En Dan wil je een gezin....
Zwanger worden is niet iets vanzelfsprekend.... Mijn verhaal over mijn kinderwens die langer duurde dan we hoopte....
Wil jij ook zo graag een gezin.
Ik wilde zo graag een groot gezin. Toen ik 18 was trouwde ik en dacht volgende maand ben ik vast al zwanger. Maar nee zo gaat dat niet altijd. Er gingen maanden voorbij en na een jaar was ik nog steeds niet zwanger. Ik ging naar huis arts en vroeg om hulp. We gingen al snel de medische molen in. Er ging zeker 3 maanden overheen voor we alle uitslagen binnen hadden van de onderzoeken en toen we die dan eindelijk kregen werft ons gezegd dat er niks aan de hand was met ons en dat we het gewoon weer 6 maanden moest gaan proberen. Zo waren we intussen alweer twee jaar verder. Mijn kinderwens werd zo sterk en kin het gewoon niet bevatten waarom nou juist wij geen kinderen kregen. Na 6 maanden weer terug en gynaecoloog had ons niet meer verwacht. Dus opnieuw de onderzoeken ondergaan. En weer kwam er niks uit. Langzaam begon ik de hoop op te geven. We gingen een IUI traject in van 6 maanden maar ook na de maanden nog steeds niet zwanger en in middels jaar 3 ging voorbij. Toen was het dat we er een half jaar niet meer mee bezig mochten zijn maar he dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het half jaar was weer voorbij en weer keek de gynaecoloog ons aan met een gezicht dat hij het niet snapte. Hij jullie hebben nu lang genoeg moeten wachten als jullie willen kunnen over twee maanden het IVF traject in. Hij was heel hoopvol en gaf ons een goed gevoel over we zouden nu dan toch echt ons kindje krijgen na 4 jaar wachten. Ik slikte vanaf het IUI traject al hormonen en ik prikte hormonen. Het niemand verwachten gebeurde. Ik raakte zwaar depressief, en trok het allemaal niet meer. Artsen zijn dat het kwam door de hormonen die op een flinke dosis zat en mijn normale huishouding nogal door de war schopte. Ik stopte acuut met al medicijnen een ook mijn ivf traject heb ik gestopt. Het was mooi geweest als god wilde dat ik een kind kreeg dan had ik die al gehad zei ik kwaad. Na twee maanden na dit voorval pakt ik me leven op zonder kinderen. Ik plande dat ik een opleiding ging doen en een vaste baan zou zoeken en daarna kon altijd weer kijken voor kinderen maar dan adoptie of draag moeder.
De dag dat ik me inschreef op albeda collega voelde ik me ziek ik dacht ik ven natuurlijk super nerveus of dat ze toelaten. Er gingen twee weken voorbij en ik werd alleen maar zieker overgeven en hield niks meer binnen. Ik viel kilo's af in een paar weken. Wat is er met me aan de hand ik ben gewoon ongesteld geworden dus zwanger zou ik niet kunnen zijn dus die zelfde dag belde ik mijn huisarts en mocht gelijk langs komen ik kon gelijk bij hem een zwangerschapstest doen en hij zouw een echo maken. Nou daar ging ik dan met een hoofd ja hoor een test waarom zou ik mezelf gek maken om iets wat niet kan. De test gedaan en ja hoor ik bleek zwanger ik stond vol ongeloof naar de test en mijn arts te kijken hoe kon dit nu! Nog geen 10 min later stond bij de verloskundige voor een eerste echo. Ik kan me haar worden op de dag vandaag nog horen: gefeliciteerd mevr. U bent in verwachting en als het goed bekijk bent u dat al een tijdje uw kindje is volgens de echo 15 weken oud..... Mijn mond viel van verbazing open. Hoe kan dat vraag ik ik snap het niet wat moet ik nu doen. Ik ging daarna gelijk naar de prenatal om daar iets te kopen voor mijn man want die wist van Niks ik kocht een romper maat 50 met de tekst: papa kleine kanjer made in 2010... En uiteraard haal ik een test bij de Etos. Ik pakt het in. En toen mijn man thuis kwam van zijn werk zij ik zullen we uit eten gaan ik heb wat met je te vieren. Oke is Goes was zijn antwoord... Hij dacht dat was toegelaten op school. En daar zaten we dan. Ik zei ik heb een kleinigheidje voor je gewoon zomaar. Hij maakte het open en hij trok lijk bleek weg en keek me beduust aan... Ik zeg het is zover we krijgen een kindje ons geluk kon niet op.... De zwangerschap verliep prima en wij waren nog nooit zo in de wolken geweest. Toen met 41.1weken eerst ons mannetje Keanu Jayden 3150 gram 48cm geboren. Ik wil met mijn verhaal iedereen laten weten geeft de moed nooit op. Er komt een tijd dan is het zo ver. En geniet je met vol vreugde van alles.
Ezra
Wat geweldig dat jullie toch mogen genieten van jullie spruit! De depressie is zo enorm herkenbaar! Ik wens jou en je gezin alle geluk en bovenal liefde van de wereld.
mamavan_4jongens
Wauw wat een leuke reacties bedankt allemaal. Wat mooi om jullie stukjes ook te lezen ik heb inmiddels ook een 2de blog geschreven liefs
Anoniem
wat mooi dat je dit verhaal hier deelt . heel herkenbaar ook , wij zijn ook door de hele molen heen geweest en hebben 3 x IVF ICSI geprobeerd ,maar helaas alle 3 de keren mislukt . toen geprobeerd om ons erbij neer te leggen (wat inderdaad niet zo maar lukt) , na bijna 10 jaar was ik op een gegeven moment toch zomaar spontaan zwanger en we geloofde het eerst ook niet ,maar het was toch echt zo ...de zwangerschap verliep helemaal goed en we kregen een prachtige dochter die nu alweer 5 jaar is ... dus het is echt waar de wonderen zijn de wereld nog niet uit !
Anoniem
Mooi verhaal om te lezen. Het geeft inderdaad hoop maar hoelang moet je door gaan? Wij zijn nu onderhand 5 jaar bezig, ben nu 34 jaar, het hele IUI traject al gehad en 2x IVF. Het onbegrijpelijke is dat wij beide gezond zijn en toch wil het niet. Je hoort het vaker; "je moet er niet mee bezig zijn, dan komt het vanzelf", alsof je je verlangen zo aan de kant kan zetten! Elke maand denk ik weer; geen verwachtigen, gewoon verder leven. Maar wat als ik nu wel zwanger ben en toch gezellig alcohol drink, of toch weer ga sporten om mijn lijf weer in proportie te krijgen? Moet je je inderdaad gaan instellen op een leven zonder kinderen om een kindje te mogen verwachten?? Hoe bedoel je jezelf voor de gek houden... Ik vind het heel erg moeilijk om me er zo aan over te geven. Iemand hier ook ervaring mee?