Extra controle echo

Woensdag 5 juli werden wij in de middag verwacht voor een extra echo in het ziekenhuis. 

Hoe ik die week ben doorgekomen? Pfft veel gehuild, veel geslapen, veel gedaan met mijn twee andere kinderen. De nacht voor de echo sliep ik ontzettend slecht en was ook echt op. Voor mijn gevoel voel ik aan niks dat het ‘verkeerd’ is… 

Nou daar gingen we dan, hopend op goed nieuws. 

Bij binnenkomst begon ik al te huilen. Meteen mocht ik gaan liggen en werd ons kindje zichtbaar. En ja hoor, de vocht bubbel was nog niet weg. Het was zelfs gegroeid naar bijna 10 mm, er was ook wat vocht bij het hoofdje te zien en bij het buikje. Huilen, huilen en nog eens huilen. Niks was goed aan de baby en er werden allerlei verwachtingen uitgesproken over wat er allemaal mis zou kunnen zijn. Er werd zelfs gezegd dat het nog goed zou kunnen dat de natuur het binnen een paar dagen vanzelf zou oplossen. 

En ik dacht alleen maar; hoe dan?! Ik zie een spartelende baby met een kloppend hartje. Mijn mooie baby. Mijn gevoel komt nog steeds niet overeen met wat ik op het beeld zie. 

Na dit nieuws is er een afspraak gemaakt in het Radboud voor vervolg onderzoek. Er zal dan een echo worden gemaakt en een vlokkentest. Om te bepalen welke afwijking het kindje zou hebben. Zo definitief wordt er al vanuit gegaan en dat valt bij mij verkeerd. Zolang mijn gevoel nog ‘goed’ is en ik geen negatieve uitslagen heb, mag ik toch nog ergens hoop hebben? Waarom moet ik nu ineens van het ergste uitgaan? 

Komende dagen blijf ik thuis en probeer ik vrolijk te blijven voor mijn kinderen, maar die voelen heel goed dat papa en mama verdrietig zijn. Waarom zitten wij in deze ellende? Ik heb helemaal geen zin in de onderzoeken en alle uitslagen die we gaan krijgen. En voor welke keuze we uiteindelijk zullen gaan staan… :(

Ik zie enorm op tegen het onderzoek. Ik weet wel dat ik ga vragen of ze iets positiefs over ons kindje willen vertellen bij de echo. Hoe erg het is, is ons wel heel duidelijk gemaakt.