En het is een.... (#13)

Het bloedverlies gaat me niet in mijn koude kleren zitten. Ik stel me een soort van stoer op: "ik ben nog maar zo kort zwanger en heb over vijf dagen een echo. Laat ik dat maar afwachten." Maar ik merk dat ik na twee dagen helemaal gek wordt. Ik bel de verloskundige en mag diezelfde middag nog komen voor een echo. De adrenaline giert door mijn lijf en mijn hart bonkt bijna uit mijn borst. Maar al snel is er een prachtig mooi kloppend hartje te zien. Op basis van de termijn die ik zwanger blijk te zijn ben ik zwanger geraakt op de dag dat ons meisje Puck uitgerekend was. Het kan niet anders of ons engeltje heeft deze zwangerschap mogelijk gemaakt. Dit gaat goed komen. Ik heb alle vertrouwen in deze zwangerschap. Dit mag gewoon niet mis gaan. 

Ik heb een gesprek met mijn mevrouwtje maar het feit dat ik zwanger ben en het goed lijkt te gaan maakt dat ik vertrouwen heb. Ik ben gelukkig en blij maar ook gespannen. Inmiddels ben ik mij zo bewust van hoe bijzonder het is om een gezond en levend mensje op de wereld te zetten dat ik het pas geloof  en opgelucht adem kan halen als hij of zij daadwerkelijk gezond en wel op mijn borst ligt. 

De begeleiding vanuit de verloskundige en het ziekenhuis is fantastisch. We krijgen zorg op maat. Mogen kiezen of we bij de verloskundige begeleid willen worden of bij de gyneacoloog en als we een echo willen krijg ik die. Ik merk dat ik behoefte heb aan rust en vertrouwen in mijn lijf en kindje en kies ervoor gewoon door de verloskundige begeleid te worden. Ze hebben ons zo goed begeleid voor tijdens en na de geboorte van Puck dat ik graag bij hun de controles doe. Uiteindelijk zal ik bij 36 weken overgedragen worden naar de gyneacoloog omdat dochterlief geboren is via een keizersnee en ik dus een medische indicatie heb. 

We besluiten om prenatale screening te doen. In al mijn zwangerschappen tot nu toe heb ik dat niet gedaan maar juist alles wat we hebben meegemaakt maakt dat we het gevoel hebben dat we dit moeten doen. Of het nou is om zoveel mogelijk zekerheid te hebben of omdat we heel graag een gezond kindje willen weet ik niet maar we voelen beide dat we het deze keer wel willen. De nekplooimeting lukt de eerste niet dus we moeten een week later terug komen. Natuurlijk vinden wij dat helemaal niet erg want we mogen nog een keertje extra kijken naar ons bubbietje! Gelukkig lukt het dan wel. Onze vaste echoscopiste (ja we hebben inmiddels een vaste en die is ook onze favoriete) meet hem en geeft aan dat hij binnen de marges ligt. Uiteraard moeten we de officiële uitslag nog afwachten. Ik ben best een beetje zenuwachtig. Na een week gaat de telefoon. De verpleegkundige met de uitslag. Of ik de getallen wil weten. Ik zeg nee maar wil het dan toch weten. Ze vraagt of ik het zeker weet. Ja ik weet het zeker. voordat ik van gedachte kan veranderen zegt ze wat we de meest gunstige uitslag hebben. Een kans van 1 op 2000 op een afwijking. Dolblij zijn we.

Eigenlijk gaat de zwangerschap, naast de spanning die ik natuurlijk heb, hartstikke goed. Ik heb geen vreemde klachten en ben de eerste 16 weken kotsmisselijk (regelmatig zet ik de kattenbak op de gang en de geur van de deo van mijn man verdraag ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet). Ik doe mee aan moeders voor moeders en mijn buik groeit behoorlijk. 

Dan is het tijd voor de 20 weken echo. Super spannend natuurlijk. De echoscopist maakt de echo en gaat alles langs. Ze zegt weinig maar vraagt op een gegeven moment of we willen weten wat het wordt. En ja dat willen we zeker! Ze vraagt of we een vermoeden hebben. Ik denk dat ik zwanger ben van een jongen. De misselijkheid, de zin in zure snoepjes. Alles is zo anders dan bij dochterlief. Het kan haast niet missen. Mijn man is te nuchter en waagt zich niet aan voorspellingen. De echoscopist kijkt tussen de beentjes en ja hoor onmiskenbaar en overduidelijk een jongen! Dochterlief krijgt een broertje! 

Het is vlak voor kerst en we hebben bedacht dat we voor eerste en tweede kerstdag een gendercake laten maken om het aan de familie te onthullen. Voor een paar dagen is dit ons geheimpje! 

Tijdens de echo viel het de echoscopiste op dat baby nogal aan de grote kant was. Ze twijfelt over de uitgerekende datum. Ze wil een groeiecho, 4 weken later. Dit in overleg met de verloskundige. Ik bel de volgende dag de verloskundige. Ze zijn bekend met onze situatie en voelt mijn ongerustheid meteen goed aan. Ze geeft aan dat de baby nooit groot is geweest en dat we zoveel echo's hebben gehad in de eerste weken dat zij niet denkt dat de uitgerekende datum niet klopt. Ze stelt voor dat we inderdaad de groeiecho over vier weken doen. Verder vindt ze de groei niet zo afwijkend dat ze zich zorgen maakt. Echter belt ze me een paar dagen later terug. Ze hebben overlegd en willen ook voor de zekerheid een Suikertest doen. De volgende dag.