Fatsoen

Ik schrijf dit terwijl ik naast mijn derde zoon lig, hij is diep in slaap. Rustgevend. Geruststellend. Ontroerend mooi.

Mensen vragen zich wel eens af of je echt even veel van je zoveelste kind kunt houden als van je eerste. In mijn geval is het antwoord volmondig ja. Je eerste maakt je tastbaar moeder, maar elk kind dat volgt maakt je moederder. Een oerliefde waar niets tegenop kan. Voor elk kind weer anders, maar even sterk. Toen mijn derde onderweg was, vierde iedereen dat met me mee. Wat een cadeautje, wat een wonder, wat ongelooflijk bijzonder. Een kindje gemaakt samen met de liefde van mijn leven. Nooit zo bedacht, maar zó welkom. Overal.

Het nieuws van mijn vierde baby, nu nog veilig in mijn buik, kwam echter niet zo goed aan. Zorgen, twijfel, ongeloof. Onbeschofte vragen. Opmerkingen waar ik me plaatsvervangend voor schaamde. En als we het toch over schaamte hebben; zich opstapelende schaamte en zelfs tegenzin om het überhaupt nog met iemand te delen. En ik deelde het al vrij laat. Waarom? Ik was hier al bang voor.

De zorgen van mijn naasten begrijp ik nog. Niet leuk om te horen en incasseren, maar wel te begrijpen. Ik schrok zelf in eerste instantie ook toen ik de positieve test in mijn trillende handen hield. Inmiddels zijn die zorgen (grotendeels) vervangen door blijdschap en trots. En dat is heel fijn.

Hebben mensen dan geen idee hoe veel mensen dit nooit zullen meemaken? Wat een enorm wonder het daadwerkelijk is dat ik een vierde kerngezond kindje in mijn buik heb groeien? Wat kan ik anders zijn dan dankbaar en gelukkig? Er zijn zo veel mensen die zó graag hadden gewild, zo veel mensen die nog niet weten of het ooit zal lukken, zo veel ouders die wakker liggen door zorgen om de gezondheid van hun (ongeboren) kinderen.

Vind er vooral wat van. Vorm je mening. Denk die even in stilte uit. En probeer er dan in vredesnaam iets sociaal acceptabels uit te werken, of houd alsjeblieft je mond. 

Je hebt het tegen een zwangere vrouw. In dit geval eentje die barst van trots, eentje die beseft dat dit niet vanzelfsprekend is en eentje die straks dubbel zo veel kinderen heeft als dat ze vroeger in haar kamer in het ouderlijk huis ooit durfde te dromen. Plus een bonuszoon. Tel uit je zegeningen. Want voor mij zijn het dat. Vijf zegeningen in jongensvorm. Heb dan in elk geval het fatsoen om te doen alsof je daar ook zo over denkt.

Ja echt, vijf jongens. Ook dáár ben ik blij mee. Dus opmerkingen als "Goh, weer een jongen, je zult wel teleurgesteld zijn!" kan iedereen ook gewoon voor zich houden. Elke variant is inmiddels wel gepasseerd. En al zou ik wel een moment nodig hebben om te beseffen dat ik altijd een jongensmoeder zal blijven, dan nog gaat dat niemand wat aan.

Dat wat er straks uitkomt is perfectie. Pure, onverwoestbare liefde. Bij de een voelt dat meteen zo, bij de ander duurt het wat langer. De een moet even wennen aan het geslacht, de ander jubelt gelijk. De een is klaar na één kindje, de ander nog niet na zes. Feit blijft dat het altijd een wonder is. En als zo'n wonder in de maak met je wordt gedeeld dan is dat bijzonder. Of het nou de eerste of de tiende is, voor je staat een trotse ouder (in wording) zijn of haar goede nieuws met je te delen. Want dat is het. Na alle emoties van een voortraject waar je mogelijk niets van weet, is er nu goed nieuws. Behandel het dan ook zo. Jubel mee. Feliciteer. Lach. En heb nooit meer het lef om een zwangere vrouw een gevoel van schaamte te geven. De enige die zich daarvoor moet schamen, ben je zelf.

N.B.

Aan alle lieve mensen die meteen heel positief reageerden: Bedankt, vanuit de grond van mijn hart! Jullie zijn geweldig.