En dan stort mijn wereld even helemaal in.

Inmiddels zijn we 4 maanden verder na mijn laatste blog. Soms staat je hoofd er even niet naar om continu met fertiliteit en de trajecten bezig te zijn en er dus ook niet over te bloggen. Maar… We zijn terug en wil heel graag ons verhaal afmaken en jullie verder vertellen over de trajecten en rondes die wij tot nu toe hebben meegemaakt. Helaas allen tot op heden nog steeds zonder resultaat.

Augustus 2020

Na maanden van wachten (Jep… door corona) kunnen we eindelijk weer verder met de volgende iui ronde. Het is bizar om te beseffen dat we sinds februari 2020 geen rondes meer hebben gedaan. Toen kozen we voor een stop, niet wetende dat Corona ervoor zou zorgen dat het veel langer dan een maand pauze zou duren.

Met frisse tegenzin meldden we ons weer bij het ziekenhuis. Tuurlijk heb ik de afgelopen maanden gehoopt dat we natuurlijk zwanger zouden worden, aangezien dat nog steeds mogelijk is, maar dat feest ging dus niet door. Er worden in het ziekenhuis geen bijzonderheden gevonden en mogen dus direct starten met iui3.

Ook deze ronde neemt mijn vriend het spuiten van mij over. Het lukt mij niet om het zelf te doen. Ik krijg er zoveel stress van en ben hem enorm dankbaar dat hij dit voor mij wil doen. Het voelt op zulke momenten dan ook nog meer dat je het samen doet.

Ronde 3 gaat snel… Heel snel. Na 7 dagen spuiten horen we dat we al klaar zijn voor de inseminatie. De snelste ronde tot nu toe! Ik ben blij, want dat betekent geen vele dagen met spuiten meer, yes! Onze ziekenhuis locatie is alleen door de weeks open en de inseminatie vindt plaats op zondag wat betekent dat wij dus naar een andere locatie moeten. Geen probleem voor ons. We krijgen vooraf goed de instructies door en weten dus precies waar we moeten zijn. Nadat we het bewerkte semen hebben opgehaald, gaan we naar de afdeling om ons te melden voor de inseminatie.

Tot op de dag van vandaag snap ik niet wie het bedacht heeft, maar we moeten ons dus melden op de verloskamers. Een gang vol zwangere dames is op dat moment behoorlijk confronterend. Aangekomen bij de balie, kijkt de vrouw achter de balie mij vragend aan en zegt: Jij komt hier niet om te bevallen?!?!. Diep van binnen denk ik: Nee, natuurlijk niet smart ass, maar durf het niet uit te spreken en vertel netjes waar ik voor kom. We worden naar een kamer begeleid en moeten daar wachten op de arts. De minuten verstrijken en we hebben nog geen arts gezien. Na een kwartier komt er plots iemand binnen. Helaas geen arts, maar een verpleegster (denk ik) en ik vraag haar of ze kan na gaan waar de arts blijft. Inmiddels was de arts al 20 minuten te laat en zat ik nog steeds met het bewerkte semen in mijn hand, wat ook niet het eeuwige leven heeft. Ze geeft aan uit te zoeken waar de arts blijft. Na een minuut of tien, komt ze opnieuw binnen en zegt dat de arts nog druk is, maar er zo aankomt. Daarna komt ze met de mededeling dat ze de ruimte nodig hebben voor een echo van een zwangere dame. ‘duurt maar een paar minuten’ hoor ik haar zeggen. Behoorlijk geïrriteerd trek ik mijn schoenen aan (die had ik voor het gemak al uit gedaan) en we verplaatsen ons naar een kleine kamer er naast. Terwijl wij aan het wachten zijn, meldt de arts zich bij ons. Ik ben tegen die tijd al behoorlijk aan het koken, maar krijg het voor elkaar om netjes te blijven. De arts zegt tegen ons dat de ruimte bezet is en we daarom nog even moeten wachten… Goh, je meent het! Het is inmiddels 45 minuten later, dan de oorspronkelijke afspraaktijd, als we weer de ruimte in kunnen met de arts. Terwijl ik mij langzaam aan het uitkleden ben, komt de arts met de mededeling dat het materiaal die nodig is voor de inseminatie niet op voorraad is in de kamer en ze deze dus ergens anders moet gaan halen. Ik weet niet wat ik hoor, maar houd mij rustig en weer wachten we rustig af.

15 minuten later, gaat de deur weer open en staat de arts weer voor onze neus. Wat ze daarna vertelt, zorgt ervoor dat ik helemaal instort. Ze vertelt dat in het gehele ziekenhuis niet het materiaal aanwezig is om de inseminatie succesvol te laten plaats vinden. De grond zakt onder mijn voeten vandaan en ik kan vanaf dat moment alleen nog maar huilen. Ik krijg de arts aan de lijn die ik normaal op de andere locatie vaak zie en zij vertelt mij dat ik 2 opties heb. De arts wil kijken of ze op de dichte locatie nog materiaal kan krijgen, maar dan zijn we wel 2 uur verder (en daar komt het uurtje vertraging dus nog bij) of er wordt gebruik gemaakt van wat er wel aanwezig is. Het zaad wordt dan wel ingebracht, maar lang niet zo ver als normaal gesproken. Ik kies voor het laatste… Nog 2 uur moeten wachten en niet eens zeker weten of het dan wel aanwezig, zag ik niet meer zitten. Ik wilde heeeel snel het ziekenhuis uit. Weg van die klote plek.

Nog steeds merk ik dat deze situatie mij zo enorm aangrijpt. Je bent zo overgeleverd aan het ziekenhuis tijdens dit proces en kan niet anders dan op hen vertrouwen en dan gebeurt er dit. Tijdens het telefoon gesprek met de arts, heb ik wel heeeel duidelijk laten weten wat ik er van vond en kwam de boosheid er helemaal uit.

Die maandag ben ik op mijn werk helemaal ingestort. Ik kon het niet meer verdragen en kon niets anders dan huilen. In overleg met mijn manager heb ik die week halve dagen gewerkt en kon ik iets meer rust vinden die week voor mijzelf. Heel fijn en precies wat ik nodig had.

Het ergste van de hele situatie vind ik nog dat ik niet het gevoel had dat de arts met ons meeleefde. Het was zooo koud en zakelijk, terwijl bij ons de wereld even instortte. Bijna het gevoel dat wij de schuldige waren in het verhaal en dat terwijl ons vertrouwen helemaal de grond in was geboord door het ziekenhuis. Mijn vriend was daardoor ook de eerste die zei: We komen hier niet meer terug. Ik merkte dat ik twijfelde. Ik wilde niet weer op zoek naar een ziekenhuis, wachten op een plek en alle onderzoeken weer ondergaan, maar diep van binnen wist ik dat dat de enige juiste keuze was. Ik ben hem daar dan ook ontzettend dankbaar voor, want zo verder gaan en ons continu de grond in laten boren, fout op fout accepteren en weet ik veel wat, was niet goed voor ons en met name voor mij. Ik ging daar helemaal aan onderdoor. Na een afsluitend gesprek met de manager van de afdeling, sluiten we het hoofdstuk en stoppen we bij het ziekenhuis. Niet wetende wanneer er wat gaat plaats vinden en vooral ook waar. De zoektocht en de wens voor ons kindje begon weer opnieuw en dat deed pijn kan ik je vertellen. Alle tijd en energie die je daar in ruim 1,5 jaar in hebt gestoken, lijken op dat moment helemaal voor niks, maar we kunnen niet anders. Voor onze en vooral mijn gezondheid is dit de beste keuze…

Foto is gemaakt door @beyoutifulfotografie