“Ga je tas maar pakken, de lift naar boven en bel je vriend. Hij moet er nu uit, je krijgt een spoedkeizersnede”

Door de vele echo's die ik kreeg zakte de angst dat er iets zou gebeuren met ons ongeboren kindje tot ik savonds ineens dacht "volgensmij heb ik nog helemaal niks gevoeld vandaag", ik voelde al erg weinig, af en toe een klein bubbeltje in mijn buik maar nu had ik helemaal niks gevoeld, de hele dag niet.

Ik dacht er even een paar minuten over na of ik me niks kon herinneren van de rest van de dag voordat ik Rick iets zou vertellen maar het laatste wat ik me herinnerde was de nacht van te voren dus dat was al bijna 24 uur geleden. Snel vertelde ik het tegen Rick en hij zei meteen "doe je kleren maar weer aan, we gaan naar het ziekenhuis. Ik vind dit helemaal niks".

Zo gezegd zo gedaan, we konden meteen terecht en na een tijdje gewacht te hebben kwam er een jongeman binnengelopen die na vandaag volleerd gyneacoloog zou zijn, hij was nogal vol van zichzelf en daar houden wij niet zo van. Maar goed, hij begon met de echo. Hij duwde zo hard met het echo apparaat op mijn buik dat de tranen in mijn oren rolde. "Hij kon het niet goed zien" Rick wilde er wat van zeggen want dit hoort dus niet pijn te doen. Het leek wel of hij een uitwendige echo inwendig wilde maken en dan via de buik. Heb je er een beeld bij? Ja precies zo. Toen ik bijna stoom uit Rick zijn oren zag komen hield hij op.

De hele tijd zei hij niks en nu stond hij op en ratelde in een zin, heel snel "Ik moet nu de dokter halen, jullie zoon moet NU gehaald worden met een keizersnede het gaat niet goed daarbinnen".

En weg was hij. Totale paniek en verdriet vulde de kamer, ik was nog maar 30 weken zwanger dus dat zou wel erg vroeg zijn.

3 kwartier !!! later kwam hij terug en toevallig dat mijn eigen gyneacoloog dienst had, ze keek rustig even met de echo en zag dat de navelstreng doorbloeding niet was zoals het hoort te zijn, hij kreeg te weinig voedingsstoffen binnen en bleek veel kleiner te zijn als dat ze dachten, hij was al 2 weken niet meer gegroeid. Nieuwe afspraak: elke dag een half uur aan de ctg in het ziekenhuis. Zo gezegd zo gedaan, dit was erg vermoeiend aangezien je door Corona in je eentje naar de afspraken moest en het eigenlijk te ver lopen was, ondertussen had ik flink last van mijn bekken dus elke stap die ik zette was zwaar.

In week 35 op vrijdag 5 februari werd er weer een meting van de navelstreng doorbloeding gemaakt, deze was nog het zelfde als dat ze 5 weken eerder gezien hadden. Ik voelde me er totaal niet goed bij dat mijn kindje daar binnen zat en helemaal niet genoeg voeding kreeg maar “elke dag extra in de buik is mooi meegenomen” was het antwoord dat ik keer op keer kreeg. Ik vroeg naar een nieuwe groei echo omdat ik wilde weten hoe groot hij ongeveer zou zijn zodat we nog prematuur kleertjes konden kopen. Prima, dat doen we maandag, plannen we even wat extra tijd in.

8 februari 2021

Nadat de groei echo gemaakt werd, werd wel duidelijk dat maatje 44 sowieso nodig zou zijn. “Het is echt een kleintje”. De arts-assistente wilde mijn buik al afpoetsen toen ik nogmaals om een navelstreng meting vroeg, het zat me niet lekker, had de halve nacht al wakker gelegen en mijn angsten staken weer de kop op. “ nee dat is niet nodig, dat hebben we afgelopen vrijdag nog gedaan” waarop mijn frustratie en een beetje boosheid het overneemt en zeg “het boeit me niet wat je vrijdag gedaan hebt, ik wil dat je nu even kijkt”. Ze zei niks meer en ging meteen kijken, ze bleef stil en starend naar het scherm en zegt “ga je tas maar pakken, de lift naar boven en bel je vriend. Hij moet er nu uit, je krijgt een spoedkeizersnede”…………