Eventjes niet zo positief

Nog nooit had ik er zoveel moeite mee als dit jaar. Ik zie alle reclames en films van gelukkige gezinnetjes voorbij komen en ik voel me enorm leeg. Ik zou zo graag ons eigen gezin willen en daarvan kunnen genieten. Juist in deze tijd is het gemis enorm. Er is een gat in mn hart en het lijkt erop dat die nog wel even leeg blijft. Want waarom duurt het zo lang? Nu is geduld niet mijn sterkste kant maar na 21 maanden zonder enig succes zie ik het even niet meer gebeuren. Ik wil zo graag positief blijven maar het lukt me even niet.

Ik zie er nu al zó tegenop om de kerstdagen met familie te vieren. Mijn hoofd maakt natuurlijk weer overuren en verzint de meest verschrikkelijke scenario's die ik maar niet kwijt lijk te kunnen raken. 

Het steekt me. Het vreet aan me. Het eet me op. 

Misschien maak ik me ook wel veelste druk. Misschien om niets. Want misschien is het binnenkort wel zover en mogen wij ook eindelijk genieten van een vooruitzicht naar ons gezin en ons kindje. Maar op dit moment zie ik het even niet. Ik geloof er even niet meer in. We zijn al zo lang bezig. Mn geduld is nu even op.

Zelfs huilen lukt niet eens. Schreeuwen lucht niets meer op. Het zit vast en wil er met geen mogelijkheid uit. Waarschijnlijk gaat het volgende week wel weer beter. Of misschien is dat morgen al. Ik weet het tegenwoordig ook niet meer. Mijn moodswings gaan alle kanten uit. Dàt doet de Clomid dan weer wel. Aan hormonen geen gebrek. Maar of het behalve bijwerkingen ook zijn werking doet.. Het lijkt erop van niet. 

Toch gaan we maar weer proberen deze maand. Wéér een dosering omhoog. Niet dat daar iets mis mee is hoor, maar stiekem had ik de hoop dat ik, net als alle succesverhalen, maar 1 of 2 pogingen nodig zou hebben. Helaas is er niets minder waar. En ergens vind ik dat ik ook nog niet mag klagen. We gaan tenslotte pas aan poging 3 beginnen. 

Wel wordt ons al aangeraden om na te denken over vervolg stappen. Want er zijn nog geen fysieke onderzoeken gedaan naar mijn eileiders. En misschien moet dat dan maar eens gebeuren. Al heb ik daar nog niet zo'n zin in. Lijkt me erg intens. We hebben twee opties: kijkoperatie met het prikken van gaatjes in mijn eierstokken om ze zo weer een soort van te 'resetten', of een onderzoek met contrastvloeistof en röntgen geloof ik. Heeft iemand misschien ervaring met een van deze twee onderzoeken? Ik vraag me af hoeveel impact dit heeft en of jullie dit het 'waard' vonden. 

Ik blijf nog even naar de foto van deze post kijken, misschien wordt ik er iets positiever van. Anders hoop ik maar dat een goede nacht slapen ook een beetje helpt. Morgen is er weer een nieuwe dag, eens kijken wat die ons weer brengt. 

Liefs!