2 jaar geleden
En toen was ik “eindelijk” zwanger. Ik hoor nu ieder moment van de dag blij te zijn, toch?
Begrijp me niet verkeerd. Deze blog gaat niet over de blijdschap van het wondertje wat in mijn buik groeit. Daar ben ik zeker weten iedere dag blij, gelukkig en dankbaar (!!) voor! En toch waren dat niet de gevoelens die ik elke dag had. Daaar is ie dan…. blog nummer 2! Ik hoop dat ik weer wat herkenbare momenten vertel. Momenten waar een paar van jullie misschien wat aan hebben of hetzelfde ervaren. Veel leesplezier!
Daar was die kleine pinda dan. Eindelijk in mijn buik. Zo klein nog, zo kwetsbaar, maar al zo ontzettend belangrijk. Ik weet dat ik niet mag klagen, 7 maanden is helemaal niet zo lang. Hoewel ik het daar zeker mee eens ben en me dat ook goed besef, vergeet ik niet dat het emotioneel best een achtbaan geweest is. Dat heeft helaas ook zijn sporen achtergelaten in het begin van mijn zwangerschap. Ik had vooral angst de eerste paar weken. Ik was gewoon zwanger hoe kan dat? Ik kan als persoon best nuchter zijn, maar dat verdween ineens toen er een mini pinda in mijn buik zat.
De eerste twee weken voelde ik niks. We moesten daarna al vrij snel naar het ziekenhuis voor de eerste echo, omdat de gynaecoloog wilde zien of de pinda zich goed ingenesteld had. Ik had per slot van rekening toch wel PCOS. Met zenuwen gingen ik en mijn vriend naar de eerste echo. Ik zou zo’n 7 weken moeten zijn zei de assistent, helaas was dat niet helemaal het geval. Ik was 5+5 weken toen. Het hartje konden we nog niet horen en het was eigenlijk te vroeg om te zeggen of alles op dat moment oké was. Op z’n zachtst gezegd K** om te horen. Onze pinda was goed wel goed ingenesteld en met dat nieuws was ik natuurlijk op dat moment al blij. Dat was in ieder geval goed gegaan, iets met het glas half vol zien…
Goed ik voelde me dus prima in die weken, ik had nergens last van. Was dat wel goed? Ik wil eigenlijk wel iets voelen, al is het ziek zijn. NOU dat heb ik geweten ook. Vanaf week 6 begon de misselijkheid, duizeligheid en hoofdpijn. Ik had een lage bloeddruk, bloedarmoede en constante misselijkheid. Eigenlijk vrijwel alle symptomen die je je kon bedenken zaten erbij. Niet te vergeten dat mijn haar van een volle bos krullen naar een slap stukje stro ging en mijn gezicht een soort mijnenveld werd waar iedere keer weer een rode bom ontplofte. Maar ondanks dat was ik ergens toch opgelucht. Ziek zijn betekent niet dat het allemaal goed zal gaan en toch was ik er geruster door. Ik “voelde” me zwanger en dat was voor mij een goed teken. Constant bleef ik mezelf vertellen hoeveel geluk ik wel niet had en dat ik ieder moment blij moest zijn. Als ik me even niet fijn voelde kwam er gelijk een soort schuldgevoel naar boven. Na een flinke dip gehad te hebben moest er wat veranderen. Mijn vriend is gelukkig een positief, blij ei en kent mij langer dan vandaag. Ik heb namelijk wel vaker een dip gehad. Dankzij hem besefte ik dat ik me niet zo bezig moest houden met al die gedachtes en gewoon moest gaan leven in het moment.
Het is oké om niet de hele dag gelukkig en blij te zijn. Soms mag je je ook gewoon even KAK voelen. Voel je dan ook vooral niet schuldig. Er zijn zoveel dingen die ook voor jou veranderen. De hormonen gieren door je lijf, je mag ineens bepaalde dingen niet meer eten, niet even een drankje meer doen en je kan je ook nog is verrot voelen. Daarnaast ben je ineens al voor jou gevoel verantwoordelijk en waarschijnlijk al veel bezig met de vraag “gaat alles wel goed?”. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn, hoe blij je ook met het wondertje in jouw buik bent. Het is oké om soms even niet oké te zijn, ook in jouw zwangerschap!
