Gaan we je wel of niet levend mogen ontmoeten?

Het is een tijd geleden dat ik voor het laatst iets heb geschreven. De tijd vliegt voorbij zonder dat je er erg in hebt. Toch wil ik verder gaan met het verhaal waar ik gebleven was. 

Ik zit met 23 weken zwangerschap in de auto naar het ziekenhuis, samen met mijn partner. Mijn verloskundige had mij met spoed doorgestuurd naar het ziekenhuis, omdat ik een grote plas, vermoedelijk vruchtwater, was verloren. Mijn man vertelt in de auto dat hij uit angst zo snel naar huis was gereden, dat hij perongeluk in de sloot was gereden onderweg naar mij toe. Gelukkig was er een trekkerchauffeur op dat kruispunt. Die had hem er snel uit getrokken toen mijn man vertelde dat zijn vrouw aan het bevallen was. Hier moesten wij beide even om lachen. De spanning was voor even gebroken en ik bedacht mij snel dat ik de gastouder moest bellen voor mijn dochtertje. We zouden haar niet op tijd kunnen ophalen vanwege de aankomende onderzoeken in het ziekenhuis. De gastouder begreep het meteen en gaf aan dat ze onze dochter eten zou gegeven en eventueel haar al in bed zou leggen, zodat wij haar later op konden halen.

In het ziekenhuis

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werden ons als eerst de mondkapjes aangeboden, hier hadden wij zelf niet aan gedacht vanwege alle spanningen. Aangekomen bij de afdeling gynaecologie werd mijn man verteld dat hij beneden in de gang moest wachten. Er mocht geen partner mee de onderzoekskamer in vanwege corona. Totaal verslagen, en nu totaal in angst om in mijn eentje te moeten horen dat wij onze kleine zouden verliezen, zat ik in de wachtkamer te wachten. Constant append met mijn man. Ik heb daar zeker meer dan 20 minuten zitten wachten, merkend dat mijn onderbroek nat begon te worden door het maandverband heen die ik in had. 

Eindelijk was ik aan de beurt. Het eerste wat ze deden was een echo maken. Gelukkig had ik voldoende vruchtwater en het hartje van de kleine was nog goed. Ze konden niet goed verklaren waar het vochtverlies vandaan kwam en zouden dit wat beter in de gaten houden de komende controles bij de verloskundige. Ze gaven aan de zorg toch nog niet over te nemen in het ziekenhuis, omdat corona veel extra onderzoeken niet door lieten gaan en de verloskundige mag deze nog wel uitvoeren. Het ziekenhuis zou mijn dossier wel op de achtergrond blijven volgen, voor het geval dat. De enige boodschap die ik mee kreeg was: 'Doe het nog wat rustiger aan'. Wat inhield dat ik zo goed als niets meer mocht doen.

Snel kon ik daarna mijn man inlichten, die in spanning zat dat ze niet wisten wat het was. Ik moest rustiger aan gaan doen en we moeten afwachten. Of wij dit kindje zouden gaan leren kennen zou de komende dagen duidelijk worden. 

Wel of niet?

Toen mijn dochter eindelijk rustig in bed lag, hebben wij nadat wij het onze ouders verteld hebben, ook even mijn tante gebeld. Zij was voor de kleine een dekentje aan het maken voor in het ledikantje. Mijn dochter heeft dit ook gekregen bij haar geboorte en we vonden het een mooi gebaar om dit voort te zetten bij dit wondertje. Ik heb haar huilend opgebeld, net of het toen pas echt landde. Kuan je alsjeblieft zo snel mogelijk het dekentje afmaken voor dit wondertje? We weten niet of we deze zwangerschap gaan voldragen of dat de kleine nog een week in mijn buik blijft. Als het nu gaat komen zal het niet overleven en dan willen wij graag iets mee geven wat we samen hebben uitgezocht en wat van ons is, om het warm te houden voor de volgende reis. Ik wil dat het dekentje in de kist komt te liggen wanneer dat nodig mocht zijn. Het werd stil aan de andere kant van de lijn. Het enige wat ze vertelde was dat het goed gaat komen, daar ging ze voor zorgen. Het dekentje komt klaar en jullie gaan de kleine in goede omstandigheden ontmoeten. 

Na het telefoontje kon ik alleen nog maar huilen. Mijn man en ik zijn samen in bed gaan liggen en gaan praten tegen het wondertje. Dat het sterktmoest zijn en even deze moeilijke tijd vol moest houden.