En toen waren er geen hartjes meer te zien!!

5 december ben ik voor het eerst naar de verloskundige geweest. eerste echo gehad. hierop was een tweeling te zien, waarvan maar een met kloppend hartje. je slaat stijl achterover want een tweeling daar hadden we helemaal geen rekening mee gehouden. ik dacht goh kunnen wij die ook maken joh. ik geloofde het gewoon niet. maar alle hoop werd op baby nr 2 gezet. dan moest deze maar fijn groeien. we bleven positief en hielden hoop.

maandag 19 december had ik nieuwe afspraak voor controle.

maar ik voelde me al een paar dagen raar. ik kon weer op mijn buik slapen en me broek zat niet meer strak onder bij mijn buik, het liep niet meer te vervelen. alles waar ik last van had tijdens de zwangerschap was verdwenen behalve de vermoeidheid.

huilend een gesprek gehad met mijn schoonzus, ik vertelde haar dat ik zo twijfelde of ik nog wel zwanger was. of dat ik gewoon de mazzel had dat alle symptomen door de 1 overleden baby miss minder was geworden.

maar toch zei mijn gevoel dat het niet goed was.

ik zei ik hoef alleen maar te zien dat er nog een hartje klopt dan is het goed.

ze zei bel je verloskundige op en vraag of het de afspraak niet kunt verplaatsen want er komt ook een druk weekend aan met verjaardagen en als  je zo het weekend in moet dat is gewoon niet fijn al die onder zekerheid.

ik had gebeld en gelukkig kon ik de volgende dag komen.

ik was zo zenuwachtig en mocht gelijk op de bank gaan liggen voor de echo.

op de echo was een mooie embryo te zien. maar ik kon nergens een hartje vinden. ik bleef maar naar het beeld kijken en denken aub hartje klop nu, laat je zien!!!

Enkele foto`s werden er gemaakt.  en de vrouw die de echo maakt zuchtte en slikte een keer. en toen zei ze ik heb helaas, ook deze baby heeft geen kloppend hartje meer.  de tranen rolde over mijn wangen, want waar ik zo bang voor was is nu werkelijkheid geworden. beide baby`s ben ik kwijt. na zo lang eindelijk zwanger en dan gaat het alsnog mis.

de 2e baby was nog steeds net zo groot als de vorige keer dus geschat op 6 weken terwijl ik 10 weken was. dus er was echt iets niet goed met de kleintjes.

dan moet je je weer aan kleden en moet je even wachten tot de verloskundige tijd heeft. gelukkig mochten we in een andere kamer gaan zitten. zodat we niet in de wachtkamer hoeven bij alle zwangere vrouwen.

toen we daar zaten ging ik na denken. en toen had ik het niet meer. keek me vriend aan en heb heel hard gehuild. van zoveel blijdschap naar zoveel verdriet in maar een paar dagen tijd.

ik heb er nu voor gekozen om af te wachten. in de hoop dat mijn lichaam het zelf afstoot. maar dat afwachten is ook niet fijn.

maar ik wil nog geen curettage laten doen, vandaag belde de verloskundige op om te vragen hoe het nu ging.

de vermoeidheid is ook echt al minder en moet zeggen kan eigenlijk weer alles doen zoals ik altijd deed. soms nog een beetje moe maar echt niet overdreven. ook heb ik sinds een paar dagen last van beetje bloed verlies. en vandaag al best wel wat meer. ze zei dat dit alleen maar een goed teken is dat mijn lichaam het wel zelf regelt nu. ook heb ik lichte buikpijn. woensdag bellen ze terug om te kijken hoe het dan gaat en anders even een afspraak te maken bij de gynaecoloog om daar donderdag op gesprek te komen om naar de mogelijkheden te kijken en eventueel medicijnen mee te krijgen om het wat meer op gang te krijgen. 

aangezien de kerstdagen er ook aan zitten te komen. maar het is beter als het er zelf afkomt dan een curettage. maar dat is pas voor later.

gisteren verjaardag van mijn opa gehad. en ben echt blij met de steun en begrip die ik en mijn gezin krijgen van alle mensen om ons heen. doet me wel goed. soms even een extra knuffel te krijgen. en als het even niet lukt tegen te houden datje gewoon je tranen kunt laten gaan. iedereen gunt het ons ook zo.

hopelijk stoot me lichaam het snel af. want die onzekerheid van wanneer komt het er nu uit en doet het net zo zeer of zeerder dan de vorige keer.

en dan dit weer tijd geven en een plekje. en dan gesprekken aan gaan en eventueel onderzoeken doen waarom het toch mis gaat. en hopen dat het ons ooit nog lukt om een klein mensje in onze armen te kunnen sluiten en te genieten van een mooie zwangerschap.