7 jaar geleden
Gelijk in 3 - 2 - 1 seconden
"Zo, gelukt. Nu ben ik zwanger, het is een meisje en we noemen haar Celine", zeg ik terwijl we tegen elkaar aankruipen.
De afgelopen week zijn we in snel tempo weer dichter naar elkaar gegroeid en het voelt goed. We weten weer waarom we voor elkaar gekozen hebben en we kunnen weer intiem zijn; niets staat onze kinderwens nog in de weg. We hebben het weer ouderwets gezellig met de voor ons zo vertrouwde humor. Als we 's avonds na het vrijen lekker tegen elkaar aankruipen om nog even na te genieten van de afgelopen minuten, zeg ik tegen Sander: "Zo, het is gelukt". Hij kijkt me vragend aan. "Het is gelukt, nu ben ik zwanger, het is een meisje en we noemen haar Celine", ga ik verder. Hij kijkt me aan alsof hij water ziet branden en begint te lachen. "Eerst zien, dan geloven", reageert hij, maar ik weet het 100% zeker. Ik ben zwanger.
In de dagen erna ben ik er nog steeds van overtuigd en kan ik niet wachten totdat ik mag testen. Met zo'n positieve test kan ik Sander tenminste ook overtuigen. De testen liggen al keurig in hun verpakking op mij te wachten. Tijdens elk toiletbezoek moet ik mij inhouden om de verpakking niet open te scheuren om te testen, zo graag wil ik die twee streepjes zien, zo graag wil ik de bevestiging.
Op dé dag ben ik 's ochtends al vroeg wakker. Ik ren nog net niet naar beneden, scheur die verpakking open en laat de druppels in het daarvoor bestemde rondje vallen. Het eerste streepje verschijnt al snel. Al snel krijg ik gelijk, want vlak naast het eerste streepje licht een mooi roze lijntje op. Het lijntje dat bevestigt wat ik al twee weken weten. Gelijk in 3 - 2 - 1 seconden. In mijn buik groeit een klein mensje. Ik ren de trap op, gooi de slaapkamerdeur open het roep tegen Sander: "Ik zei het toch, zie je nou wel". Slaperig komt hij overeind. "Waar heb je het over?" Ongeduldig en gefrustreerd kijk ik hem aan. "Hallo, ik mocht testen vanochtend, weet je nog wel?" en gooi de test naar hem toe. Hij kijkt er even op en zegt "volgens mij niet hoor, dat streepje is veel te licht". Hoe ik ook overtuigd ben, hij wil mij nog niet geloven. Hij weet mij zelfs aan het twijfelen te brengen.
De dagen erna zijn de testen niet aan te slepen en eindelijk, na 5 dagen en 5 positieve testen, is ook Sander overtuigd. Wij worden papa en mama. "Maar", zegt hij nog, "het is vast geen meisje, zoveel gelijk heb jij niet". Ik steek mijn tong naar hem uit en kan alleen maar denken: 'Wedden van wel?'
Anoniem
Ik ben benieuwd!!
Hannah Marleen
Haha, absoluut. Dat eeuwige wachten ;). En ja, mama knows best. Dat komt in mijn volgende blogs zeker vaker naar voren.
Anoniem
Hahaha geweldig!!!! Het wachten is erg als je het zelf zeker weet. Mijn 1e was een kado maar toch wist ik het.. Het heeft 5 weken geduurd voor de test het er mee eens was... Maar mama knows best!!