4 jaar geleden
Extreme hormonen deel 2
Ik voelde mij zo ontzettend schuldig
In Het begin van mijn 2de zwangerschap heb je in mijn vorige blog gelezen dat ik mijzelf beschreef als een heks.. zwanger met extreme hormonen.
De rest van de zwangerschap heb ik mijzelf redelijk rustig kunnen houden omdat ik wist dat het aan de hormonen lag en ik iedereen nog wel te vriend wilde houden🤐 toch was de roze wolk ver weg van mij!
Bij de groei echo van 20wk bleek het niet goed te goed met de groei. Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis en daarna naar een ziekenhuis in Nijmegen die speciaal meet apparatuur had. Alles werd gemeten in mijn baarmoeder.. verschillende doorbloedingen via de navelstreng. Daar bleek niet genoeg doorbloeding. Dus er zat niets anders op dan onder controle blijven.. rust houden en nog eens rust houden😬 dat is net iets waar ik absoluut niet goed in ben!
De groei bleef zover achter dat ik opgenomen moest worden, Nja eigenlijk die kleine in mijn buik, maar hé we gaan natuurlijk gezellig samen😅 (alsof ik een keus had) 3 keer per dag moest mijn buik door middel van banden met meet apparatuur gemeten worden of de hartslag het goed bleef doen van mijn kleintje.
Ik heb mij ontzettend rot en schuldig gevoeld, want ik had ook nog een kleintje thuis van nog geen 1 jaar. Die kon ik gelukkig wel elke dag knuffelen wanneer hij met met man op bezoek kwam. En ik met een gebroken hart weer afscheid moest nemen.. niet hem een paar keer per dag kunnen knuffelen en samen een middag dutje doen.. alles miste ik., ik vervloekte bijna deze zwangerschap want niets ging zoals het moest.. helemaal niets!
Ons kleintje groeide niet meer in mijn buik dus besloot de gynaecoloog mij met 37wk te gaan inleiden. Ik had dus nog een paar dagen te gaan😭 tot ik met 36.5wk wakker werd omdat ik aan het dromen was dat ik weeën had... Ogh het was een droom. Tot ik weeën voelde!... HET WAS ECHT! Oh wat was ik blij! Ik zou dit wel even doen en dan kon ik naar huis.. maar dat werkt natuurlijk niet zo😅
Die klere monitor weer om mijn buik.. want dat ding is écht irritant tijdens je bevalling. Maar natuurlijk wel nodig.. de hartslag bleef dalen van de kleine en de gynaecoloog werd uit zijn bed gepiept.. ik moet achteraf zo lachen als ik eraan denk.. deze man komt mega droog binnen en zegt “hé hoe is het” en ik gooide er een GE-Weldig uit tussen de weeën door😄 er moest een spoed keizer snee gedaan worden zei de beste man. Waarna ik in paniek raakte! Maar, gelukkig besloot mijn kleintje er snel uit te willen.. De spoed keizersnede was niet meer haalbaar.
Ik was zo blij dat ik niet meer zwanger was! Mijn kleintje moest nog 2 weken in het ziekenhuis blijven.. hij woog 1800 gram.. dit is heel klein, maar wel helemaal af! de placenta werd bekeken om te kijken of er een oorzaak was.. de navelstreng bleek niet helemaal aan de juiste zijde/kant vast te zitten aan de placenta waardoor er geen goede doorbloeding doorheen kon. Gelukkig is alles goed gegaan en dronk hij goed! Ik besloot naar huis te gaan en even wat gemiste tijd in te halen met zoon thuis. Natuurlijk meerdere keren op en neer naar het ziekenhuis voor de kleine waar ik mij dan ook weer schuldig over voelde omdat ik niet bij hem was.
Je kunt niet kiezen en jezelf ook niet opsplitsen.. en voor je eigen gevoel, voel je steeds schuldig naar degene bij wie je niet bent! De laatste dagen ben ik weer ingetrokken bij de kleine in het ziekenhuis tot hij lekker mee naar huis mocht, om met ons allen even flink te genieten want ik had iedereen tekort gedaan voor mijn gevoel.
Heb jij je ook wel eens schuldig gevoeld tijdens de zwangerschap tegenover je andere kind(eren)?
MomOfThe4Boys
Onze 3e groeide ook niet zo goed. Is met 36.3 geboren.. Werd de volgende morgen met spoed naar Rotterdam gebracht.. Ivm corona mochten de andere 2 er niet eens bij en hebben ze hun broertje maar 15 min kunnen zien op de dag van zijn geboorte. In Rotterdam bleek hij heel erg ziek te zijn en daar is hij dan ook na 3 dagen overleden. Dus ja ik weet zeker wat een schuldgevoel je kan hebben.. Waarom heb ik niks gemerkt tijdens de zwangerschap, waarom heb ik in het ziekenhuis niks voor hem kunnen doen en zagen we de ernst pas toen het al te laat was? Waarom heeft het niet zo mogen zijn? De andere waren zo trots en hadden zoveel willen doen met hun broertje. Na dagen zonder mama moesten ze opeens dealen met groot verdriet.
kim Rijs
Wat fijn dat je het positief inzag tijdens je zwangerschap! Gelijk heb je, want als je maar gezellig samen bent is ook alles wat uiteindelijk telt🤗 het is fijn te horen dat dat gevoel herkenbaar is! Want dat schuldgevoel is zo intens! Je wil het beste doen voor al je kids en het voelt inderdaad als kiezen en falen voor het andere kind. Je wilt altijd voor al je kinderen er zijn terwijl je op dat moment moet kiezen.
kim Rijs
😄 jaa bekken instabiliteit is ook niet niks. En je gevoel dat je nog alles wil doen om het gezellig te hebben met je oudste en eigenlijk niet kunt.. na de bevalling een heftige periode voor jou zeg! Het schuldgevoel naar je kind(eren) is zo een intens gevoel. Ik hoop dat het nu achteraf het allemaal waard was?
kim Rijs
Hi el83, oogh wat heb jij een tijd in het ziekenhuis gelegen zeg! Het is voor een goed doel..maar toch met een kleintje thuis waar je liefde ook ligt voel je je zo schuldig. Ik snap je helemaal! Het gevoel is bijna niet eens te beschrijven met woorden!