‘En wanneer gaan jullie voor een tweede?’

In 2015 is Mylan geboren en na een vreselijke heftige bevalling, wat uiteindelijk eindigde in een keizersnee, moesten we ook nog eens 2 weken in het ziekenhuis verblijven omdat Mylan groep B streptokokken had en dus heel erg ziek was. Na 2 weken mochten we gelukkig naar huis met een gezonde Mylan. Eindelijk konden familie, vrienden en bekenden Mylan thuis bewonderen zonder alle slangen en dergelijke. We waren enorm blij dat het allemaal goed af was gelopen en probeerden daarom extra te genieten van ons mannetje thuis. Als je dan vol trots je kindje laat zien aan kraamvisite en die met Mylan in de armen de vraag stelt ‘En wanneer komt de tweede?’ dan sta je toch wel even met je oren te flapperen van verbazing. ‘uuuh, ik ben net bevallen van de eerste en ben allang blij dat hij gezond en wel thuis mocht komen’ waren mijn gedachten die ik niet uit mijn mond kreeg, omdat je zo’n vraag niet verwacht terwijl je net een kindje hebt gekregen, waarbij we al blij waren dat alles goed af was gelopen.

Na 1,5 jaar waren wij er wel aan toe om het te gaan proberen voor een tweede kindje en liet ik mijn spiraaltje verwijderen en hadden we zoiets van ‘we zien wel wanneer het komt’. Na 2 jaren proberen, zonder enig resultaat, zijn we toch maar eens naar de huisarts gestapt en stuurde die ons direct door naar de fertiliteitskliniek. Daar werden allerlei onderzoeken in gang gezet en kreeg ik een laparoscopie waarbij direct een hsg werd gedaan. De conclusie uit alle onderzoeken bleek uiteindelijk ‘onverklaarbaar onvruchtbaar’ te zijn. De fertiliteitsarts gaf aan dat hij ons iui adviseerde met hormoonstimulatie. Hier zijn we mee gestart en na een periode hormonen spuiten en vele echo’s om te kijken hoe de eitjes groeiden, waren ze uiteindelijk groot genoeg om de spuit te zetten die voor de eisprong zou zorgen. Het was bij mij nog even behoorlijk spannend, omdat er namelijk 3 eitjes waren die bevrucht zouden kunnen worden. De kans op een 3-ling was dus aanwezig, maar de kans was niet heel groot volgens de arts. Wij hebben het risico toen toch genomen en zodoende heb ik de inseminatie gehad. Nu was het in spanning afwachten of de menstruatie door zou zetten, of dat ik overtijd zou zijn en dus kon gaan testen. Ik had een datum mee gekregen vanaf wanneer ik zou kunnen gaan testen, als de menstruatie nog niet was doorgebroken. Maar ik durfde niet te vroeg te testen en heb een aantal dagen gewacht voordat ik het uiteindelijk durfde. Je hebt dan namelijk al zoveel teleurstellingen te verduren gehad, dat het steeds zwaarder wordt om weer een teleurstelling aan te moeten kunnen. Na een aantal dagen durfde ik het aan en bleek na de eerste iui al zwanger te zijn en sprong voorzichtig een gat in de lucht! Tijdens de eerste echo bleek alles er goed uit te zien en zagen ze een mooi gezond kloppend hartje. Daarna heb ik nog een aantal echo’s gehad en na de 12 weken echo in het ziekenhuis ben ik naar een verloskundige praktijk gegaan dicht bij huis. Alles verliep al die tijd goed en alles zag er goed uit tot aan de 30 weken echo. Waarna voor ons wederom een rollercoaster van start ging. Jullie weten helaas hoe dit verhaal is afgelopen….

Wij hadden het geluk dat de eerste iui direct raak was, maar er zijn zo ontzettend veel stellen waarbij dit helaas niet zo mag zijn… Die tig onderzoeken moeten ondergaan, tig behandelingen omdat het elke keer maar niet wil lukken. Bij velen duurt het soms jaren voordat het een keertje mag lukken, maar er zijn er helaas ook genoeg waarbij het na jaren nog steeds niet is gelukt en zelfs uiteindelijk zullen moeten gaan accepteren dat ze nooit een kindje zullen krijgen. Ik kan je vertellen uit eigen ervaring dat het ontzettend veel van je vergt, zowel lichamelijk als geestelijk. Je moet vaak naar het ziekenhuis voor onderzoeken, echo’s , behandelingen etc. Dat er dan nog steeds mensen zijn die durven te zeggen ‘je moet er niet teveel mee bezig zijn’, hebben werkelijk waar echt geen flauw idee wat je allemaal moet ondergaan. Ik bedoel, hoe kun je er nou niet mee bezig zijn als je hormonen moet spuiten, inwendige echo’s krijgt en elke dag foliumzuur moet slikken?

Ik merk dat het voor veel mensen gelukkig een ver van hun bed show is en ze makkelijk zwanger mogen worden. Daardoor zijn er velen die er vanuit gaan dat het heel vanzelfsprekend is om even zwanger te worden. Maar nee, helaas is dat echt voor heel veel mensen niet aan de orde en krijgen ze vaak hele pijnlijke opmerkingen van anderen. Opmerkingen die wij hebben gehad waren: ‘en wanneer komt de tweede?’, ‘willen jullie ook nog een broertje of zusje voor Mylan?’, ‘ik denk dat Mylan wel toe is aan een broertje of zusje’, ‘het is zo leuk he om twee kindjes te hebben!’, ‘wacht maar af tot je een tweede hebt…’, terwijl wij er natuurlijk alles voor over hadden om een tweede kindje te mogen krijgen…..

Wat ik jullie probeer mee te geven is dat je zulke opmerkingen nooit, maar dan ook nooit naar iemand moet uitspreken! Misschien is diegene al jaren bezig met een kindje krijgen, of kan diegene niet nog een kindje krijgen. En er zijn ook genoeg stellen die misschien bewust kiezen voor één kindje. Dus zolang diegene er zelf niet over begint, neem dan van mij aan dat diegene het er waarschijnlijk ook niet over wil hebben.

Ik ga er vanuit dat als je dat wel wilt je er zelf wel over zult beginnen, net zoals ik nu doe door het te delen. Ik ben die schaamte inmiddels al voorbij en merk dat ik het taboe een beetje wil gaan doorbreken bij mensen. Daarom ben ik er zo open over en merk ik dat dat mij enorm helpt en er ook voor zorgt dat ik zelf een minder grote last op mijn schouders draag. 

Voor ons is de situatie nu natuurlijk compleet anders dan we ooit hadden kunnen bedenken. Vorig jaar dachten wij dat het klaar was bij de fertiliteitskliniek, omdat onze wens van 2 kindjes was vervuld toen ik zwanger was van Sylvan. Dat het zo zou aflopen hadden wij natuurlijk nooit gedacht…. Zoals jullie eerder hebben kunnen lezen is onze wens niet weg, maar alleen maar sterker geworden! Dat betekent absoluut niet dat we Sylvan willen vervangen. Dat kan ook niet, want Sylvan zal altijd onze Sylvan blijven die we voor altijd in ons hart mee zullen dragen.

Als het dus ooit zover mag komen dat ik weer zwanger mag worden, dan zal ik niet 2 kindjes hebben maar voor altijd 3…..