F*ck die zwangere fit girls! grrrrr

Het lijkt steeds populairder te worden. Het fenomeen "fit-girl" opzich, maar nu ook onder zwangeren. Zo ie zo niet te veel aankomen hoor! slecht voor de gezondheid van jou en je kind, risico op zwangerschapsdiabetes, zwangerschapsvergiftiging etc etc, ja dat weten we nu wel! daar kom ik zo nog wel op terug! Maar het gaat steeds verder. Je ziet nu steeds meer vrouwen die hun six-pack proberen te behouden tot minimaal in de 8ste maand. Geen grammetje (teveel) aankomen, veel sporten en uber-gezond te eten (of stiekem toch eigenlijk niet..net hoe je het bekijkt). Ik weet niet of dat allemaal wel zo gezond is, maar volgens de verloskundige die van de week op het journaal aan het woord was hierover, kon het totaal geen kwaad. Ik ben geen expert, dus daar ga ik daar verder geen uitspraken over doen, maar ik irriteer me er wel mateloos aan. Stukje jaloezie, dat geef ik dan ook wel weer toe.

De grens is überhaupt "wetenschappelijk"getrokken bij 12kg, alles wat je daarboven aankomt is slecht volgens de boekjes en internet. Maar dit lijkt allemaal wel steeds verder door te slaan bij "alle" zwangere vrouwen. Ze proberen allemaal maar zo min mogelijk aan te komen en zijn er soms obsessief mee bezig. Maar als je dan dus wel meer als 12 kg aankomt he, ben je dan ook gelijk een slechte moeder?  Ik bedoel, blijkbaar heb je niet genoeg je best gedaan om je aankomende kindje te beschermen tegen obesitas, zwangerschapsdiabetes, zwangerschapsvergiftiging etc etc... Dat is het gevoel dat deze zwangere fit-girls en ook de media mij geven.

Ik ben nu 35 weken zwanger en al 18 kg aangekomen, veel te veel dus. Dat besef ik zelf ook wel. Maar gedurende mijn zwangerschap heb ik nog nooit een eetbui gehad en ik heb slechts 1x McDonalds gegeten omdat mijn man daar zo`n trek in had. Ik probeer juist zo gezond en volwaardig mogelijk te eten. Waardoor ben ik dan zo veel aangekomen? Nou meerdere dingen...maar helaas is dat nu ook eenmaal mijn aanleg en ben ik mijn hele leven al te zwaar geweest. Vanaf mijn 12de t/m mijn 22ste een eetstoornis gehad waarmee ik mijn stofwisseling aardig om zeep heb geholpen en de laatste jaren ging het wel goed, maar niet vanzelf. Ik sportte zo`n 6 uur per week en fietste naar het werk, als ik dit niet deed vlogen de kilo`s er ook zo weer aan. En ook toen at ik niet te veel, volgens diëtisten zelfs te weinig. Ik had hierbij een BMI van 28, dus te hoog, maar daar had ik inmiddels min of meer vrede mee. Nu is het wel zo dat ik door dit al te hoge BMI eigenlijk zelfs niet meer dan 8kg had mogen aankomen..oeps.....Maar goed, zoals ik al zei had het aankomen meerdere redenen. Helaas ben ik zelf geboren met chronische bloedarmoede. Ik heb daar normaliter geen hinder van, maar al aan het begin van mijn zwangerschap werd duidelijk dat mijn lichaam het gebrek niet meer kon compenseren. Alles gaat naar de kleine toe (gelukkig maar) en ik moet het er maar mee doen. Dit hield in dat ik vanaf 7 weken niet kon sporten vanwege de extreme misselijkheid die ik had, maar het braken compesereede het aankomen, dus tot 12 weken ging het "goed" met het gewicht. Vanaf toen begon de eerste vermoeidheid op te treden en kon ik het al niet meer opbrengen om op de fiets naar het werk te gaan, vervolgens gingen we ook nog even een paar weken op vakantie. Bij terug komst was ik 15 weken, en eerst dacht ik gewoon dat ik een mega jet-lag had. Maar sporten en fietsen gingen niet en ik sliep zo`n 16 uur per dag. Ik ging minder uren werken en alleen nog maar hand en span diensten ipv mijn normaliter fysiek zware werk. Al snel werd duidelijk dat de bloedarmoede het probleem was en dat het voornamelijk slechter zou worden, niet meer beter. Ijzer kan mijn lichaam slecht opnemen (dat is ook het onderliggende probleem van de chronische bloedarmoede) en preparaten zijn hierdoor "giftig" voor mij. Met een dubbele dosis foliumzuur gedurende de rest van de zwangerschap is mijn bloedbeeld gelukkig stabiel gebleven en door het minder werken kreeg ik weer een klein stukje leven terug. Maar al mijn fysieke inspanning was weg. Fietsen, lange wandelingen, sporten, werken....het ging gewoon niet meer. Mijn normaal best actieve leventje veranderde in voornamelijk op de bank hangen, wat huishoudelijke klusjes en korte wandelingen naar de supermarkt of met de hond. En dus kwam ik veeeeeeeeeeel te veel, veel te snel aan..volgens de boekjes en internet dan....

Mijn eigen verloskundige zegt dat ze het nog wel mee vind vallen en van haar mag ik vooral absoluut niet minder gaan eten! Ook mijn eigen man vind me nog steeds aantrekkelijk en maakt zich er totaal niet druk om. Maar ik wel. Ik vind het ten eerste niet mooi, maar ten tweede voel ik mij aangevallen als men gaat benoemen wat de risico`s er allemaal van zijn. Alsof ik het expres doe! En wat ik al helemaal afschuwelijk vind is dat je word vergeleken met dat ene meisje, die vriendin, dat nichtje, die schoonzus, want die kwam helemaal niet zo veel aan! en vanzelf ga je jezelf ook vergelijken. Was ik maar zoals die fit-girl. Had ik maar dat strakke lichaam en dat bescheiden buikje, was ik maar niet zo veel aangekomen...had ik iets anders kunnen doen? is het toch echt mijn eigen schuld?

En dan heb je nog de mensen die vinden dat ze alles mogen zeggen tegen een zwangere vrouw. Zo word ik dus ook regelmatig, door bekenden die ik op straat tegen kom, erop gewezen dat ik toch wel erg veel ben aangekomen. Of dat ik ronduit een dikke kop heb gekregen. En een kennis van mijn ouders die midden in de supermarkt begon te roepen: 'Jezus he! wat ben jij dik geworden zeg!!! niet normaal he!'.....iedereen kijkt om... en ik? Ik zou het liefst door de grond zakken en weet echt niet wat ik op zo`n moment nou moet zeggen. Maar het maakt me wel verdrietig....Ben ik nu al een slechte moeder?