Geen onbezorgde zwangerschap van A deel I

Augustus 2021,Zoals jullie wellicht gelezen hebben in mijn vorige blog, liep een aantal jaar geleden mijn eerste zwangerschap ook niet geheel onbezorgd.In de afgelopen jaren hebben wij de ziekte van mijn man een plekje kunnen geven en hebben heerlijk kunnen genieten van de eerste jaren van onze dochter Megan.Mijn man en ik werken beide in de horeca, en ik heb de afgelopen jaren constant een druk werkrooster gehad.Lees: week in week uit uren van 60 uur ongeveer, dit deed ik dan wel met veel liefde en passie.Mijn werk heeft er deels voor gezorgd dat wij pas later weer over een tweede na zijn gaan denken.Een combinatie van zoveel uren en dan nog een gezin ernaast, vond mijn man niet echt optimaal.Uiteindelijk heb ik dan toch de keuze gemaakt om te switchen van bedrijf, om samen met mijn man te gaan werken.Dit resulteerde dan ook voor meer rust in het gezin en ook stiekem voor mijzelf.Al jaren riep mijn man dat hij het gevoel had niet meer vruchtbaar te zijn. Ook al had de dokter aangegeven dat zijn andere bal het volledig over zou nemen. In de tussentijd kregen we een brief van de vruchtbaarheidskliniek of wij zijn ingevroren zaadcellen nog wilde behouden. Anders zouden ze vernietigd gaan worden. Wij waren er eigenlijk al snel over uit dat we ze zouden laten vernietigen. De gedachtegang van dat we een heel proces in zouden moeten gaan voor een tweede stond ons niet geheel aan. We waren al super blij met Megan en vonden dat we dat moesten koesteren. Een paar dagen later zat ik mezelf te bedenken wanneer ik voor het laatst ongesteld was geweest. Ik was al een jaar ongeveer gestopt met de pil, maar hield verder eigenlijk onwijs slecht mijn ovulatie et cetera bij. Hoe slecht het nu ook zou uitkomen, er kwam toch een lichte hoop naar boven bij me.Zonder iets te zeggen ben ik naar de winkel gegaan om een test te kopen met een wekenindicator.Eenmaal thuis gekomen kon ik niet wachten en heb gelijk de test gedaan....wat waren dat lange minuten om te wachten.Toen de minuten verstreken waren durfde ik in eerste instantie niet te kijken, bang dat de test negatief zou zijn. Ik draaide hem om en JA er stond zwanger 3+. Vol ongeloof staarde ik nog even de test na, het was toch gelukt!!Opgewonden en vol zenuwen liep ik met de test in mijn handen naar beneden toe, gelukkig was Megan bij opa en oma zodat ik niet mijn emoties in bedwang hoefde te houden. Ik was nog geen eens helemaal beneden en de tranen begonnen al over mijn wangen te rollen. Mijn man keek me vragend aan, en toen naar mijn hand. De blik die hij toen op zijn gezicht had was onbeschrijfelijk, een en al geluk.Dat geluk kreeg al snel een gevoel van spanning, een paar weken terug had ik namelijk een sollicitatie gehad bij mijn man zijn werk.En ik had net mijn contract ondertekend....De enige optie voor ons was om het gelijk te gaan vertellen bij mijn nieuwe baas, en te hopen dat hij goed zou reageren.Zo gezegd zo gedaan gingen wij met enige spanning die kant op.Thank god reageerde hij heel liefdevol. Hij wist ook van mijn man zijn ziekenhuisverleden, dus kon hij alleen maar blij voor ons zijn.

De weken daarna verliepen zoals elke zwangerschap hoort te zijn. Weinig kwaaltjes, op een beetje misselijkheid na. Het was inmiddels dan ook tijd voor onze eerste echo. We moesten die dag Megan meenemen, met in mijn achterhoofd dat ze het toch niet door zou hebben. Maar dit kind…niet normaal slim af en toe. Zodra de “babydokter” op mijn buik bezig was sprongen die oogjes gelijk naar het beeldscherm. “Mama zit er een baby in jouw buik?” We konden ook niet anders dan het aan haar toegeven. En echt als een kind zo blij wilde ze al aan iedereen vertellen dat ze grote zus zou worden.Dat bracht ons dan gelijk op het volgende…de opa’s en oma’s. Megan zou dat weekend ze beide zien dus we moesten al wat eerder het heugelijke nieuws vertellen.

Megan had maar wel één wens, nou ja een wens een eis: Het moet en zal een zusje worden, anders mocht de baby in mama haar buik blijven. En leg dat maar is een vier jarige uit dat een broertje ook leuk kan zijn en dat je niet kan kiezen..De weken vlogen voorbij, ondertussen hadden we een goede NIPT uitslag gehad en was de 13 weken echo ook goed gegaan.Tot we bij de 20 weken echo kwamen, die onze verloskundige niet geheel kon afronden.Madame ( Megan heeft geluk...of wij haha..) lag er niet lekker voor dus moest ik de volgende dag terug komen om de echo af te maken. Die volgende dag kon mijn man er niet bij zijn in verband met zijn werk, dus mocht Megan mee. Na meerdere pogingen lukte het weer niet en vertelde de verloskundige dat ze me wilde doorsturen naar het Erasmus MC, want die hadden betere apparatuur.Ze kwam nog wel met een mededeling dat ze niet helemaal begreep waarom ze een bepaald gedeelte van het hartje niet kon zien. En dat kon dus liggen aan de ligging of wat anders..Met dit gezegd ben ik naar huis gegaan en heb ik uiteindelijk mijn verhaal gedaan bij mijn man.Hoe nuchter ik er tegenaan keek, hoe “doem” denkend hij al bezig was. De gedachte dat ik met deze informatie naar huis was gestuurd vond hij tamelijk bijzonder. Het waren dan ook vier lange dagen wachten voordat we naar het Erasmus MC konden.Nadat we Megan op school hadden afgezet, reden we gelijk door naar het Erasmus MC. Ik was weer even vergeten hoe groot het daar is.Na mezelf aangemeld te hebben, konden we plaatsnemen in de grote wachtruimte. Al snel werden we omgeroepen naar een klein echokamertje. De gynaecoloog vertelde dat hij de volledige 20 weken echo over ging doen. Tussendoor vertelde hij wat hij allemaal zag en dat hij ook het hartje goed in beeld had. Tegen het einde, zei hij dat ik mezelf schoon kon maken en dat hij even een verpleegster erbij ging halen. En op dat moment begonnen bij mij ook de alarmbellen te rinkelen. Want waarom is er een verpleegster nodig als er niks aan de hand is?