaat veranderen maar dat zijn zorgen voor dan.

Voor mij waren die maanden heel zwaar, elk kwaaltje is de revue gepasseerd en op 3 maanden tijd ben ik 4 kilo afgevallen. Actief was ik niet meer, ik lag meer op de zetel en die verhuisdozen bleven mooi staan. Nu op terug gekeken zie ik pas hoe zwaar het was, ook voor mijn man. Maar de stress moest nog beginnen. Toen ik op mijn werk vertelde dat ik zwanger was kwam niet veel later het verdict dat ik er de komende maanden alleen voor stond, een van mijn bazen die een deel van mijn werk deed werd geopereerd en kwam ten vroegste eind november terug. Maar in realiteit wist ik toen al dat als hij na de kerst een paar uur terug kwam ik al heel blij mocht zijn. Maar trimester 2 ging beter worden toch? Al die kwaaltjes gaan toch voorbij want tenslotte moet je genieten van de zwangerschap! ;)