En zo staat je leven volledig op z'n kop

5 maart 2008 moesten we naar het UMCU toe voor verder onderzoek en een behandelplan.

Daar zit je dan in de wachtkamer te wachten tussen allemaal zieke mensen tot je aan de beurt bent.

En dan hoor je je naam door de wachtkamer je loopt als een klein kind naar binnen.

Dan komt de vraag heb je de klap verwerkt euh nee we weten het pas sinds gistermiddag 4 uur. Hoeveel tijd denken ze dat je nodig hebt om het te verwerken? Het is niet we vertellen iedereen dat Bas kanker heeft, dat we niet weten hoelang Bas evt nog heeft, of in welk stadium het bevind, en dan gaan slapen en s'ochtends wakker worden en denken zo dat hebben we een plek gegeven. Aan de andere kant wat moeten ze anders vragen. Hoe voelt u zich, bent u geschrokken er lijkt eigenlijk geen goede eerste vraag te zijn ben ik achtergekomen.

Bas moest op de stoel gaan zitten dan zouden ze met een slangetje met een lampje in zijn neus gaan kijken. Bij dat onderzoek kwamen zeker 20 artsen en co-assistentes binnen om ook te willen kijken. De arts verteld ons dat het om een zeer zeldzame tumor gaat en dat daarom al die andere artsen ook willen kijken. Daar zat mijn Bas dan op de grote onderzoekstoel lijkbleek en zo zenuwachtig steeds mijn kant op kijkend. Ik heb gelijk na het vreselijke nieuws geroepen, je staat er niet alleen voor, ik blijf bij je en samen gaan we het gevecht aan. 

Nog nooit heb ik me zo machteloos gevoelt als op dat moment. Je wilt zoveel doen, maar je kan niks. Net als alle artsen kijk je zelf ook steeds naar Bas. Ik probeer van zijn gezicht af te lezen of ze hem pijn doen, hoe hij al die artsen om zich heen vind. Enige wat ik zie is een hele bange man waarbij je van zijn hoofd af kan lezen wat staat mij nog allemaal te wachten.

Een tumor wordt ingedeeld in een groep je hebt groep 1 ( makkelijk behandelbaar) tot groep 4 ( opgegeven)

Ze gaven aan dat ze dachten dat Bas in groep 2 zat dus nog goed te behandelen. Maar om dat zeker te weten moeten er vervolg onderzoeken gedaan worden. Heel veel vervolg onderzoeken. De hele dag gaat de telefoon, allemaal mensen met vragen waar wij ook nog geen antwoord op hebben. Met de familie die verder van ons af staat, zoals ooms en tantes heb ik afgesproken dat ik ze email als we meer weten, dit om ons ook wat rust te geven. Maar dan zie ik een verschrikkelijke brief in de brievenbus.