En toen werd het vrijen op commando......

Augustus 2012. Met zwetende handjes zitten we in de wachtkamer van de gynaecoloog. Hopelijk kan hij ons helpen. Hopelijk zegt hij niet dat we nooit samen kinderen kunnen krijgen.

Er volgen een paar onderzoeken, zowel bij mij als bij mijn man.

Als we enige tijd later weer op controle komen bij hem heeft hij een plan voor ons. Ik zal beginnen met eisprongopwekkende hormonen. Er zal gemonitord worden of en zo ja wanneer ik een eisprong krijg.
Het kan mij niet snel genoeg gaan. Nu we eenmaal deze stap hebben gezet wil ik ook dat het snel gaat. Maar steeds moeten we wachten. Wachten op mijn eigen menstruatie voor ik kan beginnen met de hormonen, wachten tot ik voor de eerste keer een echo kan laten maken om te kijken of er al wat gebeurd.

De teleurstelling is groot als blijkt dat er de eerste keer bij de echo nog niets gebeurd is. Kom over een paar dagen maar terug, zegt de echoscopiste. Weer wachten.. Wachten en geduld lijken de sleutelwoorden, en laat dat nou niet mijn sterkste kant zijn..

Ook de volgende keer dat ik bij de echoscopiste kom is er nog niets gebeurd. Pas de keer erna ziet de echoscopiste dat het de goede kant op gaat. Het zal wel nog even duren voor er een eisprong aankomt, maar we zijn op de goede weg. De hormonen doen hun werk. Gelukkig maar, mijn geduld wordt beloond.
Als het bijna zo ver is geeft de echoscopiste ons een "vrij-advies".. Ergens vind ik dit vreselijk gênant. Zodra ik bij haar de kamer uitloopt denk ik; zo, zij weet wat ik ga doen van het weekend....

Wat nog niet eerder gebeurd is, is dat ik nu ook mijn eisprong voel. Dat vind ik ergens wel prettig, een soort bevestiging dat mijn lichaam het toch nog doet.
Na het weekend moet ik terugkomen om te kijken of de eisprong plaats gevonden heeft. Nu vind ik het bijna nog gênanter om bij de echoscopiste terug te komen. Ze vraagt nog net niet; 'is het gelukt?' maar ik blijf het een ongemakkelijke gedachte vinden dat zij weet dat ik van het weekend seks heb gehad.. Ben ik dan echt zo preuts?

Gelukkig heeft de echoscopiste goed nieuws. Ze kan duidelijk zien dat mijn eisprong geweest is. Nu is het een kwestie van afwachten. Weer afwachten... Het voordeel van precies weten wanneer de eisprong was, is dat ik ook precies weet wanneer mijn menstruatie verwacht wordt.
Ik vind het spannend. Zoals gezegd is afwachten niet mijn sterkste kant, maar ik zal wel moeten.
Eerlijk gezegd verwacht ik er niets van.. Het zou wel heel sterk zijn als ik de eerste keer met hormonen meteen zwanger word. Dan zou ik wel heel veel geluk hebben.

Naarmate de 2 weken verstrijken en ik maar niet ongesteld wordt komt ook de hoop. zou ik dan misschien toch zwanger zijn?
Ik dwing mezelf te wachten tot ik een paar dagen "overtijd" ben... Ik voel me s morgens licht misselijk maar vraag me meteen af of ik me dat niet verbeeld. wil ik dat graag voelen? Mijn borsten doen ook ontzettende zeer, maar dat heb ik ook als ik ongesteld moet worden. Houdt mijn lichaam me voor de gek of verteld het me wat ik zo graag wil horen?

Als ik een paar dagen overtijd ben, het is dan donderdag 22 november 2012, durf ik een zwangerschapstest te doen.
Eerst doe ik er een van het goedkope merk.. Het lijkt wel alsof er een streepje verschijnt.. zou het? zou het dan echt de eerste keer raak zijn. Zou ik dan, na ruim 1,5 jaar proberen, zwanger zijn?
Ik koop een duurdere test, eentje waar geschreven zwanger/niet zwanger staat. met daarbij ook nog hoe lang je dan eventueel zwanger zou zijn.

met trillende handen doe ik de test... Ik leg hem op het aanrecht en leg er een keukenrolpapiertje over heen.. Zo zie ik het knipperende tekentje niet. o, wat duurt het lang...
er gaat van alles door me heen.. ik probeer me voor te bereiden op de teleurstelling van het 'niet zwanger'..

Na een paar minuten haal ik het keukenrolpapiertje weg.... er knippert in ieder geval niets meer.
ik moet een paar keer kijken.. het staat er echt.... zwanger 1-2 weken......