Even rust

Afgelopen kerstavond besloten wij om definitief te stoppen met de ovulatie inductie. Ik was voor de derde maand op rij super beroerd na de laatste injectie en kon daardoor niet normaal meer functioneren. Alles begon er onder te leiden, werk, humeur, maar ook mijn lichamelijke gezondheid.

Elke keer kwam de teleurstelling harder aan. Ik kon me steeds moeilijker herpakken, nadat het weer niet zo mocht zijn. Dus besloten wij om er voor nu een punt achter te zetten. We geven onszelf een jaar rust. Geen ziekenhuizen, geen medicijnen, geen ovulatietesten en geen onnodige negatieve zwangerschapstesten.

Ondanks dat we de hoop er in proberen te houden, ga je nu toch wat verder nadenken. De rust bevalt me momenteel. Ik vind mezelf weer terug. Maar merk dat ik een onrust blijf houden. In je achterhoofd blijf je in de laatste week van je cyclus toch hopen. 

Ondanks dat ik het idee heb dat er qua ovulatie niks gebeurd momenteel, is er dat kleine sprankje hoop. En juist dat sprankje maakt me onrustig. Waarom kan ik me er niet gewoon bij neerleggen dat het gaat zoals het gaat?

Ergens leggen we ons misschien al een beetje neer bij het idee dat het helemaal niet gaat lukken. Maar je wil het diep in je hart niet geloven. Het is en blijft je grootste wens. En niet alleen die van mij, maar ook die van mijn man. Je wilt hem het mooiste cadeau geven, maar helaas doet je lichaam niet mee.

Steeds meer mensen om me heen worden nu zwanger. Iedereen komt in de leeftijd dat ze er aan gaan beginnen en voor sommige gebeurd het spontaan. Ondanks dat ik oprecht kan zeggen dat ik onwijs blij ben voor iedereen. En iedereen dit ook heel erg gun. Is het toch elke keer een klein steekje. Want waarom zij wel en ik niet?

Volgende maand is het een jaar geleden dat ik een miskraam kreeg, nadat ik eindelijk zwanger werd. Helaas is dat ook de enige keer gebleven. Misschien dat dit ongemerkt toch ook wel onrust veroorzaakt. Het is en blijft een pijnlijk iets.

In mijn hart blijf ik hopen. Hopen op een prachtig kindje, wat wij ooit mogen gaan verwelkomen. En mocht dat niet zo zijn, dan hoop ik dat ik er vrede mee kan krijgen. Dat ik de rust en kracht vind om het los te laten en te genieten van de tijd die ik en mijn man samen tegemoet gaan.