Falen of succes?

Morgen ben ik 26 weken zwanger. 26 weken van ons oh-zo-welkom kindje. De afgelopen weken merk ik verandering bij mezelf. Ik herken dingen uit het verleden, rode vlaggen zoals ik ze noem. Ik merk dat bepaalde dingen me meer en meer moeite kosten, dat ik meer stemmingswisselingen heb, vervelende gedachten heb en veel emotioneler ben. Natuurlijk allemaal zaken die bij een zwangerschap kunnen horen, maar voor mij, iemand met een uitgebreid verleden op het gebied van mentale problemen, een reden om bezorgd te zijn. Ik heb al eerder geworsteld met depressieve gedachten in een zwangerschap, na een zwangerschap en die hebben lang aangehouden. Een reden voor mij om te doen wat ik mezelf beloofd heb helemaal aan het begin van de zwangerschap. Hulp vragen, hulp toelaten en vroeg ingrijpen. 

Dat is voor mij de reden dat ik een aantal weken geleden begonnen ben met het verhogen van de hulp. Ik heb al die tijd m’n sessies met de therapeut door laten gaan maar voor mij is dit nu niet genoeg. In een tijd van pandemie en lange wachttijden is het niet gemakkelijk om de hulp te krijgen ontvangen op het  juiste moment. Zo belde ik in september al voor een afspraak bij de psychiater die me al eerder had gezien. De eerste mogelijkheid was 22 februari (2 dagen voor m’n uitgerekende datum)! Na uitleg over de zwangerschap en m’n verleden rondom mentale problemen kreeg ik een spoedafspraak: 28 december. Ik raakte hierover best in paniek, ik moest immers nog drie maanden wachten op die spoedafspraak. Inmiddels heb ik m’n mond opengetrokken, heb ik de huisarts ingeschakeld en is er via de gynaecoloog een afspraak op de POP poli gemaakt. Dit is een poli voor zwangeren met psychische problemen, of voor vrouwen met een kinderwens en mentale problemen. Hier kan ik 1 december terecht. Zij kunnen met me meekijken en meedenken over hoe ik de komende weken doorkom en wat we kunnen doen. De afspraken bij m’n therapeut zijn opgehaald.

Hoewel dit voor mij ontzettend moeilijk is, doe ik wat nodig is om voor m’n gezondheid te zorgen. Dit voelt soms als falen hoor, wilde het deze keer zo goed laten verlopen. Misschien heb ik de lat wat te hoog gelegd? Toch word door m’n man en beste vrienden vaak bevestigd dat juist die hulp vragen, juist die hulp opschalen, juist het aangeven dat het te lang duurt een teken van kracht en wil. De wil om het deze keer niet uit de hand te laten lopen, vroeg te signalen en vroeg bij te sturen. Ik heb maar 1 wens: kunnen genieten van m’n kraamtijd, van m’n baby en van m’n gezin en ik weet nu al dat als ik nu niet de hulp vraag die ik denk nodig te hebben dat ik straks echt met m’n duikbril op door het huis moet lopen vanwege het overvloed aan tranen en verdriet. Kraamtranen zijn normaal, maar hoe die de vorige kraamperiode bleven vloeien was iets te veel van het goede.

Het voelt als falen, maar misschien is dit wel de sleutel tot succes. Het anders doen dan de vorige keren. Uit m’n trots, uit m’n comfortzone en de hulp zoeken die ik nodig heb...

Wat denk jij?