Geen oerinstinct, geen rammelende eierstokken, en toen was ik opeens zwanger..

Tja, goed onderwerp, niet dan? Ik voel de behoefte om de ‘new-mommy’s-To-be’ en de ‘new-born-mommy’s’ een hart onder de riem te steken en herkenning te geven in dit toch wel ‘niet besproken onderwerp’. Mocht je op deze post geklikt hebben en denkt; JA HEHE EINDELIJK, dan hier mijn verhaal..

Ik ben 29 jaar, en heb een prachtig dochtertje van 9 maanden, mijn lieve kleine rebelse Bobbi. Maar toen ik zwanger raakte, heb ik me suf gegoogeld omdat de paniek toe sloeg; ik ben zwanger, WAT THE HELL NU?! Ik had nooit die ‘oerdrang’ gevoeld om zwanger te worden, of om een groot gezin te zijn, terwijl al mijn moeder-vriendinnen dit als hun, jawel, ‘enige-doel-op-aarde’ vonden. Wat een stelletje *** dacht ik dan altijd, ‘ het enige doel op aarde’, ben je niet goed meid?

Maar goed, even terug in de tijd; ik ben met de liefde van mijn leven getrouwd, zo’n drie jaar geleden. We kennen elkaar al acht jaar, wat een leven met deze man, nooit saai kan ik je vertellen, daarover later meer. Op onze allereerste date heb ik hem toen dan ook meteen vermeld en maar gewoon abrupt voor zijn voeten gegooid dat als hij wil trouwen en kinderen wil, hij gerust verder kan zoeken. Want ja, laten we even eerlijk wezen, kinderen en trouwen hoort wel bij de perfect picture, niet dan? Tot mijn grote verbazing schonk hij daar niet al te veel aandacht aan en liet mij maar volop uit razen over het feit dat kinderen niet mijn ding zijn, ik er niet mee om kan gaan en om het maar even extra te verduidelijken nam ik het voorbeeld dat ik voor mijn bday met vriendinnen in een pannenkoekenhuis uit eten ging en een vuurwerkje in mijn pannenkoek geserveerd kreeg, en het vierjarige jochie dat vol verwondering aan mijn tafel kwam staan ik toch even heel duidelijk maakte dat die toch echt voor mij was en niet voor hem. (met zo’n blik van, waag het om deze van mij af te pakken vriend) Nee maar even, dat jullie begrijpen in welke vibe ik me bevond destijds.

De jaren gingen voorbij, ik verzamelde zo’n paar keer per jaar alle moed bijeen om me naar een kinderverjaardag te verplaatsen en vermeed ik dates met mijn moedervriendinnen naar de speeltuin, ‘he, mij niet bellen he!’, zei ik dan.

Tot eind 2018 stond ik hier nog steeds zo in, alleen ook ik werd een jaartje ouder en misschien ietsie minder grof. Maar goed, Jan mijn man wilde nog steeds graag kinderen en ook was ik ondertussen toch voor zijn charmes gevallen toen hij mij ten huwelijk vroeg en volmondig JA zei en dus ondertussen ‘ de vrouw van’ ben. Het onderwerp kinderen werd steeds vaker besproken en ik kon de voordelen er soms van in zien, ‘ misschien toch wel gezellig’.. Maar nog steeds geen oerinstinct dat ik voelde, nog steeds geen rammelende eierstokken en nog steeds geen oneindige verlangens naar een baby, besloot ik, toch wel enigszins rationeel om te stoppen met de pil en wel te zien waar het schip strand, want ja, dat past ook wel bij mij, ‘ we zien wel wat de toekomst ons brengt’.

Eind februari 2018, de pil was op, ik bestel geen nieuwe meer. Mijn oma en moeder hebben ontzettend lang gedaan over hun zwangerschappen, dus ik ging er vanuit dat dit wel even kon gaan duren, we calculeerden op ongeveer een jaar, mocht dit lukken want anders zou dit ook geen mega disaster zijn hadden we uitgesproken. Een vakantie Miami stond dit jaar geheel vanzelfsprekend op de planning.

Eind maart, deze meid had nog nooit iets gelezen over een cyclus, (on)regelmatigheid of je vruchtbaarste periode, laat staan dat ik er vanuit ging dat het bij mij meteen allemaal mee zou zitten en ik mega vruchtbaar zou zijn, aangezien onze levensstijl nou niet iets was om over naar huis te schrijven; roken, drinken, regelmatig vette hap (zeg zo’n 3x per week), niet sporten en veel gezelligheid tot in de late uurtjes in de weekenden.

Was ik zo half maart bij mijn zus op visite in Rotterdam en gilde ik naar mijn zus terwijl ik op de wc zat: ‘ZUS!! IK DOE HET, IK BEN ONGESTELD!!’. Ah fijn, dacht ik, de meid heeft een menstruatie, wel een beetje gek dacht ik, zo snel na een kleine drie weken al.. Mijn zus is vier jaar jonger dan ik met al helemaal geen verstand van zaken, gingen we opgelucht winkelen.. ‘ dan word ik dus misschien toch ooit tante, zus’ zei ze lachend..

Weer een week later voelde ik me toch wel wat vervreemd in mijn eigen lichaam, heel bewust, anders, moeilijk te omschrijven. Jan was nog op zijn werk, het was een uurtje of 16, ik was aan het koken. Ik dacht, laat ik even snel een testje doen, dan weten we dat ook weer, ‘ik zal wel aan het ontpillen zijn ofzo’. Even snel naar de wc, plassen, hoppakee, test op de grond gelegd en ik ging weer verder koken. Zo’n 15 minuten later bedacht ik me dat ik een test had gedaan, oja, even checken……

‘oke… een plus… wat zegt dat.. ik; beschrijving erbij pakken, lees: ‘ u bent zwanger wanneer er een + verschijnt in het test venster’.. ik: MEEN JE DIT NOU – ER STAAT EEN FUCKING PLUS – OF WORD IK NOU GEK VIBE – MIJN HART BONST UIT MIJN BORSTKAS – IK MOET WEL BLIJVEN ADEMEN…NOG EEN KEER KIJKEN.. – DIT IS TOCH ECHT EEN PLUS – HOE KAN DIT – IK BEN LAATST NOG ONGESTELD GEWORDEN.. WAT HEB IK ME NOU WEER OP DE HALS GEHAALD….

Helemaal alleen op het toilet.. kwam ik tot de conclusie dat ik toch echt zwanger zou zijn.. eerlijk.. de paniek sloeg toe.. De realiteit zou zijn, ik word moeder, ik krijg een baby..

Wil je weten hoe dit gevoel zich ontwikkelt heeft tijdens mijn zwangerschap? Blijf me volgen en ik zal dit met jullie delen in mijn volgende blog!